Program Światowej Polityki Żydowskiej
Prezentowana książka jest reprintem z II wydania przedwojennego - Warszawa 1936 r. Ks. prof. dr Stanisław Trzeciak urodził się 25 października 1873 r. w Rudnie Wielkiej koło Rzeszowa. Ukończył gimnazjum w Rzeszowie, studia teologiczne na uniwersytecie we Fryburgu Szwajcarskim, w Wiedniu, w Rzymie, w Krakowie (doktorat) i w Jerozolimie. W latach 1903-1905 prowadził w Egipcie i Palestynie prace badawcze nad tamtejszą przyrodą i chorobami, zwłaszcza trądem. W latach 1906-1907 sekretarz konsystorza biskupiego w Przemyślu. Od 1907 do 1918 r. profesor Akademii Duchownej w Petersburgu. W czasie 1-ej wojny światowej współzałożyciel Polskiego Towarzystwa Pomocy Ofiarom Wojny. W czerwcu 1918 r. powrócił do kraju. Brał udział w obronie Lwowa. W 1921 r. zainicjował akcję mającą na celu pomoc dzieciom powracającym z Rosji. W latach 1923-1928 proboszcz w parafii w Dębowcu (diecezja przemyska). Od 1928 r. rektor kościoła św. Jacka w Warszawie, następnie proboszcz parafii św. Antoniego. Zginął od niemieckiej kuli w czasie powstania warszawskiego 9 sierpnia 1944 r. Ks. prof. dr Stanisław Trzeciak był współredaktorem „Przeglądu Kościelnego”, współpracownikiem „Monumenta Judaica”, autorem kilkudziesięciu prac naukowych poświęconych kwestii żydowskiej. Podczas debat sejmowych w 1936 r. występował w komisjach jako rzeczoznawca rytuału rzezi „Schechita”. Powszechnie uchodził za najlepszego wśród polskich duchownych katolickich znawcę Talmudu. Jego dorobek naukowy został w szerokim zakresie wykorzystany przez prof. Feliksa Konecznego w pracy nad „Cywilizacją żydowską”.
Fragmenty książki Zagadnień z dziedziny żydoznawstwa nie można oceniać oderwanie od historii, czy psychiki lub całokształtu życia narodu żydowskiego, bo naród ten, żyjący tradycją, przechowuje skwapliwie podania ojców jako skarb narodowy. Przyswoiwszy sobie ciągłość myśli narodowej, pracuje w pokoleniach całych, a nawet w tysiącach lat, nad urzeczywistnieniem swoich ideałów. Uważając się nadal za „naród wybrany”, za „nadnaród”, przypisuje sobie szczególną misję w świecie, która, według Ahad-Haama, tajnego wodza żydowskiego narodu, z końca 19-go i z początku 20 wieku, „polega na tem, żeby być „nadnarodem”, „narodem proroków”, wcielającym w siebie z pokolenia na pokolenie najwyższy typ moralności, by nieść najtrudniejsze moralne zobowiązania, bez jakiejkolwiek myśli o tem, czy przynosi on przez to szkodę, czy pożytek ludziom, a wyłącznie tylko w imię istnienia tego wyższego typu” . Tak w „Żydowskiej Encyklopedii” przedstawiono ideały narodowe Aszera Gincberga, występującego pod pseudonimem Ahad-Haama, ur. 1856 w gub. Kijowskiej, zmarłego w 1927 roku zaznaczając, że „jako pisarz i jako działacz odegrał on ogromną rolę w umysłowych i kulturalnych dążnościach żydostwa rosyjskiego”. „Niektóre elementy jego narodowo-historycznej nauki, stały się ogólną własnością, a przyswoili je sobie nawet liczni jego przeciwnicy ideowi, uznając jego autorytet, jako niezmordowanego bojownika idei narodowego odrodzenia… On występuje jako najwięcej centralna i najwybitniejsza osobistość w żydowskiej literaturze ostatnich dwóch dziesięcioleci.” Tę samą bezwzględność w dążeniu do wytkniętego celu, nie zważając na to, czy to przyniesie zło czy dobro dla ludzi, ten sam ślepy fanatyzm, uważający naród żydowski za „nadnaród”, i to samo usprawiedliwianie swoich własnych wymysłów przepowiedniami proroków, spotykamy również w „Protokołach mędrców Sjonu”. Już w pierwszych wypadkach rewolucji rosyjskiej, jakkolwiek, jak sam Ahad-Haam mówi, miał on o nich tylko krótkie informacje, przebywając w Londynie, gdzie była tajna siedziba rządu żydowskiego, to jednak te wypadki nazywa cudownymi i uważa je jako początek rewolucji światowej. Z listów jego wyczuwa się tajnego wodza, kierującego całą tą akcją, dla którego rewolucja w Rosji nie jest niespodzianką, ani też powodem do wystarczającej radości, bo on wie dobrze, że rewolucja wybuchnie i w innych krajach, a w Rosji rozwinie się w kierunku żydowskim i wtedy dopiero będzie czas na prawdziwą radość. Do swego przyjaciela Lubarskiego w Nowym Jorku pisze z Londynu w dniu 2 kwietnia 1917 roku: „Będziecie się zapewno dziwili, że w tak dużym liście nie znalazłem miejsca, aby wyrazić swoją radość z powodu wielkiego przewrotu w kraju naszych urodzin? Moja odpowiedź jest akurat taka, jak tej matki narzeczonego, która nie chciała brać udziału w tańcach w dzień jego ślubu: „lepiej zaczekać na obrzezanie”. Tymczasem żydzi są, „tancerzami”, t.j., cieszą się zarówno w Rosji, jak i tutaj, a zapewno i u was”… O tej samej sprawie pisze w dniu 6 kwietnia 1917 roku, do Jehoszuy Eisenstadta w Genewie: „W kraju naszych urodzin jest obecnie radość. Jak można zorjentować się na podstawie krótkich informacji, które tutaj dochodzą, wierzymy, że nadszedł koniec „królestwa niesprawiedliwości”, że żydzi również odetchną. Ciężko jest przewidzieć wynik cudownych wypadków nietylko w Rosji, lecz również w całym świecie. Może być, że zobaczymy jeszcze większe od tego cuda jeszcze w innych krajach”… Tak mógł pisać tylko, albo wódz tajnego sprzysiężenia, albo jeden z jego najbliższych współpracowników, znający cele i plany konspiracji. Dla niego rewolucja w Rosji była tylko początkiem, sygnałem rewolucji światowej. Zgadza się to zupełnie z tem co czytamy o takiej rewolucji w „Protokołach mędrców Sjonu”: „Kiedy nareszcie zapanujemy niepodzielnie przy pomocy przewrotów państwowych, przygotowanych wszędzie na ten sam dzień, po ostatecznem uznaniu nieużyteczności wszystkich rządów istniejących…wówczas postaramy się, by przeciw nam nie było spisków”…Jakkolwiek coraz powszechniej utrzymuje się zdanie, wykazane w piśmie „La Vieille France”, że autorem tych „Protokołów” jest Ahad-Haam, i jakkolwiek z drugiej strony żydzi, zaprzeczając temu, przedstawiają owe „Protokóły” jako falsyfikat i jako taki ogłosił je sąd w Bernie, 14 maja 1935 roku, to jednak zaznaczyć należy, że rozpatrywanie tego zagadnienia z punktu widzenia autentyczności, czy fałszerstwa „Protokółów” wskazuje, że nie docenia się tutaj doniosłości sprawy w tem piśmie przedstawionej i nie wchodzi się w jej „meritum”. Zagadnienie autentyczności, czy fałszerstwa „Protokółów mędrców Sjonu” nie wyczerpuje istoty kwestji i nie ma głębszego, ani praktycznego znaczenia i jest kwestją szkolną, czysto naukową. Cóż to może szerszy świat obchodzić, że jakiś fanatyk obmyślił i przedstawił innym fanatykom plan podbicia świata przy pomocy jakiegoś narodu, jeśli jego naród nic wspólnego z nim nie ma, ani nie uznaje jego planu, czy programu, a przeciwnie, jeśli tego planu się wyrzeka. Wtedy za ten program odpowiada sam autor, a jeśli go nie ma, to wtedy pismo takie z pogardą się odrzuca, bo naród, któremu przypisywano ów program, całem swojem postępowaniem i zachowaniem się wykazuje bezpodstawność i śmieszność podsuwanych mu zamierzeń. Wtedy takiego narodu nikt posądzać nie będzie o wrogie konspiracje, chociażby wykazano autentyczność takiego programu i chociażby wskazano nawet na grono konspiratorów, z jego łona pochodzących. Jeśli jednak jest przeciwnie, jeśli naród wypiera się podsuwanego mu programu, twierdząc, że jest on falsyfikatem czy plagjatem, że pochodzi z wrogiego mu obozu, cele zniesławienia, ale w praktyce i w całem postępowaniu tego programu się trzyma i według niego planowo działa, to przecież nie zmienia to istoty rzeczy i zbrodnia zbrodnią zostaje, bez względu na to, czy wykona według własnego, czy według cudzego planu… Wtedy naród za to odpowiada. Tak właściwie powinno się sprawę „Protokółów” pojmować. O ile światowa polityka żydowska nie zgadza się z zasadami, podanemi w „Protokółach mędrców Sjonu”, to powinno sie to pismo napiętnować i odrzucić, o ile zaś przeciwnie, to uważać je należy jako dekonspirację żydostwa i odpowiednio zawczasu postąpić. Stąd zagadnienie to nabiera nadzwyczaj wielkiej wagi i należy je sumiennie i gruntownie rozważyć bez jakiejkolwiek przymieszki uprzedzeń religijnych, czy narodowościowych. Nie wolno nikomu wyrządzać krzywdy, ani też nie wolno do nikogo nabierać z góry uprzedzenia. – Z drugiej jednak strony byłoby samobójstwem nie przedsiębrać żadnych środków samoobrony, wiedząc, że się ma w swojem otoczeniu wrogów, czyhających na naszą zgubę. Karygodną byłoby lekkomyślnością nie starać się poznać zamiarów i planów tych ludzi, którzy są podejrzani o wrogie dla nas cele. Pod tym kątem rozważać będziemy „Protokóły mędrców Sjonu”. Dla uniknięcia zaś zarzutu jakiejkolwiek stronniczości, zestawiać je będziemy z pismami żydowskimi z różnych epok i z różnych krajów i z praktyką żydowską, szukając przede wszystkiem terenu, na którym możnaby znaleźć urzeczywistnienie przez żydów tego, co zalecają wspomnianie „Protokóły”… To będzie myślą przewodnią niniejszego badania. Występować tu będą sami tylko żydzi, przemawiając w swych pismach z różnych epok i różnych krajów. Myśli zaś ich i ich dążenia zestawiać będziemy z zasadami „Protokółów”. Oileby w tych „Protokółach” nie było wspólnych myśli z odwiecznymi marzeniami żydostwa i oileby się okazały różnice i przeciwieństwa z temi marzeniami, albo oileby plan zapanowania nad innymi narodami, przedstawiony w „Protokółach”, był tak oderwany od ideałów żydowskich i tak obcy duszy tego narodu, że nie znajdowałby ani w literaturze, ani w praktyce żydostwa żadnego uzasadnienia, to wtedy to pismo nazwiemy falsyfikatem. Wtedy pierwszymi będą w szeregu tych, którzy przyłączą się do wszystkich ludzi uczciwych w obronie niewinnie szkalowanych żydów. Żądam jednak nie ogólników ani lamentacji, ale ścisłego i naukowego przedstawienia dowodów. Oileby jednak w tych „Protokółach” znalazło się odbicie tych samych myśli i dążeń znanych nam z literatury i pism żydowskich, a nadto i z polityki żydów i oileby w ich życiu i w postępowaniu znalazło się wykonanie tego, co polecają „Protokóły”, to musimy je przyjąć jako program polityki żydowskiej, bez względu na to, kto, i kiedy, i gdzie ten program ułożył, bo to są zagadnienia już drugorzędne i obojętne. W tem oświetleniu występuje wielka doniosłość sprawy omawianej, od rozwiązania której zależy dobre imię narodu żydowskiego lub przyszłość innych narodów świata. Naturalnie autentyczność, czy fałszerstwo owych „Protokółów”, jakkolwiek jest zagadnieniem naukowem i drugorzędnem, może nam oddać wielkie usługi i dlatego i z tego punktu jako pomocniczego to zagadnienie najpierw rozważać będziemy. Zaznaczyć tu należy, że przy uważnem czytaniu „Protokółów mędrców Sjonu”, dochodzi się do przekonania, że nie są one protokólarnym zestawieniem obrad, czy dyskusji jakiegoś zebrania, ale przedstawiają raczej ściśle i drobiazgowo obmyślany referat, odczytany wśród grona wybitnych osób przez osobistość, mającą wielki autorytet. Sądząc zatem tylko z zewnętrznej i literackiej strony owego pisma, należałoby je raczej nazwać „Programem zawojowania świata przez żydów”, jak je nazwał Hipolit Lutostański jeszcze w 1904 r., a nie „Protokółami”. Autor ten w trzecim wydaniu swego czterotomowego dzieła „Talmud i jewreji” w drugim tomie, str. 281 – 285, wydanem w Petersburgu w 1904 roku podaje w tłumaczeniu z francuskiego, „wyjątki z masońsko-sjonistycznych protokółów, żydowskie tajemnice”, Protokół I”, który w całości pochodzi z pisma znanego nam pt.: „Protokóły mędrców Sjonu”. Autor nie wykazuje żadnej naukowej metody, ani nie zdaje sobie sprawy z doniosłości owego pisma, nie podaje skąd je zaczerpnął, wszywa niejako cały pierwszy rozdział z „Protokółów mędrców Sjonu” do swojego zlepku rozmaitości, nie cytując nigdzie źródeł. Zestawiając ten rozdział z pracą Jerzego Butmiego, wydaną w Petersburgu, w grudniu 1901 r., w przekładzie rosyjskim z francuskiego, widzimy, że pochodzi on w zupełności od Butmiego. Butmi wydał w 1907 r., już IV wydanie swego opracowania pt: „Wrogowie rodzaju ludzkiego”, ale praca ta nie dostawała się do szerszej publiczności, znikała zaraz po wyjściu z druku, podobnie jak dzieło Sergjusza Nilusa, emerytowanego prezesa sądu okręgowego w Moskwie, który osiadłszy w prawosławnym klasztorze, jakiś czas marzył o przyjęciu święceń kapłańskich, by w charakterze kapelana na dworze carskim módz swą radą służyć carowi i przestrzegać go przed grożącem niebezpieczeństwem ze strony masonerji i żydów. W roku 1905 wydał Nilus dzieło pt: „Wielkie w małem, albo antychryst jako blisko nadchodząca polityczna możliwość”, wskazując na zbliżające się panowanie antychrysta. W pracy tej jako dodatek zamieścił rozprawę „Protokóły mędrców Sjonu”, którą otrzymał w roku 1901 w rękopisie we francuskim języku od Aleksego Mikołajewicza Suchotina, marszałka szlachty czernichowiskiej gubernji, późniejszego wicegubernatora Staworopola. Drugi egzemplarz tego rękopisu doręczono Siplaginowi, rosyjskiemu ministrowi spraw węwnętrznych, którego wkrótce zamordowano… W roku 1911 wyszło II, w roku 1912 III, a w roku 1917 IV wydanie pracy Nilusa, w której Protokóły” były zawsze jako dodatek. Naturalnie przy apokaliptycznej zewnętrznej stronie i przy mętnym tytule praca nie znalazła oddźwięku. Zresztą społeczeństwo rosyjskie, tonąc w dobrobycie, rozbawione, szukało „zabicia czasu” w spirytyźmie i w kartach, a nie czytaniu książek Butmiego i Nilusa znikały, wykupywane przez żydów. Przy wydaniu Nilusa w roku 1917 jego pracy „Bliz jest pridwieriech”, ukazała się osobna odbitka. Z tej pracy pochodzi polski przekład pt: „Protokóły posiedzeń mędrców Sjonu” w grudniu 1919 r. Na tytułowej kartce napis: „Baczność”! Przeczytaj i daj innym. Rok 1897 – 1920 – Bez zaznaczenia miejsca wydania. Cała zewnętrzna strona, tajemniczość dziwna i brak naukowego podkładu nie budził zaufania. Drugie wydanie pt: „24 Protokóły posiedzeń mędrców Sjonu” A.G. 1926 podaje dla łatwiejszej orjentacji podział na paragrafy, ze względu, że rozdziały są zbyt długie. Dlatego to według tego wydania przytaczać będę owe „Protokóły”. III wydanie, wyszło pt: „Wróg przed bramą”. „Protokóły posiedzeń mędrców Sjonu”. W.C. i A.K. Bydgoszcz 1930 str. 64. W roku 1934 ukazało się w Warszawie IV wydanie tłumaczone z angielskiego z wydania r. 1919 w Londynie, a te znów tłumaczone z I wydania Nilusa, wydanego w r. 1905 w Carskim Siole. Tłumacz angielski zaznacza, że „czytając jakąkolwiek część tej książki niemożliwem jest, nie być uderzonym niesłychanie proroczym tonem, który widać we wszystkich notatkach, nie tylko w stosunku do tzw., świętej Rosji, lecz także w stosunku do pewnych groźnych wypadków, które można zauważyć w chwili obecnej na całym świecie. Niemieckie wydanie w roku 1919 tłumaczone przez Godfrieda Beeka z rosyjskiego wydania Nilusa z roku 1911 – We francuskim języku opracował gruntownie i wszechstronnie Ks. Jouin, w dziele pt: „Le Peril judeomaconnique Paris 1922. W pierwszym tomie, umieściwszy „facaimille” pierwszej i ostatniej strony dzieła Butmiega, obejmującego 101 stron z 27 posiedzeniami w języku rosyjskim, z uwagą: „przekład z francuskiego 1901 r., 9 grudnia”, przytacza całe to dzieło, tłumacząc je znów z rosyjskiego na francuski, podaje krytyczne opracowanie i wykazuje autentyczność „Protokółów mędrców Sjonu”, zestawiając je z wydaniem Nilusa, mającego 24 posiedzeń. W drugim tomie (str. 69-130) omawia stosunek żydów do „Protokółów”, w czwartym podaje krytyczny rozbiór i bogaty materjał dowodowy. Najbogatszy jednak materjał w sprawie „Protokółów mędrców Sjonu” znajduje się w dziele Ulricha Fleischhauera: „Gerichts-Gutachten zum Berner Prozess – Erfurt 1935″ (416 S) („Die echten Protokolle der Weisen von Zion”). Dzieło to zbiorowe jest wynikiem opracowań autora z różnych krajów, które Ulrich Fleischhauer, występujący jako rzeczoznawca złożył w sądzie w Bernie (Szw) ze strony oskarżonych, z ruchu narodowego młodych Szwajcarów, pozwanych przez „Związek gmin izraelskich w Szwajcarii” i przez „Gminę wyznaniową żydowską w Bernie”, za rozszerzanie pisma „Protokóły mędrców Sjonu”. Ze strony oskarżonych zwrócono się i do mnie o wyrażenie mej opinii o „Protokółach”. Miałem jednak zaledwie 8 dni czasu na opracowanie kwestji, którą poruszałem już często w mej pracy „Mesjanizm a kwestja żydowska”. Po przesłaniu opinji, która się znajduje w „Gericht-Gutachten” str. 186-201, pt: „Die Protokole der Weisen von Zion – der Politische Katechsmus des Judentuma”, oskarżeni zaprosili mnie na świadka na główną rozprawę, ale sąd żadnych świadków prócz Fleischhauera ze strony pozwanej nie dopuścił. Proces ciągnął się długo, skarga wpłynęła jeszcze 26 czerwca 1933 roku. W posiedzeniach sądu były przerwy, wreszcie wyrok zapadł 14 maja 1935 roku, orzekający, że wymienione pismo jest plagjatem i skazujący na drobne grzywny oskarżonych. Od wyroku tego złożono apelację. W związku zaś z tym wyrokiem wydał Dr praw Stefan Vasz z Budapesztu rozprawę: „Das Berner Fehlurteil uber die Protokolle der Weisen von Zion – Erfurt 1935, (S. 136), gdzie w przedmowie oświadcza: „Jako naoczny świadek i jako biorący udział na rozprawach, jakkolwiek jako prawnik występowałem w wielu procesach i przeżyłem niejedną krzywdę i stronniczość, nie mógłbym jednak nigdy uważać za możliwe to, co się rozegrało w Bernie. Wiarygodność i wiara była usunięta, a dyktatura Judy stanowiła o wszystkich drobnostkach postępowania procesowego. Wyrok był błędny, ponieważ on tylko wskutek tego mógł zapaść: 2. że wypowiedzenia świadków ze strony żydowskiego oskarżyciela jako prawdziwe uznano: 3. że przedstawionych świadków ze strony oskarżonych sąd nie dopuścił i dlatego wogóle do słowa przyjść nie mogli; 4. że przedłożonego bogatego materjału dowodowego ze strony rzeczoznawcy Fleischhauera nie poddano poważnemu badaniu. Celem tego pisma jest udowodnić, że wywody szwajcarskich rzeczoznawców i świadków, postawionych przez żydów, były niesłuszne, względnie niewiarygodne, a postępowanie sądowe było wadliwe”. Zaznaczyć tu jeszcze należy, że żydzi w Szwajcarii pozwali narodowców do sądu, o rozszerzanie „Protokółów mędrców Sjonu”, a równocześnie, reklamowali głośno i hałaśliwie toż samo pismo, wydane w żargonie w Warszawie w r. 1934. Dzięki zatem bernejskiemu procesowi „Protokóły” nabrały światowego rozgłosu. Toteż i z tego względu należy je gruntownie zbadać i dokładnie poznać. Są one już dziś tłumaczone na wszystkie wybitniejsze języki i budzą wszędzie wielkie zainteresowanie. ZAKONSPIROWANI AUTORZY PISM ŻYDOWSKICH W STAROŻYTNOŚCI Autentyczność jakiegoś pisma poznajemy przy pomocy argumentów zewnętrznych, a o ile tych brak przy pomocy argumentów wewnętrznych. W literaturze żydowskiej mamy cały szereg pism, których autorowie tak się ukrywali, że podszywali się pod inne obce nazwiska. Zależało im jedynie i wyłącznie na obronie swojego narodu albo też na rozszerzeniu swoich ideji narodowo-politycznych wśród narodów obcych czy też na podtrzymaniu ducha w swoim narodzie przez pocieszanie go obietnicą przyjścia Mesjasza, który pomści się nad nieprzyjaciółmi narodu żydowskiego, zdruzgocze ich potęgę, zapanuje nad całym światem, zakładając wszechświatowe królestwo izraelskie, gdzie żydzi będą narodem rządzącym i opływającym we wszystko. Do tego rodzaju pism w starożytnej literaturze żydowskiej należą: „III Księga Sibilli, Księga Henocha, Psalmy Salomona, Księga Jubileuszów, Wniebowzięcie Mojżesza. Z końcem czwartego wieku po Chr., na przełomie ustroju pogańskiego, ustępującego ustrojowi chrześcijańskiemu, kiedy zaczęto ograniczać przywileje żydów i odejmować im autonomję sądowniczą, ukazało się anonimowe pismo pt: „Collatio Legum Mosalcarum et Romanarum”, które z punktu widzenia polityczno-prawnego stara się wykazać zupełną zgodność prawa cywilnego żydowskiego z ustawodawstwem rzymskim. Nie tylko stare urządzenia pogańskie, ale także i nowe chrześcijańskie są według niego zupełnie zgodne z zasadami prawa mojżeszowego. Chrześcijańskie zaś prawo odpowiada całkowicie duchowi prawodawstwa mojżeszowego. Autor tak potrafił się w swem piśmie ukryć, że uważano go za chrześcijanina a nawet biskupa, jużto przypuszczano, że jest nim wybitny pisarz Kościelny Lieinius Rufinus, a według innych nawet św. Ambroży. Zagadnienie to ma swoją bogatą literaturę. W ostatnich jednak czasach, kiedy stało się tylko zagadnieniem naukowem, wyświetlają je żydzi, wykazując na podstawie argumentów wewnętrznych, że autorem tego pisma jest żyd, pochodzący z domu patryarchy, który zadał sobie tyle trudu, by wykazać tak dumnie prawnikom i tak zuchwale adwokatom rzymskim, że prawo mojżeszowe nie tylko zgadza się zupełnie z prawem rzymskim, ale jeszcze, że pierwszeństwo bezprzecznie należy się pierwszemu. Dla przeprowadzenia tej tezy używa Izrael Ostersetzer wyżej wspomnianej metody i opiera się na argumentach wewnętrznych i na duchu apologetycznych pism żydowskich, których, jak słusznie mówi, nigdy nie brakło u żydów. Obojętną jest rzeczą, dodaje, imię autora, czy miejsce powstania tego pisma, „które prawdopodobnie pozostaną na zawsze nieznanemi”, bo to naturalnie do istoty rzeczy nie należy. Zgadzając się najzupełniej w wywodami Izraela Ostersetzera, używać będziemy tej samej metody, by wykazać autentyczność innego wprawdzie rodzaju pisma, ale również bardzo doniosłego znaczenia, którego autentycznością zajmował się sąd w Bernie. (Szwajcaria), gdzie zeznając jako główny świadek nadrabin ze Sztokholmu Ehrenpreis, wypowiedział z patosem: „Szesnaście miljonów żydów oczekuje wyroku z trwożliwemi uczuciami”, bo jak inny oświadczył: „Rozchodzi się tu o cześć Izraela”. Przedmiotem tych dochodzeń były „Protokóły mędrców Sjonu”, które będąc pismem najściślej konspiracyjnym, nie mogą z natury rzeczy ujawnić swego autora. Środowisko zaś, na które to pismo wskazuje, musi wszelkie ślady zacierać za autorem i wskazywać raczej na autora z przeciwnego obozu, podobnie jak to było z autorstwem „Collatie legum Mosalcarum et Romanum”, jakkolwiek tu i tam na pozór wprawdzie z odmiennych pobódek, jednak dla wspólnego dobra narodu żydowskiego. Żydzi byli i są narodem, żyjącym życiem odrębnem, ekscentrycznem, a zatem podatnem do konspiracji lub też najzupełniej konspiracyjnem. Wśród nich są skrajne koła wtajemniczonych, które są nieznane ogółowi żydostwa, oddziałowują one jednak na bieg jego życia, bo niem kierują i rządzą. Przypuszczenie, że każdy, należący do partji konspiracyjnej, zna jej tajniki, byłoby grubą nieznajomością rzeczy. To samo dotyczy się i żydostwa jako narodu zakonspirowanego. Posiada ono własny swój ustrój rządowy, który jest rządem w rządzie, a naród żydowski tworzy państwo w państwie, o którem mówi filozof i teolog żydowski Hans Kohn, że żydzi „z wewnętrznej wolności tylko zbudowali sobie państwo, które dwa tysiące lat przetrwało bez żadnej zewnętrznej podstawy, bez wspólnego łącznika ziemi. Naturalnie w państwie tem musi być ktoś do sprawowania władzy ustawodawczej i wykonawczej, musi ktoś nadawać kierunek temu narodowi. Taką instytucją był „Sanhedrin”, najwyższa rada żydowska. Talmud mówi bardzo często o „mędrcach”, których opinję w sprawach spornych wpośród rabinów podaje jako decydującą. Bliższych jednak szczegółów o tych „mędrcach”, kto oni lub gdzie byli, nie podaje nigdy. Należeli oni zapewne do Sanhedrinu i stąd ich władza i znaczenie. Talmud mówi o nich jako o instytucji tak znanej, że nie uważa za potrzebne podawać jakichkolwiek wyjaśnień. „Mędrcy mówią”, czy „mędrcy powiedzieli”, to wystarczało. Nikt nigdy się nie pytał, ani nie badał, na jakim posiedzeniu lub kiedy było to posiedzenie, albo którzy to byli owi mędrcy. Dzisiaj jeszcze nazywają żydzi swoich uczonych lub uczonych jakiegoś okresu „mędrcami pokolenia” hakme adeir. Uczonych zaś swojej najwyższej rabinackiej szkoły w Lublinie nazywają „mędrcami Lublina” hakme Lublin, a przecież nikt, nawet i przeciętny żyd nie zna ich nazwiska, ani się o nie nie pyta. Co więcej na 63 traktatów Talmudu, ani jeden nie wymienia swojego autora. Dlaczego więc nowoczesne pismo „mędrców Sjonu” miałoby wymieniać swojego autora? Dlaczego miałoby tworzyć wyjątek? Przecież u żydów nic się nie zmieniło w ich postępowaniu ani w ich pojęciach, bo jak zapewnia Hans Kohn „nie powstały tu żadne nowe ideje, ale też żadnej ze strychu nie zarzucono. One zostały tylko jeszcze ściślej objęte. To objęcie jednak było tak ścisłe i gwałtowne, że je jeszcze zniekształcono i ściśnięto. Gdyby więc owemu pismu dano jakąś formę w nowożytnym stylu, toby je słusznie można o fałszerstwo posądzić. Nie można zatem domagać się od tego pisma jako nawskroś konspiracyjnego bliższych szczegółów, ani co do autorstwa ani co do czasu, czy miejsca powstania, bo w pracy konspiracyjnej jest to rzeczą zupełnie nie możliwą. Jedynie tylko wtedy wychodzi to na jaw, o ile się urzeczywistnią zabiegi konspiracyjne, wtedy wychwala się autora i wynosi jako mistrza. Wszelkie jednak obecne dociekania w tym kierunku nie tylko nie wyjaśnią niczego, ale przeciwnie całą sprawę zaciemnią. W tym jednak kierunku zaciemnienia poszły częściowo stawiane pytania przez sędziego, a już w zupełności wszystkie pytania stawianych przez skarżących na procesie w Bernie. To też otrzymuje się wrażenie z przebiegu już tylko postawionych pytań, że są to manewry, by przeciwnika na manowce sprowadzić i odwrócić jego uwagę od istoty całego zagadnienia. Dlatego to jedyną drogą, prowadzącą do prawdy jest zestawienie tych „Protokółów” z pismami żydowskimi tak starożytnymi jak i nowoczesnymi i porównanie ich z praktyką i postępowaniem dzisiejszego żydostwa w życiu międzynarodowem i w jego polityce światowej. (…) REWOLUCJA A ŻYDZI Najskuteczniejszym środkiem do zagarnięcia władzy i majątków narodów rdzennych jest rewolucja, jak to widzimy z przebiegu ze wszystkich nowoczesnych przewrotów politycznych, gdzie żydzi przychodzili do znaczenia i majątków. Potwierdza to szczególniej rewolucja w Rosji, którą żydzi zniszczyli, zrabowali i ujarzmili, którą dotąd rządzą. Nic więc dziwnego, że całą siłą prą do wywołania rewolucji światowej. Ośrodkiem tych dążności jest obecnie Rosja, gdzie zaraz po jej opanowaniu zwrócili się do proletarjatu całego świata ze znanym apelem: wsiem!, wsiem!, wsiem!, wzywając wszystkich proletarjuszy do wywołania przewrotów politycznych. Wiedzą oni o tem dobrze, że tym sposobem ziściłyby się ich nadzieje panowania nad światem. Zapowiadali wszechświatową rewolucję już często i nawet wyznaczali jej terminy. Naturalnie, przygotowując wpierw podatny grunt do niej, w myśl programu „Protokółów mędrców Sjonu”, które mówią: „Nienawiść do wszystkich stanów wyrasta na gruncie przesilenia ekonomicznego, które wstrzyma wszelkie operacje giełdowe i ruch w przemyśle. – Stworzymy dostępnymi dla nas sposobami tajnymi przy pomocy złota, będącego wyłącznie w naszem posiadaniu, ogólne przesilenie ekonomiczne, wyślemy na ulice równocześnie we wszystkich krajach europejskich, całe tłumy robotników. Tłumy te z rozkoszą będą przelewały krew tych, którym w prostocie ducha zazdroszczą od najmłodszych lat, a których dobytek będą mogły wówczas grabić”. Jeśli przypomnimy sobie wielki strajk górniczy w uprzemysłowionej Anglii w r. 1926 i zważymy straty i zburzenia, jakie, stąd wynikły, a nadto, jeśli uprzytomnimy sobie, że to wszystko systematycznie zmierzało do wywołania rewolucji tak w Anglii jak i w innych krajach europejskich, to zrozumiemy znaczenie powyższych słów „Protokółów mędrców Sjonu”. Wyjaśnia to bliżej żargonowe pismo żydowskie, donoszące w depeszy z Londynu o rewizji w handlowej misji bolszewickiej zwanej „Arkos”, gdzie mieściła się centrala bolszewickich przygotowań do rewolucji światowej. „Z części dokumentów jest widocznem, że „Arkos” była tajną organizacją o charakterze handlowym międzynarodowego znaczenia, która postawiła sobie za zadanie, jednocześnie ze sprawami handlowemi przeprowadzić rewolucję i zrzucić obecny rząd w Anglji, oraz w innych krajach europejskich. Ustalono wyraźny kontakt z rosyjskimi, angielskimi i innymi komunistami. Pochwycony został ścisły wykaz, opłacanych agentów w różnych stolicach Europy”. „Akcję tę prowadził żyd Rosenholz, który skarżył się na barbarzyńskie postępowanie policji angielskiej podczas rewizji. Naturalnie miał się czego skarżyć, bo przecież tak wszystko przygotowane i opracowane w myśl „Protokółów mędrców Sjonu”, gdzie powiedziano: „Dziś mogę wam zakomunikować, że cel nasz jest już o kilka kroków od nas. Pozostaje niewielka przestrzeń, by cała droga, którą odbyliśmy, zwarła się w krąg żmiji symbolicznej, wyobrażającej nasz naród. Kiedy krąg ów zamknie się, wszystkie państwa europejskie będą ujęte jakgdyby w potężne obcęgi”. Rewizja w „Akros”, uniemożliwiając zapowiedzianą przez „Protokóły mędrców Sjonu” rewolucję, „równocześnie we wszystkich krajach europejskich”, a tak starannie już przygotowaną przez żyda Rosenholza, uniemożliwiła „zamknięcie się owego kręgu, symbolicznej żmiji” i wyrwała narody europejskie z potężnych obcęg żydowskich. Zawód, jaki spotkał żydów, kierujących ówcześnie polityką w sowietach, próbowano powetować sobie przez wywołanie wkrótce rewolucji w Wiedniu, w dniach 15 i 16 lipca 1927 r. Rewolucja w Wiedniu miała według Trockiego wykazać, że rewolucja światowa jest możliwą i da się przeprowadzić. Żargonowy dziennik żydowski o tej rewolucji pisze: „Po Wiedniu jest zajmujące twierdzenie miejscowych mieńszewików, że gwiazda Trockiego zaczyna znów świecić. Wiedeń miał znów dowieść, że Trocki miał słuszność. Krzyczy on przez cały czas, że Europa nie jest przecież ustabilizowaną i że kurs musi wciąż być trzymany w kierunku na lewo, gdyż w każdej chwili możliwym jest wybuch rewolucji w krajach kapitalistycznych. Wyśmiali go zwolennicy Stalina. Nadszedł Wiedeń i jak wzmocnionem zostało stanowisko Trockiego”. Jest rzeczą zrozumiałą, dlaczego żyd Trocki i inni jego pobratymcy tak usilnie dążyli do wywołania rewolucji światowej, oni przepojeni zasadami „Protokółów mędrców Sjonu”, wiedzieli, że ostatni pseudomesjasz Jakób Lejbowicz Frank Dobrucki, syn rabina, po nieudanej próbie założenia królestwa żydowskiego w Polsce, zapowiedział: „Teraz gwiazda (Jakóba, oznaczająca Mesjasza) musi się inaczej wyłamać”. Na to „wyłamanie się”, czyli dojście do celu przebojem i podstępem przez socjalizm wskazał „potomek szeregu rabinów i przejrzysty talmudysta”, Karol Marx, jak mówi o nim żyd Bernard Lazare. W socjaliźmie bowiem Marxa, „mesjanizm stał się celem dążeń”, jak mówi żyd Kohn, czyli socjalizm ma jako zadanie zdobyć i wywalczyć królestwo mesjańskie t.j., panowanie żydów nad światem. „Świadomość mesjanizmu przenika nawskroś naród żydowski, bo mu wskazuje opanowanie świata. Jeśli zważymy, że jedne i te same charakterystyczne rysy występują tak w idei mesjanicznej żydowstwa jak i w socjaliźmie i w dodatku tak ów mesjanizm jak i socjalizm zmierzają do jednego i tego samego celu tj., do panowania żydów nad światem, to zrozumiemy, że socjalizm jest tylko nowoczesnym środkiem, umożliwiającym osiągnięcie celów mesjańskich, jak to stwierdza Hans Kohn, zaznaczając, że nauka żyda Marxa stała się tutaj Ewangelją mas europejskich. Także tutaj mesjanizm jest ostatecznym celem dążeń”. Stąd się tłumaczy, że socjalizm, będący wytworem myśli żyda Marxa, tak gorliwie i z takim zapałem rozpowszechniany jest przez żydów, bo ma on jako zadanie urzeczywistnić opanowanie świata przez nich. Na bliskie pokrewieństwo socjalizmu z mesjanizmem wskazują wspólne ich charakterystyczne rysy podawane przez żydów. W królestwie mesjańskim wśród innych cech jest „stale akcentowany uniwersalizm, radość, sprawiedliwość, wybawienie i pokój”, jak zaznacza Hans Kohn. Wszystkie te przymioty występują również w zapowiadanem państwie socjalistycznem. Głoszono je z wielkim zapałem przy wybuchu rewolucji w Rosji. Z pośród tych przymiotów szczególniej uniwersalizm wysuwa się na czoło tak w królestwie mesjańskim jak i w socjaliźmie, który ma na celu wywołanie uniwersalistycznej czyli wszechświatowej rewolucji, bo wtedy tylko osiągnie się „cel dążeń”. Wtedy nastąpi komunistyczny ustrój wszechświatowy, czyli nastąpi „nowy świat i nowa ludzkość, która nadejdzie z dniem Jehowy, jest to czas doskonałej moralności i zarazem doskonałego szczęścia”, będzie to naturalnie w królestwie mesjańskiem. „Przedstawienie Proroków o tem królestwie nie miało nic transcendentalnego w sobie”. Była tu mowa, jak zapewnia teolog żydowski, o uświetnionem ziemskiem panowaniu, o królestwie pokoju rozpostartem nad całą ludzkością”. Takie królestwo czyli raj na ziemi obiecują komuniści w przyszłym ustroju społecznym. O tym zaś ustroju mówi Kohn, że opiera się najzupełniej na żydowskich podstawach o mesjanistycznem królestwie. „Żydowskie pojęcie o przyjściu królestwa daje podstawę wszystkim owym nowoczesnym pasmom myśli, które oznajmiają powstanie nowego czasu”. Królestwo zatem mesjańskie i komunizm wszechświatowy, jak stąd widzimy, to pojęcia identyczne. Dlatego to z takim upragnieniem czekają żydzi na mesjasza i tak gorliwie pracują nad wprowadzeniem ustroju komunistycznego. Biorą zaś w tem udział wszystkie warstwy nie wyłączając i sfer religijnych, bo w komuniźmie widzą wypełnienie nadzieji mesjanicznych według swoich pojęć. Jeśli zważymy, że na czele rewolucji w Niemczech stał Czeremiński vel Masłow, a właściwie syn rabina Mordochaja, jeśli na czele rewolucji w Rosji stali wychowankowie szkoły rabiniackiej w Lidzie, lub „nabożny ortodoksyjny żyd i wielki talmudyczny uczony” jak Dr Iccok Steinberg, albo jeden z wybitniejszych rewolucjonistów żydowskich przed 1905 r., jak Cukierman „modlący się w cichości i wylewający swoje serce przed Bogiem”, a „czerpiący swoją niesłychaną siłę fizyczną z duchową z pieśni, które miał w zwyczaju czytać po hebrajsku… odmawiał psalmy i czytał proroków”, jeśli to zważymy, to zrozumiemy, gdzie jest ów motor, wywołujący rewolucyjne dążenia. Sfery religijne, należące do wtajemniczonych, tradycyjnie podają swemu młodemu pokoleniu marzenia narodowe i skierowują podatne umysły do akcji w upragnionym celu. Jeśli, jak czytamy w Talmudzie „rabi Hama ben Hanina, powiedział: Syn Dawida (tj. Mesjasz) nie przyjdzie wpierw, dopóki nie ustanie nawet najmniejsze panowanie nad Izraelem”, to rzecz prosta, potrzeba to panowanie we wszelki sposób zrzucić, a wtedy mesjasz przyjdzie. Ponieważ zaś Izrael jest do tego za słaby, potrzeba użyć do pomocy sztucznych żydów tj., tak urobionych duchowo gojów, by przy ich pomocy wzmocnić swoje siły, a osłabić siły rdzennych narodów. W tym celu pracuje masonerja na prawym skrzydle, a socjalizm na lewym, centrum zaś i naczelne dowództwo obejmują żydzi. Przenikając ponadto jedną i drugą partję, z których pierwsza tj., masonerja rozluźnia węzły społeczne u góry, a socjalizm u dołu, prowadzą powoli dzieło zniszczenia. Masoni jak i socjaliści zdążają właściwie do jednego i tego samego celu. Nie wiedząc nawet o tem, pracują dla osłabienia własnego narodu i do ułatwienia opanowania go przez żydów. Widzieliśmy to najlepiej na przykładzie Rosji w czasie rewolucji, którą przeprowadzono wiernie według tego, co mówią „Protokóły mędrców Sjonu”. Kiedy masonerja wypełniła już swoje zadanie, użyto do dalszej akcji robotników, obiecując im na własność fabryki i włościan, przyrzekając im ziemię. Przy ich pomocy garstka zorganizowanych i świadomych celu dowódców wyrżnęła i wytępiła sfery posiadające i zawładnęła olbrzymim narodem. Wtedy dopiero zobaczył naród, że go opanowali żydzi. A przecież w „Protokółach” na dwadzieścia lat przedtem wyraźnie powiedziano, że w dążeniu do opanowania świata, potrzeba masy gojów tak różnego rodzaju obiecankami przysposobić, by dłońmi ich zmiażdżyć wszystkich, którzy stają na drodze do tych celów”, i „znieść wszystko, co mogłoby stanowić przeszkodę. „Tłumy te z rozkoszą będą przelewały krew tych, którym w prostocie ducha zazdroszczą od najmłodszych lat, a którym dobytek będą mogły wówczas grabić”. „Naszych tłumy nie tkną, chwila bowiem napadów będzie nam wiadoma i będą przedsięwzięte środki, zapewniające bezpieczeństwo”. Doniosłość tych słów „Protokółów mędrców Sjonu” wyświetla najdokładniej publicysta żydowski w żargonowem dzienniku, podając jako niezbity dowód raport wywiadu politycznego w Petersburgu t.z. „Ochrany” na pięć miesięcy przed wybuchem rewolucji w Rosji 1917 roku, donoszący „Departamentowi policji”, o masowych likwidacjach finansowych i gospodarczych wśród żydów. Wyjątek z tego raportu opiewa: „Jedyne elementy, które są jak barometr, liczą się z możliwością całkowitej anarchji w Rosji. Są to żydzi. Po cichu starają się oni likwidować swoje interesy i pragną, choćby nawet na pewien czas, osiedlić się zagranicą”. A przecież znajomość „Protokółów mędrców Sjonu” mogła i powinnaby naprowadzić policję petersburską na ślad przygotowań rewolucyjnych. Tego jednak nie było, bo kierownicze sfery rosyjskie, którym te „Protokóły” przedstawiono, wyśmiały się z tego i jako „bajkę” uznały. Te zaś niezwykłe przewidywania u żydów wyjaśniają się tem, że żydowstwo, przygotowywujące rewolucję, wie naturalnie gdzie, kiedy i w jakiej formie ona wybuchnie. Dlatego zawczasu uświadamia swoich, by się odpowiednio dostosowywali. Stąd całe masy bogatego żydowstwa wyjeżdżały z Rosji przy pierwszej nadarzającej się sposobności i zamieszczały swoje kapitały w nieruchomościach zagranicą. Istotnie tłumy nie tknęły żydów w czasie rewolucji. Przeciwnie tłumy rosyjskie kierowane przez żydów „miażdżyły” i niszczyły tylko gojów i rosyjskie mienie tak prywatne jak i państwowe. Nikt nigdy nie słyszał, by żydzi w czasie rewolucji rosyjskiej cokolwiek ucierpieli. PRZYGOTOWANIE I PRZEBIEG REWOLUCJI. Zabezpieczywszy się żydzi zawczasu przed niebezpieczeństwem i owładnąwszy przy pomocy prasy i agitatorów „opinją publiczną”, zabrali się do przeprowadzenia rewolucji według metody, odpowiadającej programowi „Protokółów mędrców Sjonu”. Przedewszystkiem te „Protokóły”, których w nowym wydaniu przysłano cały wagon do Petersburga, w styczniu 1917 r., a zatem tuż przed rewolucją, zanim się rozeszły, rząd Kiereńskiego, objąwszy władzę, nakazał zniszczyć, później zaś bolszewicy poszukiwali ich skwapliwie, robiąc ustawiczne rewizje, w razie zaś znalezienia, karali śmiercią. Od samego wybuchu rewolucji, jakaś czarna tajemnicza ręka wykorzystywała każdą sposobność, by podniecać nienawiść klasową i budzić nieufność do każdego, kto był czy to czysto ubrany czy myty lub wyglądał na „inteligenta”, bo to „burżuj”, wróg „ruskiego człowieka”. Tego zaś „ruskiego człowieka” podnoszono wszędzie pod niebiosy, wychwalając szczególnie jego rozum i wmawiając w niego zalety, których nie posiadał. Ten sposób postępowania polecały „Protokóły”: W Rosji głoszono bez ustanku najliberalniejsze hasła wolności, swobody i obiecywano raj na ziemi. Mistrzem w tem był krzykacz wiecowy Kiereński, który prześcigiwał wszystkich, zapowiadając niebywały postęp, ale rzeczywistość wykazała wkrótce, że był to zwykły podstęp, wskazany przez „Protokóły”: „Kiedy wprowadziliśmy do organizmu państwowego truciznę liberalizmu, cały jego ustrój polityczny uległ zmianie, państwa zapadły na chorobę śmiertelną, na zakażenie krwi. Nie pozostaje nic, jak oczekiwać końca ich agonji”. „Z liberalizmu zrodziły się państwa konstytucyjne, które zastąpiły zbawcze dla gojów samowładztwo. Konstytucja zaś nie jest niczem innem, jak tylko szkołą waśni, nieładu, sporów, niezgody, czczej agitacji partyjnej, słowem jest to szkoła wszystkiego, co pozbawia państwa działalności indywidualnej”. Trybuna parlamentarna, nie mniej niż prasa, skazała panujących na bezczynność i bezsilność, wskutek tego uczyniła ich niepotrzebnymi, zbytecznymi, co było powodem obalenia tronów w wielu państwach. Wówczas stało się możliwe powstanie ery republikańskiej i wówczas to właśnie zastąpiliśmy władcę przez dyktaturę rządu – przez prezydenta, wziętego z tłumu ze środowiska naszych kreatur i niewolników. To było podstawą miny, umieszczonej przez nas pod narodem gojów, a właściwie pod narodami gojów”. W czasie rewolucji głoszono w Rosji, że dla utrwalenia wolności, obywatele sami na „Zebraniu narodowem” uchwalą konstytucję, dając wyraz swojej woli. Tymczasem zamiast obiecywanej wolności wprowadzono niewolę, stosownie do programu „Protokółów”, gdzie powiedziano: „Po przeprowadzeniu nowej konstytucji republikańskiej, zacznie się stopniowe ograniczenie władzy Izb ustawodawczych i niespostrzeżone znoszenie swobód konstytucyjnych, a wtedy nastanie czas zastąpienia wszelkiego rządu przez nasze samowładztwo. Uznanie naszego samowładcy może nastąpić również przed zniesieniem konstytucji”. W Rosji w skróconym trybie postępowania wypełniono ten punkt programu, rozpędzając ciała ustawodawcze i niedopuszczając nawet do obrad nad konstytucją, wprowadzono żydowskie rządy, które przedstawiają obraz rządów w przyszłem wszechświatowem królestwie żydowskiem, do którego żydzi stale i wytrwale dążą, a o którem „Protokóły” mówią: „Kiedy nareszcie zapanujemy niepodzielnie przy pomocy przewrotów państwowych, przygotowanych wszędzie na ten sam dzień, po ostatecznem uznaniu nieużyteczności wszystkich rządów istniejących (do chwili minie jeszcze czasu niemało, być może wiek cały) wówczas postaramy się, by przeciwko nam nie było spisków. W tym celu bez miłosierdzia będziemy skazywali na śmierć wszystkich, którzy z bronią w ręku sprzeciwiać się będą objęciu przez nas panowania.” Wykonano to wiernie w Rosji, wycinając w pień iteligencję i pastwiąc się przy tem w najokrutniejszy sposób nad spokojnemi nawet ludźmi. Czynili to przeważnie różnego rodzaju komisarze żydowscy, nawet i żydówki. Przyznać należy, że pomagali im przytem i inni jak Dzierżyński Polak, kat Rosji, jak wyrafinowany okrutnik Peters, Łotysz itp. Czynili to już to ze zemsty, jakoteż i dla wywołania postrachu i zapobieżenia jakichkolwiek samoobronnej akcji. W tym to również celu rozwiązali wszystkie stowarzyszenia, zakazali wspólnych zebrań, by nie dopuścić do jakiegokolwiek porozumienia się oszołomionej i nękanej ludności. Wszelkie naruszenia tych przepisów karali i karzą śmiercią, postępując w tem według „Protokółów”, gdzie powiedziano: „Podobnie postąpimy z tymi gojami masonami, którzy wiedzą zbyt wiele”. Zesłania na wyspy Sołwieckie mają tu zatem swoje uzasadnienie. Na 27 wybitnych działaczy i mężów stanu rosyjskich, należących do masonerji, dwadzieścia jeden brało udział w mniejszym lub większym stopniu w rewolucji lutowej. Z tych wielu musiało zagranicę uciekać lub znikło „bez wieści”, kiedy żydzi objęli władzę po wybuchu rewolucji październikowej. Tak samo musieli uciekać zagranicę i socjaliści tzn., „mieńszewicy”, o ile ich wpierw nie uwięziono i nie rozstrzelano. Losy ich podzieli również i liberalni „Kadeci”. Wszystko to, co świadome, czy nieświadome przygotowywało żydom drogę do opanowania Rosji, musiało zniknąć z jej granic, kiedy opanowali ją żydzi. Nie pomogły żadne przyjaźnie ani wspólna dawna praca z czasów, kiedy się dążyło do celu. Potrzeba było się rozstać, bo tego wymagał bezwzględnie program, podany w „Protokółach mędrców Sjonu” ŹRÓDŁO USTAWODAWSTWA BOLSZEWICKIEGO Zaraz też przyszedłszy do rządów, wprowadzili żydzi gruntowny przewrót w stosunkach społeczno-państwowych, ustanawiając nowe prawa, które są żywcem wzięte z „Protokółów mędrców Sjonu”, gdzie powiedziano: „Kiedy przyjdzie okres naszych rządów jawnych, wtedy przerobimy wszystkie prawodawstwa. Prawa przez nas utworzone będą zwięzłe, jasne, niewzruszone i bez wszelkich komentarzy, to też każdy będzie w stanie poznać je gruntownie. Zasadniczym rysem będzie posłuszeństwo dla zwierzchności, doprowadzone do stopnia najwyższego”. „Skasujemy wszelkie nauczania wolne” To również zaraz wykonano. „Postaraliśmy się już zdyskredytować duchowieństwo gojów i w ten sposób uniemożliwić jego posłannictwo, które obecnie mogłoby nam bardzo przeszkadzać. Wpływy duchowieństwa z dniem każdym maleją. Wolność sumienia jest teraz głoszona wszędzie, a więc lata jedynie dzielą nas od chwili zupełnego upadku chrześcijaństwa. Z innemi wyznaniami damy sobie radę jeszcze łatwiej, lecz mówić o tem byłoby przedwcześnie – klerykalizm i klerykałów ujmiemy w takie karby, żeby ich wpływy zwróciły się w kierunku odwrotnym do ich poprzedniego ruchu”. Stąd to tępienie kleru chrześcijańskiego i niszczenie wszelkich placówek życia religijnego w społeczeństwie chrześcijańskim, gdzie za nauczanie religji grozi kara śmierci, lub więzienie tak duchownym jak i świeckim, podczas gdy rabini zostawali w zupełnym spokoju, a nawet doznawali poparcia od władz bolszewickich. Jeśli tu i ówdzie zburzono stare synagogi, to tylko po to, by nowe wybudować. W lutym 1928 roku doniosła „żydowska agencja telegraficzna” z Moskwy, że „w Bobrujsku ukazało się pismo rabinów „Igdił Tora”, które jest poświęcone całkowicie wyjaśnianiu religji. Pismo redaguje rabin słucki Abramski. Jest zajmującem, że pismo drukuje się w drukarni komunistycznej „Komun-trust”. Charakterystycznymi są przepisy „Protokółów mędrców Sjonu” w chwili, kiedy żydzi przyjdą do władzy. Tak więc: „Zgodnie z programem naszym trzecia część poddanych naszych będzie śledziła pozostałe części w poczuciu obowiązku, w myśl zasady dobrowolnego służenia państwu. W czasach tych zajęcia szpiega i denucjanta nie będzie hańbiło. Przeciwnie nawet będzie chwalebne. Agenci nasi będą należeć zarówno do wyższych jak i do niższych klas społecznych. Będą tu również wydawcy, drukarze, księgarze, subjekci, robotnicy, stangreci, lokaje itd. Policja…będzie tylko świadczyła i denuncjonowała… Osoba, która nie zawiadomi o czemś widzianem lub słyszanem z zakresu kwestji politycznych, będzie pociąganą do odpowiedzialności za ukrywanie przestępstwa, o ile da się to udowodnić”. „Podobnie jak dzisiaj bracia nasi pod odpowiedzialnością osobistą, obowiązani są denuncjować przed kahałem odstępców lub osoby działające przeciwko niemu, taksamo w naszem państwie wszechświatowem wszystkich naszych poddanych obowiązywać będzie przestrzeganie służenia państwu w tym kierunku”. W bolszewji szpiegostwo tak jest rozwinięte, że nikt nikomu nie wierzy nawet w najbliższej rodzinie, bo nawet dzieci donoszą swoich rodziców, jeśli się ci np., modlą lub ich zachęcają do modlitwy. To też ludzie nie odwiedzają się nawzajem, jak tylko z konieczności. Wymownie przedstawiono to w piśmie żargonowem: „Wszędzie są szpiedy, nawet ściany w Rosji sowieckiej mają uszy”. W Rosji ludzie bardzo nieufnie nastrojeni. Rozumie się, że w takiem niebezpiecznem położeniu ludzie nie chcą mieć wśród siebie obcych. Jeżeli nie ufa się własnemu bratu, jak można ufać obcemu”. Znaną jest powszechnie rzeczą, że aresztowania w bolszewji są na porządku dziennym. W normalnych państwach przez myśl nikomu nie przejdzie, za co można być aresztowanym, jeśli się spokojnie żyje i wypełnia wszystkie obowiązki państwowe. Tę trudność w pojmowaniu wyjaśniają nam następujące ustawy „Protokółów mędrców Sjonu”: „Przestępcy będą u nas aresztowani przy pierwszem, o tyle o ile, uzasadnionem podejrzeniu. Nie należy w obawie popełnienia pomyłki dawać możność ucieczki osobom podejrzanym o przestępstwa polityczne, za które karać będziemy istotnie bez litości. Jeżeli do pewnego stopnia dopuszczalnem jest badanie pobudek przy wykroczeniach zwykłych, to nie będzie uniewinnienia dla osób, zajmujących się kwestjami, których nikt prócz rządu nie rozumie. Zresztą nawet nie wszystkie rządy znają się na prawdziwej polityce”. „Nie będziemy pozwalali na samodzielne zajmowanie się polityką … Chcąc przestępców politycznych pozbawić nimbu dzielności, będziemy ich sadzali na ławie oskarżonych, obok złodzieji, zabójców, oraz innych brudnych i wstrętnych przestępców. Wówczas w umysłach ogółu zjednczy się pojęcie takich przestępców z haniebnością wszelkich innych. W wyniku wszystkiego będą jednakowo pogardzani”. Było to w praktyce zastosowywane i mogę stwierdzić własnem doświadczeniem, bo kiedy Kiereński wydał dekret, aby mnie uwięzić za mój protest wskutek ohydnego znęcania się nad jeńcami wojennymi na Murmanie, posądzono mnie o szpiegostwo, osadzono w „Krestach” w Petersbrugu, w więzieniu przeznaczonym dla zbrodniarzy, w dniu 3 maja 1917 roku i grożono karą śmierci. Kiereński wydał rozkaz aresztowania mnie w dniu, w którym wyjechał na dworzec finlandzki w Petersburgu z kwiatami, by powitać Lenina, Trockiego i kompanję żydów, przybywających na podbój Rosji. Przez jakiś czas bolszewicy również więźniów politycznych przetrzymywali razem ze zbrodniarzami. Słyszy się nieraz pytanie, dlaczego w bolszewji nie ma giełdy, przecież żydzi tam panują, a oni na giełdach wszędzie wodzą. Na to znów, w „Protokółach” znajdziemy odpowiedź: „Pijaństwo będzie również zakazane przez prawo i karane jako występek przeciw człowieczeństwu, ludzi, którzy pod wpływem alkoholu zmieniają się w zwierzęta”. „Chcąc przyzwyczaić narody do posłuszeństwa, należy nauczyć je skromności, potrzeba więc będzie zmniejszyć wyrabianie przedmiotów zbytku”. A zatem doprowadzenie mas ludności rdzennej w Rosji do ogólnej nędzy i do życia pierwotnego, jakie tam widzimy, jest celowe i objęte programem, ma ono na celu utrzymanie społeczeństwa w niewolniczym posłuszeństwie, by każdy przejęty był tylko myślą o zabezpieczeniu się od głodu i zaspokojenia najgwałtowniejszych potrzeb, podczas gdy, będący przy rządzie, obfitują we wszystko. Ten sposób życia przedstawia poglądowo dziennikarz żydowski Mark Turkow, który w r. 1934 zwiedzał Rosję i naocznie się przekonał o istotnych warunkach życia tamtejszej ludności, o których pisze: „Sposób życia w Rosji sowieckiej odznacza się dwoma odrębnymi poglądami, jeden istnieje dla wewnętrznego użytku, to znaczy dla miejscowej ludności, drugi dla użytku zewnętrznego, to znaczy dla gości zagranicznych, odwiedzających Rosję sowiecką. Dwie organizacje państwowe starają się o zadowolenie zagranicznego gościa… Przepych w ich przyjęciu jest niezwykły. Mieszkania dla gości zagranicznych stanowią wyspy na morzu wielkiej nędzy, panującej w kraju. Stuprocentowe kontrasty w tem wszystkiem, co się odgrywa na ulicy, co się znajduje w życiu mass”. „Życie w Związku sowieckim jest ciężkie nietylko z powodów politycznych. Ono jest nie mniej ciężkie na skutek warunków gospodarczych. Panuje olbrzymia nędza. Ludzie pracują, pracują bardzo ciężko, lecz nie mogą wyżywić się z pracy. Zaledwie wystarcza na minimum bytu. Ma się rozumieć, są również grupy bardzo uprzywilejowane, którym powodzi się bardzo dobrze i one należą obecnie do nowej arystokracji”. O żebractwie masowem kobiet, dzieci i robotników mówi dalej Turkow, a przytacza charakterystyczne jego spostrzeżenia Zbigniew Krasnowski. Mimo takich rażących kontrastów, mimo wyzysku mas ciężko pracujących i pozostających w strasznej nędzy nie słyszy się o żadnym strajku w bolszewji, a przecież strajki to szalona broń proletarjatu, której używają wszędzie socjaliści, prowadzeni przez żydów. W Rosji były one na porządku dziennym tak za czasów carskich jak i za rządów Kiereńskiego. Obecnie ich nie ma. Zagadkę tę rozwiążą nam znów „Protokóły mędrców Sjonu”, które głoszą: „Strajki jest to sprawa najniebezpieczniejsza dla rządu. Skończą się one z chwilą, kiedy my posiądziemy władzę”. Skończyły się już z chwilą, kiedy żydzi objęli władzę, bo wszelkie objawy niezadowolenia uśmierzają więzieniem lub rozstrzeliwaniem na miejscu. Każde państwo dla odróżnienia się od innych i przedstawienia swojego charakteru czy ideału narodowego, używa swojego własnego godła, które jest zarazem jego symbolem na zewnątrz. Takim symbolem narodowym u żydów w czasie ich rewolucji za Bar-Kochby w Palestynie (132-135 po Chr.) była gwiazda, oznaczająca mesjasza i jego królestwo. Godłem państwowem w bolszewji jest również gwiazda, ale podczas gdy, żydzi noszą tam gwiazdę sześcioramienną, jako symbol pełnego człowieka, to nie dla żydów dają pięcioramienną, jako symbol niewolnika, któremu brakuje głowy lub jako symbol eunucha. A zatem oprócz praw, pochodzących z „Protokółów mędrców Sjonu”, jakiemi rządzi się bolszewja, widzimy tu jeszcze i prastare godło narodowe żydowskie, jako godło „Związku sowieckiego”. Żydzi więc opanowawszy Rosję narzucili jej nietylko swe prawa, ale jako pieczęć charakterystyczną tych praw i jako dowód swych rządów, nadali jej swoje godło narodowe, jako symbol królestwa mesjańskiego, królestwa żydowskiego. Na zewnątrz starają się żydzi ukrywać jeszcze swoje rządy w Rosji. Wśród swoich jednak wyznają to szczerze. Wystarczy przytoczyć rozmowę Hersza Dawida Nomberga z redaktorem „Emes” (Prawda), pisma partji żydowskiej, Litwakowem w Moskwie: „Kto rządzi w Rosji? Partja komunistyczna. Kto jest w partji komunistycznej na ulicy żydowskiej? Wy. A zatem: wy jesteście rządem żydowskim. Zrozumiał to już i robotnik rosyjski, jak doniosła żydowska agencja telegraficzna z Moskwy w r. 1929, o mowie „która wysłuchana była cierpliwie przez setki delegatów na zjeździe związku działaczy miejskich charkowskiego okręgu”. „Jeden z delegatów, A Jakowlew, w swej mowie powitalnej, powiedział: „widzicie te oto szkarłatne sztandary, którymi obwieszona jest sala naszego zjazdu. Za nimi kryją się żydzi. Oni, żydzi, zadają nam robotnikom rosyjskim, wszelkiego rodzaju gwałty. Obecnie puścili oni nowe hasło: „bijcie Rosję, ratujcie żydów”… „żaden z obecnych delegatów, jak również nikt z prezydjum zjazdu nie zaprotestował przeciw takiemu otwartemu zuchwałemu wystąpieniu antyżydowskiemu”. Tak lamentuje autor żydowski, kreśląc nastroje wśród robotników rosyjskich, z których widocznem jest, że wreszcie zaczynają przezierać. Najlepiej jednak scharakteryzował stan obecnej Rosji robotnik w Rostowie, w fabryce „Mikojon” na ogólnem zebraniu robotników: „Rewolucja październikowa (bolszewicka) dała żydom całkowitą władzę, natomiast nam Rosjanom przyniosła ona więzienie i ciężką pracę”. Oto właśnie żydom chodziło. Takim był ich cel wszelkich agitacji rewolucjonistycznych i na to wydawali wielkie sumy w Rosji, działając najściślej według programu „Protokółów mędrców Sjonu”. Obiecywali chłopu i robotnikowi raj na ziemi, go głosili mu, że on rządzić będzie. Tymczasem, jak stwierdza dziennikarz pism żargonowych, Mark Turkow, „gdy się rozmawia z robotnikiem, nawet z członkiem partji, wyczuwa się w jego słowach dosyć wyraźną odpowiedź: w kraju istnieje władza robotniczo-włościańska, ale to nie znaczy bynajmniej, aby zarówno robotnik, jak i włościanin, mieli wpływ na władzę w kraju. W Rosji wiele rzeczy zmieniło się, od czasu rewolucji. Zmienili się władcy, ustrój państwa, sposób życia i warunki pracy u ludzi. Jedna rzecz nie zmieniła się: robotnik i włościanin przed rewolucją nie mieli wpływu na politykę rządu i nie mają jej obecnie. Dawniej rządzono z góry, dzisiaj jest to samo. Zmienili się ludzie, którzy panują, ale nie zmienił się system panowania, system klik… To słyszałem od ludzi, którzy marzyli o władzy klasy robotniczej, którzy drogo zapłacili za rewolucję, a obecnie muszą milczeć! Jednak zaczynają mówić o tem, jak twierdzą oni, co ich boli. Ich ból jest wielki, bardzo wielki”. Jeśli ból obecnych mieszkańców Rosji i to tych, którzy należą do partji, a zatem do uprzywilejowanych jest bardzo wielki, to cóż dopiero mówić o tak zwanych „liszeńcach”, to znaczy pozbawionych wszelkich praw i cóż mówić o tych miljonach pomordowanych w najokrutniejszy sposób, czy zagłodzonych, w jakim bólu oni swe życie kończyli. Cała olbrzymia Rosja zalana krwią. A gdyby się, kto zapytał dlaczego to wszystko, dlaczego we krwi własnej tonie, to niech sobie przeczyta koniec XXIII „Protokółu mędrców Sjonu”, a tam znajdzie odpowiedź: „Poddani ulegają ślepo tylko silnej, niezależnej od nich władzy…nie im z anielskiej duszy władcy. Muszą w nim widzieć uosobienie siły i potęgi. Władca, który zastąpi istniejące obecnie rządy, wegetujące wśród społeczeństw, zdemoralizowanych przez nas, burzących się nawet przeciwko władzy Boskiej, dotkniętych pożarem anarchji, winien przedewszystkiem zająć się gaszeniem tego ognia, trawiącego wszystko. Dlatego też powinien zabić takie społeczeństwa chociażby zatopiwszy je w ich własnej krwi, aby je wskrzesić pod postacią |
Autor
