„Jest tylko jeden papież i nazywa się Franciszek” – powiedział przed kilkoma dniami Benedykt XVI w wywiadzie dla „Corriere della sera”. Z jakiego powodu w takim razie poprzednik Franciszka postanowił zachować swoje papieskie imię, tytuł „Jego Świątobliwości” i białą sutannę?
Gdy pięć lat temu abdykował Benedykt XVI, dla wielu był to absolutny szok. Ojciec nie odchodzi na emeryturę – powtarzano i skrzętnie analizowano oficjalnie podane powody tego dramatycznego kroku. Teraz, choć nadal nic nie wiadomo, i coraz lepiej widać, w jak zaskakującej sytuacji jest Kościół, w którym żyje dwóch papieży, to debaty (przynajmniej w Polsce) ustały, a wszyscy przekonują katolików, że to absolutna norma i że trzeba się przygotować na sytuację, w której w Kościele będzie trzech albo jeszcze więcej biskupów w bieli.

Czy oznacza to jednak, że pytania przestały istnieć, że nikt już ich nie zadaje i że urzędowy optymizm może zastąpić poważną debatę teologiczną? Odpowiedź brzmi: „nie”, a najlepszym na to dowodem są dwie znakomite książki udostępnione ostatnio polskim czytelnikom: „Proroctwo o dwóch papieżach” Saverio Gaety i „Tajemnica Benedykta XVI” Antonio Socciego.
Inauguracyjna msza święta papieża Benedykta XVI na Placu Św. Piotra w Watykanie. Fot. Franco Origlia/Getty Images
Można je oczywiście zbyć prostym wzruszeniem ramion (co zdaje się robić Stolica Apostolska) i oznajmić, że to dzieła „szukających sensacji przeciwników Franciszka”, ale nie sposób sprawić, że zadawane przez tych dwóch watykanistów pytania przestaną dręczyć wielu katolików.

Dwaj papieże, dwie diagnozy

Trudno zresztą, żeby było inaczej, gdy coraz lepiej widać, jak rozjeżdżają się wizje Kościoła papieża Franciszka i papieża-emeryta Benedykta XVI. Doskonale widać to w przypadku debaty na temat źródeł skandali seksualnych, jakie – co do tego akurat obaj papieże się zgadzają – niszczą obecnie Kościół od wewnątrz.

Obecny Ojciec święty przekonuje, że ich źródłem jest klerykalizm, nadużywanie władzy i brak miłosierdzia, a nie mają one wiele wspólnego z rozluźnieniem obyczajów, zniszczeniem tradycyjnej ascezy czy wreszcie z rozpanoszonym w Kościele homolobby.

Benedykt XVI natomiast w opublikowanym niedawno znakomitym tekście wskazuje, że prawdziwe przyczyny głębokiego kryzysu tkwią zupełnie gdzie indziej, bowiem są nimi: głębokie rozluźnienie dyscypliny wśród duchownych i wtargnięcie rewolucji seksualnej do Kościoła; po drugie zanik solidnej formacji seminaryjnej i teologii moralnej; po trzecie nadużywanie obrony sprawców, a nie ofiar przez posoborowe sądy kościelne (które dokładnie tak samo jak świeckie, zamiast szukać sprawiedliwości i bronić ofiar, zaczęły stawać po stronie sprawców, których uznawano za prawdziwe ofiary i broniono często wbrew faktom); i wreszcie po czwarte zanik żywej wiary (szczególnie wiary w Eucharystię), a co za tym idzie zanik fundamentów moralności i ascezy.
Tygodnik TVPPolub nas
Wszystko to nie tylko zniszczyło praktykę życia kapłańskiego, ale też doprowadziło do ukształtowania się w wielu miejscach potężnego lobby homoseksualnego, które uniemożliwiło normalną formację. „W wielu seminariach powstały homoseksualne kliki, które działały mniej lub bardziej otwarcie, zmieniając klimat tych miejsc” – napisał Benedykt XVI.

Trudno nie dostrzec, że te diagnozy w niczym się nie stykają, nie ma między nimi punktów wspólnych i opinię papieża-emeryta można potraktować jako swoiste votum separatum wobec nieustannie powtarzanego twierdzenia, że głównym problemem w Kościele jest klerykalizm i gdy tylko usunie się nadużycia władzy, a także zmieni tradycyjną moralność, a najlepiej także zniesie celibat, natychmiast znikną problemy z nadużyciami seksualnymi.
Doskonale wychwycili to zresztą najważniejsi gracze tzw. teamu papieża Franciszka, którzy w mediach społecznościowych niemal jednym głosem skrytykowali Benedykta XVI. Massimo Faggioli z Uniwersytetu Villanova stwierdził, że list ten jest kolejnym z długiego cyklu błędów popełnianych przez Benedykta XVI; Brian Flanagan, który wykłada teologię na Uniwersytecie Marymount i od dawna jest głosem bergoglian w amerykańskim Kościele uznał list za „żenujący”, a Robert Mickens z katolickiego magazynu „The Tablet” zadał pytanie: „gdzie żyje ten człowiek”, a nawet zasugerował zdziecinnienie papieża emeryta: „ktoś tu potrzebuje kolorowanek i kredek”.

Oczywiście ton oficjalnych komentarzy płynących z Watykanu był inny, ale i tam zapanowała wyraźna nerwowość związana z faktem, że Benedykt XVI nie idzie i nie zamierza iść szlakiem wytyczonym przez Franciszka.

Nigdy wcześniej

Nic w tym zresztą dziwnego. Nie jest dla nikogo tajemnicą, że podczas konklawe po śmierci św. Jana Pawła II kardynałowie Ratzinger i Bergoglio byli kandydatami dwóch, zupełnie odmiennych frakcji eklezjalnych. Papież-emeryt Benedykt XVI należał wówczas, a może trzeba powiedzieć o wiele mocniej, był naturalnym liderem grupy zdecydowanych obrońców ortodoksji, zwolenników obrony fundamentów wiary i walki z duchem czasów, a także czegoś, co on sam nazywał „hermeneutyką ciagłości”.

Obecny zaś papież Franciszek był wówczas kandydatem na urząd biskupa Rzymu „grupy z Sankt Gallen”, czyli zwolenników stopniowej reformy, zmiany, odrzucania pewnych elementów doktryny i moralności katolickiej. Jej naturalnym przywódcą był kardynał Carlo Maria Martini, który wprost mówił i pisał, że Kościół katolicki jest zapóźniony o dwieście lat.
Polskim czytelnikom udostępniono ostatnio dwie znakomite książki: „Proroctwo o dwóch papieżach” Saverio Gaety (wyd. Esprit) i „Tajemnica Benedykta XVI” Antonio Socciego (wyd. Aromat Słowa). Fot. arch
Oczywiście nie po raz pierwszy zdarza się w Kościele, że następujący po sobie papieże mają radykalnie odmienne wizje. Po raz pierwszy w dziejach Kościoła zdarza się jednak, że równocześnie mamy dwóch papieży, którzy mają w wielu kwestiach tak radykalnie odmienne wizje.

Oczywiście – jak wskazuje włoski dziennikarz Saverio Gaeta – bywało już wcześniej, że papieże rezygnowali, ale nigdy wcześniej w historii Kościoła nie było tak, by jednocześnie „urzędowało dwóch papieży, z których jeden byłby czynny, a drugi ma emeryturze”. Gdy wcześniej papież podawał się do dymisji, tracił nie tylko papieskie imię, herb, ale także prawo do noszenia szat papieskich.

Teraz jest inaczej. Papież emeryt Benedykt XVI zachował papieskie szaty, herb, a także tytuł „Jego Świątobliwości”. I to jest absolutna nowość, której nie może przykryć zgodne udawanie, że „nic się nie stało” i że to „normalny proces”. Niczego nie wyjaśniają także, na co zwraca uwagę Antonio Socci w „Tajemnicy Benedykta XVI”, tłumaczenia papieża emeryta, który przekonuje, że zdecydował się na białe szaty, bo nie miał innych. Włoski dziennikarz ironicznie wskazuje, że chyba nie brakowało w Rzymie krawców, którzy takie szaty by uszyli…
Herbatka z tureckimi politykami. Papież Franciszek na lotnisku w Ankarze. Fot. Abdulhamid Hosbas/Anadolu Agency/Getty Images
Jakby tego było mało, osobisty sekretarz Benedykta XVI arcybiskup Georg Gänswein coraz częściej – a sam papież emeryt wcale się od tego nie odcina – wskazuje na istnienie w Kościele sytuacji wyjątkowej „z dwoma następcami Piotra żyjącymi pośród nas”. „Wielu nadal postrzega jeszcze dziś tę nową sytuację jako coś w rodzaju stanu wyjątkowego z woli Nieba” – wskazuje arcybiskup.

Dlaczego Niebo miałoby dopuścić do takiej sytuacji? Tu obaj autorzy się rozchodzą. Gaeta cytując licznych mistyków wskazuje, że żyjemy w przededniu jakiegoś przełomu w Kościele i świecie, wielkich i trudnych wydarzeń, które zwieńczą ogromny kryzys, doprowadzą do wielkich prześladowań i apostazji; Antonio Socci skupia się raczej na poszukiwaniu odpowiedzi o status kanoniczny Benedykta XVI i Franciszka, i zastanawia się, dokąd ów stan wyjątkowy w Kościele miałby nas zaprowadzić. Obaj jednak zadają cenne pytania, które inni – szczególnie hierarchia watykańska – całkowicie ignorują.

Uspokajacze kontra zaniepokojeni

Z Soccim czy Gaetą nie trzeba się zgadzać co do odpowiedzi, ale warto docenić wagę ich pytań. Wielu, bardzo wielu katolików, zadaje sobie podobne pytania, wielu próbuje zrozumieć, co się obecnie dzieje, odnaleźć się w czasie, gdy powszechna apostazja dotyka całe diecezje czy konferencje episkopatu, gdy Watykan zdaje się akceptować zmianę doktryny moralnej, która swoje źródła ma w Ewangelii, a generał jezuitów sugeruje, że w istocie nie mamy pojęcia, co mówił Jezus, bo w Jego czasach nie było magnetofonów.

Uspokajacze przekonują wprawdzie, że nic się nie dzieje, ale wystarczy spojrzeć na otaczający nas świat, żeby dostrzec, że coś się jednak szykuje i także w Kościele dochodzi do jakiegoś przełomu. Widać to na tyle dobrze, że „uspokajacze” posuwają się coraz częściej do kneblowania zaniepokojonych, a nawet do sugerowania, że ci ostatni są nie tylko przeciwko Franciszkowi, ale wręcz przeciwko Duchowi Świętemu, który osobiście wyznaczył papieża na nasze czasy, a każdy, kto to kwestionuje, występuje przeciwko samemu Bogu.
Zamach stanu w Watykanie? Teorie spiskowe w obronie Franciszka

Czy agenci FBI i CIA, wywiadownie gospodarcze i amerykańscy konserwatywni katolicy zjednoczyli się, aby wymusić na papieżu Franciszku dymisję?
zobacz więcej
To zwykły szantaż, bo każdy, kto zna katolicką doktrynę i historię papiestwa wie, że asystencja Ducha Świętego podczas konklawe nie działa w ten sposób. Gdyby tak było, to trzeba by uznać, że papież Aleksander IV Borgia był najlepszym wyborem na tamte czasy, a każdy, kto go krytykuje czy krytykował występował przeciwko Duchowi Świętemu. Niewielu jest śmiałków, którzy sformułowaliby podobną tezę.

Nie, nie porównuję papieża Franciszka do Aleksandra IV, a jedynie wskazuję na absurdalne założenia pewnej formy blokowania dyskusji przy pomocy emocjonalnego szantażu.

Debata teologiczna na temat Kościoła dwóch papieży musi się odbyć, bo bez niej pytania wciąż będą wisieć w powietrzu, a ludzie, którzy nie otrzymają wyjaśnień od poważnych teologów czy liderów kościelnej opinii, będą ich szukać w wizjach, objawieniach czy teoriach spiskowych. Warto o tym przypomnieć uspokajaczom.

– Tomasz P. Terlikowski

TYGODNIK TVP, ul. Woronicza 17, 00-999 Warszawa. Redakcja i autorzy

Praedicate Evangelium – taką nazwę nosi nowa konstytucja apostolska o Kurii Rzymskiej, którą papież Franciszek chce ogłosić jeszcze w tym roku. Dokument na nowo ujmie strukturę władzy w Kościele katolickim. Szykują się bardzo duże zmiany. O szczegółach pisze teraz „Catholic News Agency”. Agencja dotarła do obecnego projektu konstytucji.

Aktualny tekst zakłada, że znacząco zmieni się rola watykańskich kongregacji.

Po pierwsze, nie będą nosić już dotychczasowych nazw, ale staną się dykasteriami. Wszystkie będą formalnie równe, ale powstanie też nowa dykasteria: Dykasteria ds. Ewangelizacji. Dokument wymienia ją jako pierwszą i to ona ma mieć praktycznie największe znaczenie, przewyższając dotychczas najistotniejszą Kongregację Nauki Wiary. Raz jeszcze podkreślając: to tylko nieformalne pierwszeństwo, dykasterie w swojej strukturze nie będą się poza tym różnić.
Opublikowano ocenzurowany wywiad abp. Vigano Opublikowano ocenzurowany wywiad abp. Vigano

Rewolucyjna jest inna zmiana. Dykasterie nie będą już mogły wydawać żadnych autorytatywnych dokumentów. Zostaje im odebrane prawo zabierania głosu w imieniu Stolicy Apostolskiej we wszystkich ważnych kwestiach. Będą mogły to zrobić, ale tylko wówczas, gdy zgodzi się na to osobiście i po zapoznaniu się ze sprawą papież.

Skąd ta zmiana? Stąd między innymi, że w nowym układzie władze w dykasteriach będą mogli sprawować także świeccy – i to prawdopodobnie zarówno mężczyźni, jak i kobiety. Dotąd na czele dykasterii stali jedynie kardynałowie lub arcybiskupi. To się zmieni.

Prace dykasterii będzie kontrolować Sekretariat Stanu podległy bezpośrednio papieżowi. Od czasów Pawła VI rola Sekretariatu Stanu cały czas rośnie i Praedicate Evangelium idzie w tym samym kierunku. Na czele Sekretariatu Stanu będzie mógł stać wyłącznie kardynał. To on będzie pośrednikiem między papieżem a dykasteriami.

Co ciekawe zarazem dokument zaznacza wielką rolę debat, konsultacji i spotkań. Problem w tym, że wszystko to będzie jedynie konsultacyjne. Ostatecznie realna władza będzie i tak poza dykasteriami.

Mówiąc krótko, dochodzi do bardzo silnej centralizacji władzy w samym Watykanie. Wszystko skupia się w rękach Ojca Świętego – i sekretarza stanu.

Jednocześnie, na innym poziomie, Praedicate Evangelium przewiduje decentralizację. Nakłada bowiem większą odpowiedzialność na biskupów diecezjalnych oraz na poszczególne Konferencje Episkopatu. Będą miały w większej mierze niż dziś kształtować życie Kościoła w swoich krajach, a co więcej – otrzymać mają także pewien autorytet doktrynalny.

To niezwykle, wręcz skrajnie kontrowersyjny punkt. „Idea posiadania autentycznego autorytetu doktrynalnego przez konferencje episkopatu jest bardzo niebezpieczna. Widzieliśmy już mnóstwo zamieszania wokół sprawy Komunii dla rozwodników w nowych związkach. I co teraz powiemy? Niemcy mogą decydować jak chcą poprzez głosowanie i to będzie autentycznym autorytetem nauczycielskim?” – mówi anonimowo cytowany przez CNA urzędnik kurialny.

„Jeżeli chcesz zobaczyć jedno autentyczne nauczanie w Niemczech, a drugie w Polsce, to tak to się właśnie osiągnie” – powiedział z kolei jeden z kurialnych arcybiskupów.

Aktualna wersja dokumentu została przesłana przewodniczącym episkopatów z całego świata, wyższym przełożonym zakonnym i innym czołowym katolickim przywódcom. W czerwcu papież spotkał się z sześcioosobową Radą Kardynałów, by omówić otrzymane ze świata odpowiedzi na projekt dokumentu. Jego ostateczna wersja może więc jeszcze ulec pewnym zmianom.

A zatem: w kwestiach „najważniejszych” (czym są – tego się nie precyzuje!) wielka centralizacja; w kwestiach „mniej ważnych” – decentralizacja. Praedicate Evangelium wciąż budzi wielkie wątpliwości. Jedno jest pewne: zmiany będą naprawdę duże. I trzeba się na przygotować, bo dotkną także Polski. Nie przez przypadek biskupi i kardynałowie komentujący praktyczne skutki reform podają ciągle ten sam przykład: różnic między Niemcami a Polską. Bo bitwa toczy się właśnie o model katolicyzmu – polskie przywiązanie do Tradycji i prawdy przeciw niemieckiemu idealizmowi i parciu ku protestantyzmowi.

fronda.pl/cna

No, dawajcie te wasze smoki!

Wysiłki, by nas, katolików i Polaków nastraszyć są dziś jak nigdy widoczne. Efekty mogą wydawać się czymś przerażającym, ale tak naprawdę momentami ocierają się o groteskę. Film dokumentalny braci S., który podniósł temperaturę wzajemnych publicznych oskarżeń w Polsce o kilkanaście stopni jest kolejnym straszakiem. Straszenie zawsze się opłaca, zawsze jest w cenie. Człowiek przestraszony nigdy nie będzie szczęśliwy. Nigdy nie będzie wolny.

Na jednej z karykatur G.K. Chesterton, został przedstawiony jako współczesny święty Jerzy, roześmiany i zacierający ręce: »No, dawajcie te wasze smoki!«. Jego smoki, rzecz jasna, miały charakter metaforyczny, wcieleniem każdego był jakiś światopogląd oparty na logicznych błędach, jakaś modna ideologia czy też po prostu mętniactwo intelektualne, typowe dla epoki (Jaga Rydzewska). Nasze smoki są nieodrodnym potomstwem tamtych, z czasów Chestertona. Mamy ich całą kolonię. Od swoich rodziców różnią się bezczelnością. Jeden z nich ujada właśnie z mściwą zaciekłością po pokazaniu demaskatorskiego dokumentu filmowego, chcąc nas przekonać, że film ten to wreszcie prawdziwy obraz tego, co zawsze kochaliśmy, szanowaliśmy, czemu wierzyliśmy, a co powinniśmy teraz odrzucić, wyśmiać i znienawidzić. Wyszydzić nas, że dajemy się tak głupio nabrać, to jego zadanie.

Obraz filmowy jest bardzo sugestywny. Wyolbrzymia to, co jest w rzeczywistości, bo wyodrębnia i siłą rzeczy przerysowuje. Obraz filmowy był zawsze uważany za najlepszy środek propagandy i nader często, niestety, propaganda mylona jest z „prawdą”. Propaganda ma zawsze na celu wytworzenie niechęci albo nawet nienawiści wobec kogoś, kto jest dla jej twórców niewygodny.

Matka Boża z Fatimy mówiła o „biednych grzesznikach”. Uczuciem, które wobec nich żywiła była litość. Nazywała jednak grzechy przeciwko czystości ich właściwym imieniem. Pokazała Hiacyncie piekło. I dodała, że najwięcej ludzi trafia tam właśnie z powodu tych grzechów. Ludzie wpadali do rozżarzonego oceanu ognia „jak deszcz”, jak relacjonowała mała Hiacynta. Kościół potwierdził objawienie, Hiacynta została kanonizowana, a jednak o sednie rzeczy zapominano – coraz mniej rozumiane jest ono właśnie tam, gdzie przesłanie fatimskie powinno być usłyszane w pierwszym rzędzie, w Rzymie. A także w siedzibach biskupich. Dlatego ten film tak bardzo przeraził dziś wielu ludzi w nich się znajdujących. A piekło powoli staje się symbolem, przenośnią, metaforą.

Kiedy uważamy seks tylko za coś niewinnego i naturalnego, skutek jest taki, że wszystko co niewinne i naturalne zostaje przesiąknięte i przeniknięte seksem. Albowiem seks nie może być traktowany na równi z innymi elementarnymi emocjami czy zachowaniami, takimi jak jedzenie czy spanie. Gdy tylko seks przestaje być sługą, staje się tyranem (G. K. Chesterton).

Zapomnienie o tym, ignorowanie faktu, że istnieje obiektywnie coś takiego jak nieczystość, która jest grzechem, i prowadzić może do najgorszych wynaturzeń i zbrodni, nie jest niczym innym jak samooszukiwaniem się człowieka. Samooszukiwaniu się w kwestiach grzechu sprzyja nie tylko dzisiejsza wyuzdana kultura – atakująca bez żadnych zewnętrznych przeszkód kilka już kolejnych pokoleń (nie oszczędzając ludzi młodych i dzieci) obrazami perwersji, wulgarności, zdrady, które nazywa się na przemian to „sztuką”, to „realizmem”, to „naturą”, a nawet „poezją” – ale także, a może przede wszystkim, płynące z „odnowy posoborowej” zapewnienie, że grzech jest czymś subiektywnym, nie obiektywnym, i w najmniejszym nawet stopniu nie może obrazić Boga. W jak innej kulturze żyliśmy jeszcze niedawno jako Polacy.

Religia protestancka, gdzie humanizm jest najszczytniejszą ideą i kresem możliwości człowieka, wkroczyła w czasach Soboru w postaci modernistycznej teologii do Kościoła. Jest ona karykaturą wiary katolickiej. Cywilizacyjne i moralne skutki tego faktu właśnie obserwujemy, także w Polsce; określa się je eufemistycznie mianem „skandalu”.

Tylko, co nowego ukazuje ten film? Czy naprawdę jest on odkrywczy? Czy rezultaty moralne przyjęcia religii humanistycznej nie były do przewidzenia; zawsze są przecież takie same? Wiara w człowieka to nic innego jak negowanie dogmatów wiary. Kłamstwem jest także sugerowanie, że zło seksualnego rozpasania i wynikających z niego nadużyć, które się tak powszechnie bagatelizuje miałoby dotykać tylko niektóre grupy społeczne, inne pozostawiając nienaruszone.

Dziś nasze oczy przestają dostrzegać zarówno dobro jak zło. Bo gdy jednego nie oddziela się od drugiego, dobro jak i zło stają się niewidzialne. I to jest naprawdę niebezpieczne. Protestantyzm, gdzie kwitnie kult zmysłów, gdzie cześć religijną oddaje się człowiekowi i jego chwiejnej woli, jego wciąż nowym zachciankom, wdzierający się od czasu ostatniego Soboru do Kościoła, jest tylko jeszcze jedną próbą, którą musi przejść Kościół, a wraz z nim, my, jego wierni. O tym jakoś jednak nie słuchać w komentarzach polskich hierarchów po ujawnieniu w filmowym dokumencie wstrząsających faktów. Mówi się w nich natomiast, że trzeba nasilić kontrolę, prosi się nawet o pomoc ludzi świeckich. A przecież kiedyś Kościół, realistycznie oceniający naturę ludzką, potrafił sam sobie radzić z tego rodzaju przestępstwami…*) Dziś słyszymy wieki lament. „Przyznajemy, że jako pasterze Kościoła nie uczyniliśmy wszystkiego, aby zapobiec krzywdom”, mówią polscy biskupi. To tak jakby ujawniali się, że traktują sami siebie jak firmę ochroniarską, której zadaniem jest roztoczenie kontroli nad bezpieczeństwem swoich owieczek. Brzmi to doprawdy żałośnie. I jest zarazem oddaniem pokłonu wobec potęgi masowej kultury. Gdyby nie ten film, wszyscy spaliby spokojnie. „Film, przyjmując perspektywę pokrzywdzonych, uświadomił nam wszystkim ogrom ich cierpienia”, piszą hierarchowie w komunikacie KKE. I zapewniają o swoim „rozczarowaniu” i „oburzeniu”. Tak, jakby się przed chwilą obudzili i przecierając oczy zobaczyli, że świat nie jest taki piękny i dobry jak im się wydawało, że bywa brzydki i odpychający, że człowiek na tym świecie, także i przedstawiciel stanu duchownego, potrafi przejawiać pewne przykre cechy, a nawet być dewiantem i okrutnikiem. Stąd zapewne to nieprzyjemne rozczarowanie. Bardzo współczujemy.**)

A przecież świat się nie zmienił, człowiek się nie zmienił – od czasu gdy pewien gad wślizgnął się po pniu drzewa na gałęzie i spoglądając spomiędzy nich świdrującymi ślepiami zadał pytanie istocie ludzkiej: „Naprawdę wierzysz, że Bóg jest dobry? Że niczego przed tobą nie ukrywa? Naprawdę?…” Od czasu, gdy człowiek zwątpił w Boga i sam chciał Go zastąpić – Wszechmogącego… I zamiast spoglądać na Boga zaczął odtąd patrzeć w swoje wykrzywione strachem i zgrozą oblicze.

Pierwsi rodzice dali się zastraszyć! I utracili przyjaźń Boga… Dzisiaj mamy nową wykładnię nauki o grzechu; od czasu Soboru słyszymy coraz częściej, że także grzech pierworodny, owe pełne lęku i pychy odwrócenie się od Stwórcy, nie było niczym wielkim. Było zupełną błahostką. Chrystus nie musiał umierać, by przebłagać Boga za czyn człowieka! Wyparcie się Boga w Raju nie spowodowało katastrofy człowieka. Dlatego śmierć Chrystusa nie miała wcale charakteru odkupieńczego. Syn Boży poprzez swoje wcielenie rzekomo „zjednoczył się jakoś z każdym człowiekiem”, i to zupełnie wystarczyło. Bardzo taka koncepcja odpowiada wyznawcom judaizmu. Skoro krzyż został odrzucony, grzech pierworodny zlekceważony, to i piekło musi być puste. Film pokazuje ludzi, którzy w to naprawdę wierzą.

Rosja się nawróci!

Ciekawe, że w Fatimie nie było mowy o masonach, o Żydach, o Niemcach (a nawet o Amerykanach, którzy z pewnością są apokaliptyczną Bestią, zdaniem niejednego gorliwego prawicowca) – ale o Rosji. Nawrócić ma się Rosja. To z powodu Rosji dzieje się na całym świecie tak wiele zła i niesprawiedliwości. I nie chodziło tylko o Rosję sowiecka, która wtedy jeszcze nie istniała. Tak powiedziała Matka Najświętsza. Tryumf Niepokalanego Serca Maryi będzie więc związany z nawróceniem się Rosji. Będzie ono znakiem tego tryumfu Pani Fatimskiej.

Czy nasi Pasterze coś na ten temat mówią? Wydaje się, że wielu z nich wcale nie kojarzy pojęcia Rosji z zagrożeniem cywilizacji łacińskiej, że łatwo biorą za dobrą monetę dzisiejszą popularną – szczególnie w mediach katolickich – narrację, że to właśnie Zachód jest kolebką wszelkich chorób moralnych, zagrożeń i całego kłamstwa. Historia kontynentu, łącznie z tą najnowszą, z rokiem 1920, rokiem 1936 w Hiszpanii, 17 września 1939 w Polsce i z wszystkimi latami sowieckiego koszmaru w Europie Środkowo-Wschodniej, szybko została zapomniana.

Czy tak trudno zgadnąć, dlaczego prominentna część Żydów jednoczy się dziś przeciwko Polakom – współofiarom niemieckiej agresji – z Niemcami i Rosją? I na jakich zasadach opiera się tego rodzaju solidarność? Gładko przełyka się dziś fakt, że mówienie o winie Niemców wobec Polaków za zbrodnie wojenne stało się sprawą wstydliwą i w złym tonie; jako wciąż aktualny temat pozostała tylko totalna wina „antysemityzmu”… Czy na te pytania naprawdę tak trudno odpowiedzieć?

Jeżeli ktoś uważa, że wiary w Chrystusa i Jego Kościół już na świecie nie ma, po przyjeździe do Polski zmienia zdanie. Kościół Katolicki to jedyne, co broni człowieka przed poniżającą niewolą, jaką jest bycie typowym dzieckiem swoich czasów. (G.K. Chesterton). Ta niewola w naszym kraju jeszcze nie całkiem zapanowała. Jeszcze oddychamy swobodnie. To jest prawdziwy problem, prawdziwe zmartwienie naszych sąsiadów i ich politycznych sojuszników.

Żydzi bywają jak eugenicy – dążą do „poprawiania” wszystkiego, a przede wszystkim katolicyzmu. Nie wierzą niczemu, ignorują racje zdrowego rozsądku czyli tomistycznych rozróżnień, są podejrzliwi wobec wszystkich. Przypominają współczesnego rzecznika prasowego, „który nic nie może zrobić dobrze, bo nie może się przyznać, że kiedykolwiek zrobił coś źle” (sztuczki językowe, erystyka, semantyczne eksperymenty bywają specjalnością ludzi szczególnie wpływowych – w kulturze, mediach, polityce). …współcześni imperialiści wierzą że tak przyszłość jest nieunikniona, jak przeszłość jest nieodwołalna, mówi Chesterton w Eugenice… . Być deterministą i wierzyć jedynie w możliwość udoskonalenia natury człowieka, by powstał idealny człowiek jako ukoronowanie kosmicznej ewolucji, jest łatwo, o wiele za łatwo jak na intelektualne możliwości naszych przyjaciół z nad Morza Martwego. A jednak… Może dlatego tak wielu z nich uważa, że droga obrana przez Niemcy w pierwszej połowie XX wieku n i e m o g ł a być w gruncie rzeczy drogą złą, bo opierała się na zdobyczach nauki i oświecenia umysłowego, na przekór katolickiemu obskurantyzmowi? Ci, którzy od Niemców ucierpieli najwięcej, dziś więc de facto stają po ich stronie – przeciwko naszemu krajowi, gdzie wierzy się w prawdziwego Boga, nie w boga postępu. Oto paradoks historii.

Czy jest w Polsce wielu polityków i działaczy partyjnych – oprócz ludzi Prawa i Sprawiedliwości – których diagnoza sytuacji wokół naszego kraju jest podobna? Których wizja rzeczywistych zagrożeń państwa jest równie klarowana, a wnioski wyciągane służą społeczeństwu, są zdecydowaną reakcją mężów stanu na polityczną hucpę? Czy tak trudno zauważyć, że politycy Prawa i Sprawiedliwości działają w duchu prawdy katolickiej, która nie akceptuje relatywizmu? Czy biskupi polscy potrafią zauważyć różnicę między nimi a politykami innych grup? Czy widzą jej inne, nie tylko humanitarne, czy socjologiczne źródła?

Polacy ze względu za swoją rycerskość byli już w czasach Chestertona wyjątkami w Europie, podobnie jak Irlandczycy, i pisarz często to podkreślał. A były to czasy, gdy Pius XI w encyklice Quas primas opisał nadprzyrodzony ład społeczny, którego respektowanie i chronienie jest obowiązkiem katolika, zwłaszcza katolickiego polityka. Otwarcie też podkreślał, że odrzucenie naszego Pana Jezusa Chrystusa, prawdziwego Mesjasza przez Jego własny naród oraz nieugięta opozycja tego narodu względem Niego są fundamentalnym źródłem chaosu i konfliktów w świecie (ks. Denis Fahey). Mamy więc odpowiedź, dlaczego Rosja, Niemcy i Żydzi potrafią działać razem przeciwko Polsce; jest im tak najwyraźniej po drodze.

Kościół nie może iść z duchem czasów – z tego prostego powodu, że duch czasów donikąd nie idzie. Kościół może co najwyżej ugrzęznąć w bagnie razem z duchem czasów, by razem z nim cuchnąć i gnić, mówił Chesterton. Wniosek jest zawsze ten sam: jedynym naprawdę wielkim złem, nieproporcjonalnym wobec każdego innego zła, jest grzech. Zapominanie o tym zaś jest więcej niż złem, jest głupotą. Jest zdradą Kościoła. I wyparciem się cywilizacji.

Ale przerażenie, lament, narzekanie jest chyba jeszcze czymś gorszym. Jest bowiem negowaniem Boga przez jego stworzenie. W 1901 roku Chesterton, człowiek, który dużo widział i nigdy się nie gorszył, ale zawsze się zastanawiał, pisał w jednym z artykułów: W naszych czasach bluźnierstwo stało się już wyświechtane (…) Profanacja jest czymś więcej niż efektem – jest konwencją (…) W oczach przeciętnego człowieka, nasz świat jest zagubiony niczym Eden i pogrążony nisko na dnie niczym Atlantyda. Od zarania ludzkich dziejów zachodzi przedziwna prawidłowość: człowiek nigdy nie doceniał własnego otoczenia, własnego szczęścia ani własnej osoby. (…) Dziwne, że tylu naprawdę uduchowionych ludzi, jak choćby generał Gordon, spędzało godziny całe zastanawiając się nad dokładną lokalizacją rajskiego ogrodu. Najbardziej prawdopodobne jest, że nadal żyjemy w rajskim ogrodzie. Tylko nasze oczy się zmieniły.

Zaiste, wywrotowa to myśl! Niebezpieczna dla całej niemal współczesnej kultury! Kultury, która chce nas porazić swoim mrokiem. Kultura, z jaką mamy do czynienia, ten preparat ideologii antychrześcijańskiej, jest de facto czymś antyludzkim. Cała ta duszna atmosfera apologii zła, śmierci i grzechu, wynoszona i wychwalana przez tłum urzeczonych, olśnionych, zafascynowanych, słowem dobrze opłacanych chwalców, jest kulturą barbarzyńców. W czasach wielkości naszego kontynentu, w czasach katedr kultura była jego chwałą. I ona zbliżała do Boga innowierców i pogan.

Dokąd sami ludzie Kościoła będą siebie uważali za pracowników wielkiej firmy ochroniarskiej i zamiast modlić się do Boga i szerzyć Jego kult, dbać, by był jak najgodniej sprawowany, będą zabiegać o odpowiednią ilość kamizelek kuloodpornych, hełmów i pałek, dotąd każdy krytycznie myślący młody człowiek będzie sądził, że Kościół jest czymś nudnym, choć bywa zabawny.

Czemu tak często uważamy, że to co naturalne, jest ważniejsze od tego, co ponadnaturalne? Nie, nie jest ważniejsze! I dokąd człowiek będzie człowiekiem, nie będzie w stanie, tak naprawdę w to uwierzyć.

Warto uważać na wszystkie filmy – artykuły, piosenki, plakaty, reklamy, szyldy, nagłówki, tweety, powieści, sztuki teatralne – które mówią coś dokładnie przeciwnego; na cały ten smoczy dorobek.

Ewa Polak – Pałkiewicz

_____

Nieopisane w tekście cytaty: Gilbert K. Chesterton [za: Jaga Rydzewska: Chesterton. Dzieło i myśl, Komorów]

*) Warto przeczytać: http://przedsoborowy.blogspot.com/

**) Zgoła inne spojrzenie na ten temat zaprezentował kard. Josef Ratzinger, były papież Benedykt XVI. Zachęcam do zapoznania się z tekstem:

List Czytelnika

(…) dziękuję ze nowy tekst, klarowny i przejrzysty. Dobrze wskazuje Pani przyczyny. Biskupi niczego nie zdziałają wprowadzając „procedury”. Zresztą wygląda to tym żałośniej, bo przypomina korporacyjne zarządzanie kryzysem i nie ma nic wspólnego z chrześcijańskim zmierzeniem się z upadkiem, raczej jest tuszowaniem zbrodni, by uniknąć odpowiedzialności, w tym finansowej.

Moim zdaniem to upadek autorytetu biskupów, którzy będą musieli się poddać teraz komisji „pogan”. To przypomina wprost historię Izraela, którego Bóg karał ościennymi, ergo pogańskimi narodami, żeby dokonać oczyszczenia narodu wybranego. Trafnie oznacza Pani również błędne koło myślenia o pedofilii niekoniecznie w kategoriach grzechu (contram Fatima) a na pewno nie takiego, który prowadzi do piekła – które albo jest puste (apokatastaza wskrzeszona w latach 70-tych) albo ze względu na miłosierdzie Boże – nikt tam nie trafia. Zapomina się często, i tu również trafnie to Pani sygnalizuje, że oskarżenie człowieka z racji grzechu, było i jest oskarżeniem Boga, który stworzenie uczynił niezdolnym do przemiany i nawrócenia. W tym właśnie tkwi sedno nauki protestanckiej: nieodwracalne zepsucie natury ludzkiej (Luter) otwiera drogę do utraty znaczenia grzechu, a przez to ludzkiej odpowiedzialności. Echa tego słychać zewsząd w Kościele, papież Franciszek mówi o (nieosiągalnym) ideale małżeństwa, a grzech kolejnego związku (współżycia) jest konieczny do zachowania spoistości związku (sic!). Dobrze pokazuje też Pani tło rozumienia seksu jako meta-kategorii. Seks, czy może jednak bardziej po katolicku: współżycie (co zawsze wskazuje na więź) w nauczaniu przedsoborowym było lekarstwem na pożądliwość i podporządkowany był celowi głównemu, jakim jest prokreacja (mylona z przymusem). W tym tkwi źródło Pani cytatu: „Gdy tylko seks przestaje być sługą, staje się tyranem”.

Dziś w Kościele mamy o. Knotza który błogosławi seks, i walczy z dawną katolicką pruderią. Nie widząc przyczyn nie możemy leczyć skutków. Można to jeszcze rozszerzyć na kolejne zaślepienie: homoseksualizm, który poprzez wprowadzenie do języka Kościoła w formie „orientacji” ( a ostatnio na synodzie dla młodzieży pojęcia LGBT) – oznaczać będzie stopniową akceptację (nie da się zakazać czynów homoseksualnych skoro istnieje orientacja – czyli wrodzona skłonność). Podsumowując: Kościół który nie uzna na powrót grzechu jako tego co oddziela od Boga i prowadzi do piekła, które istnieje – nie uleczy żadnej rany w sobie i nie będzie miał nic do zaproponowania światu, tak Kościół nie może iść z duchem czasu. Kto ma jednak dzisiaj siłę by tę prawdę podnieść? Myślę, że właściwym jest zdanie B XVI sprzed kilku tygodni: przyczyną jest utrata wiary w Boga. I to jest najgłębszy skutek soboru: nie przybliżył nam Boga, tylko ulepiliśmy go sobie w formie cielca. Czas potłuc tablice i zacząć wszystko od początku.

Wojciech Miotke

26 maja 2019