W czasie gdy na pierwszych stronach gazet pojawiła się wiadomość o zaangażowaniu żydowskiego gubernatora stanu Nowy Jork, Elliota Spitzera w działalność gangu prostytucyjnego oraz oczywiście o korzystaniu z usług luksusowych call-girls, warto zapoznać się z mało znanymi faktami ukazującymi prawdziwe oblicze przemysłu pornograficznego w USA. Warto rzucić snop otrzeźwiającego światła na najważniejsze zagadnienie dotyczące zastraszającego rozwoju tego przemysłu, a przede wszystkim na stosunki własnościowe poszczególnych firm tego “rozrywkowego” segmentu. W skrócie, warto odpowiedzieć na proste pytanie: kto zorganizował ten przemysł w Stanach Zjednoczonych, kto nim sterował w przeszłości i kto jest niemal wyłącznym właścicielem dzisiaj. Aby zrozumieć determinację z jaką, dzisiaj już nie tylko poszczególni właściciele, ale i potężne lobby pornograficzne, coraz intensywniej zalewają społeczeństwo swymi produktami, należy koniecznie odpowiedzieć na pytanie: jakimi motywami kierują się twórcy tego przemysłu.

Z pomocą przychodzi lektura opracowania opublikowanego na łamach żydowskiego pisma The Jewish Quarterly, w którym autor, prof. Nathan Abrams, wykładowca współczesnej historii Ameryki na szkockim uniwersytecie w Aberdeen, pisze wprost, iż: “Jakkolwiek Żydzi stanowią zaledwie dwa procent amerykańskiej populacji, są prominentnie obecni w przemyśle pornograficznym”. I rzeczywiście, tak jak i w innych gałęziach tzw. przemysłu rozrywkowego, a także w mediach, finansach, zawodach prawniczych, osiągnęli wpierw wyraźną nadreprezentację, a później większość i w końcu niemal całkowitą kontrolę, deprawując chrześcijańskie społeczeństwa.

Zaangażowanie Żydów w pornograficzny przemysł filmowy oraz szerzej, w rozbudowany system burdeli działających a Stanach Zjednoczonych, datuje się od początków tego kraju. Tak samo jak w innych czasach i miejscach na świecie, żadna inna grupa etniczno-religijna nie przyczyniła się bardziej do tak ogromnego rozwoju destrukcyjnych przywar społeczeństw.

Jak pisze prof. Abrams: “Być może wolelibyśmy udawać, że ten zdefiniowany etnicznie problem przemysłu filmów XXX [ang. triple-exthnics] nie istnieje, jednak nie możemy uniknąć faktu, iż zeświecczeni Żydzi odgrywali (i dalej odgrywają) nieproporcjonalnie wielką rolę w całym przemyśle filmów pornograficznych w Ameryce. Zaangażowanie żydowskie w pornografię ma swoją długą historię w Stanach Zjednoczonych i właśnie Żydzi pomagali w przemianie tej egzystującej dotychczas na skraju społeczeństw subkultury, tworząc z niej główną tkankę Ameryki.”
Żydowscy właściciele i aktorzy.

Zaangażowanie żydowskie w przemysł pornograficzny można podzielić na dwie grupy: właścicieli i twórców oraz wykonawców-aktorów. Z uwagi na perspektywę wielkich zarobków, możliwość kontroli nad ludźmi i upragnionej destabilizacji społeczeństwa chrześcijańskiego, osadnicy żydowscy w Ameryce szybko zainteresowali się tym rynkiem. Jak stwierdza Autor opracowania: “Wielu dilerów rozprowadzających gadżety erotyczne i książki pornograficzne w latach 1890-1940, byli imigrantami żydowskimi o niemieckich korzeniach.”. Podobnie ujmuje to Jay A. Gertzman w książce wydanej przez wydawnictwo Uniwersytetu Pennsylvania pisząc, że w tamtych czasach “Żydzi byli głównymi dystrybutorami gallantiana, czyli książek z erotycznymi kawałami, balladami i literaturą erotyczną, oraz tzw. awangardowych noweli i [psuedonaukowych] wywodów na temat “seksuologii””.

Przed wojną i krótko po jej zakończeniu, gdy Hollywood liczył się jeszcze z opinią katolików, gdy obowiązywała jeszcze presja Legionu Przyzwoitości (Legion of Decency), podejmowane były jedynie pokątne próby obejścia systemu i przemysł pornograficzny tkwił na obrzeżach chrześcijańskiej tkanki społecznej. Dopiero “rewolucja moralna”, idealnie zsynchronizowana czasowo i korzystająca z owoców posoborowej degrengolady w Kościele, co bezpośrednio rzutowało na kondycję społeczną, pozwoliła na wypłynięcie szumowin na zewnątrz.

Twórcy, organizatorzy, przywódcy i wykonawcy tej kolejnej rewolucji, tak jak i wielu poprzednich rewolucji przemieniających oblicze cywilizacji, w nadreprezentatywnej liczbie pochodzili z żydowskiej diaspory. W przemyśle pornograficznym w latach powojennych jedną z najbardziej znaczących postaci był Reuben Sturman, nazywany z racji swych wpływów i zasięgu “Waltem Disneyem Pornografii”. Wykorzystując swoiście żydowskie cechy – tak wyraziście opisane w powieściach np. Juliana Ursyna Niemcewicza, Józefa Ignacego Kraszewskiego czy (w mniejszym stopniu, bo zaślepionej utopijną ideą skuteczności “asymilacji” Żydów) Elizy Orzeszkowej – budował imperium zła, by, jak stwierdza Departament Sprawiedliwości USA, w latach 1970 kontrolować większość produktów pornograficznych.

Sturman, syn rosyjskich Żydów, początkowo sprzedawał komiksy, lecz później zorientował się, że największe pieniądze znaleźć można rozbudzając ludzkie żądze najniższego szczebla, zajął się więc sprzedażą literatury pornograficznej, z czasem opanowując ten rynek niemal całkowicie. Już w połowie lat 70-tych stał się właścicielem ponad 200 księgarń “tylko dla dorosłych” – specyficznych miejsc, w których można i przejrzeć literaturę i obejrzeć film i zaglądnąć przez peephole, a z pewnością i wiele więcej. Jak oceniał Time Magazine, w początkach lat 90-tych Sturman zarabiał na czysto rocznie około 300 milionów dolarów. O żydowskim zaangażowaniu w przemysł pornograficzny prof. Abrams pisze bez ogródek: “Sturman nie tylko kontrolował przemysł pornograficzny, on był tym przemysłem”. Sturman zakończył życie w więzieniu, gdzie przebywał skazany w 1997 roku za manipulacje podatkowe, jednak nie przeszkodziło to jego synowi – Davidowi, na kontynuowanie i dalszą rozbudowę “rodzinnego biznesu”.

Dzisiejszym wcieleniem Reubena Sturmana jest kolejny Żyd w tym szczególnym przemyśle – 48-letni Steven Hirsch, określany już nie jako “Walt Disney Porn”, lecz “Donald Trump Porn”. Steven, tak jak i David Sturman, przejął po swoim ojcu kierowanie “rodzinnym biznesem” i szefuje największą na świecie korporacją produkującą filmy porno – Vivid Entertainment, zwaną ze względu na dochody i zasięg “Microsoftem świata porno”. Kontynuując “tradycję” żydowskich środowisk rewolucyjnych mających jeden jedyny cel: zniszczenie chrześcijańskiego porządku społecznego, firma Vivid intensywnie kreuje nowe rynki patologii, tym razem wprowadzając i upowszechniając segment filmów “gejowskich”. A doskonale obserwując samodestrukcyjne zachowanie się społeczeństw zachodnich o rodowodzie chrześcijańskim, Vivid zręcznie wpisał się w nie oferując również tzw. reality-show, które jak tsunami ogarnęły wszystkie telewizje świata, a poprzez koncerny ITI i Polsat (nb. firmy założone i prowadzone przez Żydów o rodowodach komunistyczno-SB-ckich), rozpowszechnione zostały również i w Polsce.

Prof. Nathan Abrams: „Żydzi odgrywali (i dalej odgrywają) nieproporcjonalnie wielką rolę w całym przemyśle filmów pornograficznych w Ameryce.”

Obok właścicieli, producentów i stręczycieli żydowskich, drugą grupą przemysłu pornograficznego są sami “aktorzy” występujący w filmach. Jak stwierdza prof. Abrams: “Żydzi stanowią większość aktorów występujących w filmach pornograficznych tworzonych w latach 1970-1990, a Żydówki znaczącą liczbę porno-stars“. Jednym z “królów” tego aktorstwa jest Ron Jeremy, dziś 55-latek, który wystąpił do tej pory w ponad 1600 filmach pornograficznych i sam nakręcił ich ponad setkę. Jeremy, wychowany w żydowskiej rodzinie na nowojorskim Queens’ie, wniósł do tego typu filmów postać na pozór dziwnego uwodziciela: owłosionego, odpychającego grubasa, który jednak z łatwością znajduje partnerki, często tuzinami wskakujące do łóżka. To nie przypadek, że Żydzi określają rolę Jeremy’ego jako nebbishy, co w pierwowzorze języka jidisz znaczy: nieszczęśliwiec-Słowianin.

Przeciwieństwem grubego Rona jest inny żydowski aktor – 43-letni Adam Glasser, wysportowany, przystojny, były właściciel siłowni w Los Angeles. Glasser, nowojorski Żyd, występujący pod pseudonimem Seymore Butts, “jest dzisiaj prawdopodobnie najbardziej znanym żydowskim potentatem przemysłu porno” – ocenia prof. Abrams. Jego studio, Seymore Inc. produkuje corocznie kilkadziesiąt filmów, specjalnie pozorowanych jako amatorskie zdjęcia, które mają podobno przysparzać większej autentyczności. Rozprowadza swoją produkcję poprzez system franczyz, a w firmie zatrudnia również… swoją matkę oraz kuzyna. Od roku 2003 Glasser wraz ze swoją rodzinką występują w największych stacjach telewizyjnych świata w niezwykle popularnym (albo lepiej: na siłę popularyzowanym) programie “reality-show” Family Business. Ta swoista soap-opera po raz pierwszy emitowana w Kanadzie w sieciach The Movie Network, Movie Central i Showcase Television, rozprzestrzenia się po świecie, ograniając ostatnio Channel 4 w Wielkiej Brytanii i FX w Ameryce Łacińskiej.

Prof. Abrams w swoim opracowaniu ukazującym zaagażowanie się Żydów w tworzenie i rozwój przemysłu pornograficznego, niestety wpada w pułapkę próbując wyjaśnić przyczyny tego typu zachowania swoich braci. Tłumaczy on, że “Żydzi zaangażowali się w przemysł pornograficzny z tego samego powodu, co inni współwyznawcy ich wiary angażując się w główny nurt Hollywoodu. Te dziedziny przemysłu pociągnęły ich głównie dlatego, że po prostu przyjęto ich tam. Jako dziedziny nowe, nie były jeszcze obarczone restrykcyjnymi przepisami, tak często obowiązującymi w innych dziedzinach życia. W pornografii bowiem nie było dyskryminacji przeciwko Żydom.” To wysoce nieprawdziwe tłumaczenie może z łatwością obalić każdy kto uczciwie zainteresuje się stosunkami własności i realnych wpływów w początkach XX wieku, kiedy to wszystko po kolei: od systemu bankowego po media były stopniowo opanowywane przez disporę żydowską. Już poczciwy Henry Ford Senior w swojej książce z 1919 roku pt. Międzynarodowy Żyd pisał i dalekowzrocznie przestrzegał przed pogłębianiem się tego niebezpiecznego dla Ameryki zjawiska.

Po tym samousprawiedliwiającym faux pas profesora, pada jednak celne podsumowanie. Abrams pisze, iż: “przemysł pornograficzny wymagał czegoś, czego Żydzi mieli pod dostatkiem: hucpy“. Rzeczywiście, tej przebiegłej śmiałości, buty, chamstwa, cwaniactwa, bezwzględnej przebojowości, diabelskiego sprytu – czyli tego co mieści się w pojęciu hucpy, rewolucyjnemu Żydowi nigdy nie brakowało. Swoje nadzwyczajne zdolności marketingowe, praktykowane przez setki lat w rolach pośrednika bankowego, handlarza, lichwiarza i innej pijawki społecznej, rewolucyjny Żyd skrzętnie wykorzystał w Ameryce – nowej krainie szczęścia, krojonej na miarę potrzeb wyzyskiwaczy. Wpisał się on doskonale w nowe warunki, tym razem w pogoni za oferowanym “amerykańskim snem” o bogactwie. W tej pogoni za pieniądzem zdobywanym bez względu na podstawowe zasady uczciwości czy obowiązujące prawo, przy odrzuceniu prawa naturalnego a nawet wykładni Tory, przylgnął on mocniej do wskazówek talmudycznych. W tym też wymiarze należy odbierać usprawiedliwiające wypowiedzi przywódców żydowskich, którzy najwyraźniej nie widząc niczego złego w przemyśle pornograficznym, twierdzą, że był on tylko kolejnym segmentem osiągnięcia wysokich korzyści. Jak wyznał szef “Ligi Przeciwko Zniesławieniu”, Abraham H. Foxman: “Ci Żydzi, którzy zasilili przemysł pornograficzny, uczynili to jako osoby pragnące osiągnąć American dream“.

Ci sami co deprawując społeczeństwo amerykańskie bełkoczą o “American Dream”, wczoraj – w Polsce, krainie “żydowskiego raju”, budowali z kupiecką przebiegłością swoje wpływy. Jak ujął to patrząc bystrym okiem Józef Ignacy Kraszewski w powieści pt “Żyd”, opisujący warszawskich “zasymilowanych” Żydów kalkulujących wyniki Powstania styczniowego: “W każdym narodzie musi się wyrobić po nad masy jakaś inteligencya i rodzaj arystokracji… my jesteśmy materyałem gotowym… zawładniemy krajem. Panujemy już przez giełdy i przez wielką część prasy nad połową Europy… Ale naszem właściwem królestwem, naszą stolicą, naszem Jeruzalem będzie Polska. My będziemy inteligencyą, arystokracyą, my tu rządzić będziemy. Kraj ten należy do nas… Jest nasz…”.
Plany wobec Polski historia tymczasowo przekreśliła, lecz mająca-być-chrześcijańską Ameryka, przerobiona na masońskie Imperium, stała się nowym Paradis Judeaorum.
Zniszczenie Chrześcijaństwa – celem Rewolucyjnego Żyda

Rewolucyjny Żyd tworzący nowoczesny przemysł pornograficzny, tak jak i wiele innych plag społecznych, samodefiniował się przywdziewając co najmniej jeden element wielopoziomowej tożsamości: etnicznej, rasowej, kulturowej czy religijnej. Jeśli zaprzestał być “Żydem religijnym”, to tliła się w nim nostalgia za wiarą przodków, jeśli odrzucał i wiarę ojców, to definiował się kulturowo, a jeśli wszystko odrzucił, to pozostawał w kręgu podobnych sobie rewolucyjnych dusz pragnących anarchicznej zmiany zastanego porządku. Ta mozaika postaw koegzystuje również w przemyśle pornograficznym: od Sturmana, który wyraźnie określał się jako Żyd i hojnie łożył na żydowskie cele “charytatywne”, przez Richarda Pacheco (prawdziwe nazwisko Howard Marc Gordon) – kolejnego Porno-star, który zapragnął nawet być studentem rabiniczym, po dziesiątki etnicznych Żydów zamieniających łatwo Jahwe na Mamonę.

Prof. Nathan Abrams: „Żydowskie zaangażowanie w przemysł porno jest rezultatem atawistycznej nienawiści do chrześcijańskiego autorytetu.”

Pozostaje teraz zastanowić się nad prawdziwymi celami zaangażowania się rewolucyjnego Żyda w przemysł pornograficzny, w tym ten najnowocześniejszy: kolosalnie wielki, wlewający się do każdego domu przez sieć internetową. Jak pisze prof. Adams “niezaprzeczalnie istnieje w żydowskim zaangażowaniu się w przemysł pornograficzny element rebelii.” Samo istnienie zakazu wynikającego ze zdrowo pojętych norm społecznych, stanowi dla rewolucyjnego Żyda element przyciągający. Zwykła natura zakazu jest dla niego magnesem. Przełamując normy, likwidując zakazy, niszcząc porządek, wprowadzając anarchię i nieład, rewolucyjny Żyd zręcznie wciągał w krainę zła swego przeciwnika. Jak pisze dr E. Michael Jones – cytowany również przez prof. Abramsa – wydawca miesięcznika katolickiego Culture Wars (i właściwie twórca określenia “Rewolucyjny Żyd”) żydowscy porno-właściciele i porno-aktorzy wciągali do swego biznesu młode dziewczyny, skupiając się właśnie na uczennicach katolickich szkół. Z szatańskim upodobaniem zapragnęli uwieść katolickie shiksy.

Tak jak Abe Foxman usprawiedliwia rewolucyjnego Żyda, tak Luke Ford, ortodoksyjny Żyd specjalizujący się w opisywaniu przemysłu pornograficznego, szczerze stwierdza, że: “Porno [w wykonaniu Żydów] jest po prostu ekspersją rebelii przeciwko standardom, przeciwko dyscyplinie życia.” Upragniona wizja rozpalenia wielkiego pożaru, który pochłonie zastany porządek, odepchnie reguły – również tego “Żyda religijnego” – i nade wszystko zniszczy chrześcijański ład, staje się celem samym w sobie. Luke Ford pisze, że żydowscy aktorzy filmów porno często mówią o “radości bycia anarchistą”. Prof. Abrams konkluduje: “Żydowskie zaangażowanie w przemysł porno jest rezultatem atawistycznej nienawiści do chrześcijańskiego autorytetu. [Zaangażowani w przemysł XXX] Żydzi próbują osłabić dominującą w Ameryce kulturę chrześcijańską poprzez działalność wywrotową przeciwko moralności.”

Najdobitniej stwierdził to Al Goldstein, wydawca pornograficznego pisma Screw, założonego w 1968 roku jako konkurencja dla Playboya: “Jedynym powodem, dla którego Żydzi są w biznesie pornograficznym, jest to, że wydaje nam się, iż Chrystus jest do kitu [w oryginale: sucks, co ma bardziej obraźliwe znaczenie], katolicyzm jest do kitu. Nie wierzymy w autorytaryzm”.

Pornografia w wykonaniu rewolucyjnego Żyda jest zatem sposobem walki z kulturą chrześcijańską, co przyznaje i prof. Abrams. Pisze on również, że “Tak jak Żydzi nadreprezentatywnie uczestniczyli w radykalnych ruchach, tak i teraz nadreprezentatywnie obecni są w przemyśle pornograficznym. Żydzi w Ameryce są rewolucjonistami seksualnymi. Duża liczba tego typu materialów – książek, broszur, artykułów, scenariuszy – została napisana przez Żydów. Ci, którzy spowodowali, że Ameryka zaadaptowała liberalne spojrzenie na seks – byli Żydami. Żydzi byli również przywódcami tzw. seksualnej rewolucji lat 60-tych, gdy obowiązkowe lektury Marxa, Trockiego i Lenina zamienione zostały na pisma Wilhelma Reicha, Herberta Marcuse’a i Paula Goodmana.”

O roli Żydów w przemyśle pornograficznym, przyznaje też rabin Samuel H. Dresner, który stwierdza, że “Żydowska rebelia rozpoczęła się na wielu poziomach, jedną z nich była prominentna rola Żydów jako obrońców eksperymentów [rewolucji] seksualnej.”

Profesor Abrams pisząc swój tekst wyraża nadzieję, że choć po części ukaże on “ten zaniedbany [czytaj: ukrywany przed opinią publiczną] temat amerykańsko-żydowskiej kultury masowej”, i zapytuje retorycznie: “Dlaczego, w świetle relatywnie liberalnego postrzegania spraw seksu przez Żydów, wstydzimy się roli Żydów w przemyśle pornograficznym?”

Prof. Nathan Abrams: „Tak jak Żydzi nadreprezentatywnie uczestniczyli w radykalnych ruchach, tak i teraz nadreprezentatywnie obecni są w przemyśle pornograficznym.”

Pytanie to należałoby ustawić w odpowiednich proporcjach, gdyż mizerna wiedza społeczeństw o zaangażowaniu Żydów w kontrolę tego wstydliwego przemysłu, wynika bezpośrednio z totalnej kontroli mediów przez baronów żydowskich. Jak stwierdza szczerze żydowski krytyk filmowy, Michael Medved: “Nie ma żadnego sensu aby próbować zaprzeczać rzeczywistości o żydowskiej sile i prominentej obecności w popularnej kulturze. […] Nawet Marsjanin oglądający amerykańskie media [przepojone tematyką żydowską i promujące żydowski punkt widzenia] byłby zaskoczony dowiadując się, że mniej niż co 40 Amerykanin jest Żydem.” [5]

Tak więc z jednej strony przesycenie mediów żydowskimi aktorami, scenarzystami, dziennikarzami, nie mówiąc już o producentach, a z drugiej całkowita cisza, a często i zaprzeczenie, gdy chodzi o autentyczną żydowską potęgę kontrolującą media i trzymającą w nieświadomości społeczeństwo amerykańskie. Z jednej strony obecność Wolfe Blitzera, Barbary Walters, Mike’a Wallace, Teda Koppel, Larry Kinga (czyli Lawrence Harvey Zeigera), by wymienić tylko kilku z brzegu najbardziej widocznych, a od strony “koszernej kuchni”: Michaela Ovitz, Stevena Spielberga, Davida Geffen, Jeffrey Katzengberg, Lewa Wasserman, Sidney Sheinberg, Barry Diller, Gerald Levin, Herbert Allen – a z drugiej zupełna cisza o prawdziwych problemach trawiących Amerykę (jak i resztę świata). Nie ma informacji o nadreprezentatywnej roli Żydów w przemyśle narkotykowym (niemal 100 procent silnej substancji Ecstasy pochodzi z Izraela i jest rozprowadzana po świecie również przez chasydzkich “bogobojnych” młodzieńców), nie ma mowy o kolejnej specjalności żydowskiej – przemyśle aborcyjnym, nikt nie ma prawa dowiedzieć się o przekrętach dokonywanych przez żydowskich prawników i finansistów (gdzie jest film o Ivanie Boesky czy Michaelu Milkenie?!), wreszcie – nie słychać nic o władcach przemysłu pornograficznego. Z telewizji i ekranów filmowych sączy się za to nieustannym strumieniem propaganda holokaustu, dominują jednostronne i wybielające informacje o Izraelu, a nade wszystko montowane są z coraz większą siłą ataki na podstawy bytu chrześcijańskiego, ze szczególną szatańską mocą koncentrując się na Kościele katolickim. Ten Kulturkampf, mający już 2000 lat, nasila się coraz bardziej i przez potęgę Mamony i zaaplikowanie moralnej destrukcji, zmierza do kontroli i dominacji nad goyim.

Najsmutniejsze w tym wszystkim jest jednak to, że przywódcy Kościoła, dalej kroczący posoborową drogą samozagłady, z judaistycznym “dialogiem” na czele, przestali już pełnić rolę autorytetu dla ogłupiałego przez żydowskie media i rozbestwionego przez żydowski przemysł pornograficzny motłochu, który zajęty oglądaniem kolejnego odcinka Seinfelda czy internetowego świerszczyka, nie dostrzegł, że poderżnięto mu już połowę szyi.

Lech Maziakowski

Żeby ułatwić odpowiedź na to pytanie – która zarazem jest odpowiedzią na inne pytanie: dlaczego mnożą się dziś z różnych stron, także ostatnio ze strony izraelskiej, absurdalne oskarżenia Polaków o współudział w Holokauście – proponuję lekturę zamieszczonego poniżej fragmentu szkicu czeskiego autora, dr Pavla Zahradnika o genezie dziwacznego zjawiska traktowania żydów jako naszych „starszych braci w wierze”.

Dokąd nie zrozumiemy, jako ludzie wierzący w Chrystusa, że jest kompletnym nieporozumieniem mówienie o religijnym „dialogu z judaizmem”, zamiast nawracania żydów, dotąd będziemy także – jako państwo – brnąć w niekończące się spory polityczne (pod pretekstem odmiennych wizji historii) z krajami (nie chodzi tylko o Izrael), które jako swój cel uznają wyłącznie doczesność i materialny sukces. Nie ma ceny, która byłaby za wysoka, by cel ten osiągnąć. Właśnie to widzimy. Ustanowienie hegemonii, polityczne i gospodarcze podporządkowanie sobie innych państw traktują one jako swój naturalny obowiązek, swój modus vivendi. W tej konkurencji niestety najgenialniejsza nawet strategia polityczna może nie zostać uwieńczona powodzeniem, bo nie jest odpowiednim remedium. Faktyczne współistnienie państw oparte może być tylko i wyłącznie na uznaniu prawdy filozoficznej i religijnej. Nie ma dwóch różnych historii świata, bo nie ma dwóch prawd. Tak jak nie ma dwóch Bogów. Jest tylko jeden Bóg – Trójca Święta. Sprawa „polskich obozów śmierci” ma swój odpowiednik w Deklaracji soborowej Nostra Aetate, która – jak przypomniał ostatnio jeden z Czytelników – „nieopatrznie (?) otwiera furtkę do kolejnego, choć nie jeszcze nie wypowiedzianego expressis verbis stanowiska, że prawdziwym źródłem (a nie interpretacją) antysemityzmu są Ewangelie. Takie stanowiska już się pojawiły”.

Dla narodu żydowskiego istnieje tylko jedna droga – nawrócenie. Postulat „jednoczenia się ludzkości” wokół idei „światowego pokoju” („miłości do człowieka”, „czystego środowiska” etc.) jest bzdurą i oszustwem. Godzącym zarówno w katolików jak i w żydów – oraz w wyznawców „innych religii” („inna religia” to po prostu religia falszywa). Tym groźniejszym, że angażują się weń dziś ludzie Kościoła, pozostający dla wielu z nas, współczesnych Polaków, głównym autorytetem. Wielu Żydów bardzo dobrze ten absurd rozumie. Najwyższa pora, by pojęli to obecni hierarchowie Kościoła katolickiego. I by w ten sposób pomogli politycznym władzom Rzeczpospolitej i społeczeństwu polskiemu toczyć dziś bój o prawdę. O pamięć o naszych bohaterskich przodkach i o honor naszej ojczyzny. Prawda historyczna nie istnieje bez prawdy religijnej, to rzecz oczywista. Żeby zwyciężyła trzeba odrzucić zakłamany język, także ten dopuszczający takie pojęcia jak „starsi bracia w wierze”, „dialog z judaizmem”, „prozelityzm” (zamiast „nawracanie”). To jest obowiązek synów i córek Kościoła, Mistycznego Ciała Chrystusa.

Byt niepodległego państwa polskiego bardziej niż mogłoby się to wydawać zależy od tego, czy obronimy, wobec niechętnego nam świata, traktującego nas jako konkurencję, jeśli nie zagrożenie, prawdę o Bogu – Trójcy Świętej.

Pavel Zahradnik – „Skąd się wzięli starsi bracia?”

„Wśród wielu popularnych frazesów przedziwnej formacji religijnej, którą nazywamy «katolicyzmem posoborowym», ważne miejsce zajmuje ten, który współczesnych wyznawców judaizmu talmudycznego określa «starszymi (?!) braćmi» chrześcijan.

Nie chcemy tu polemi­zować z dziwacznym konceptem, który ewidentnie talmudyczny judaizm, to wyznanie bez świątyni, bez kapłanów i bez ofiary, powstałe — tak samo jak islam — w reakcji na chrześcijaństwo, zamie­nia miejscami ze staroza­konnym żydostwem; jego nonsensowność jest oczywi­sta dla każdego katolika. Możemy tylko pokrótce odwołać się do trafnych słów szwajcarskiego teolo­ga Karola Journeta, wybit­nego dwudziestowiecznego tomisty, później mianowa­nego kardynałem, który pisał: „Żydowski błąd jest pomyłką łodygi, która w chwili, gdy zakwitnie, nie poznaje samej siebie, skon­sternowana odrzuca kwiat i zwraca się ku korzeniom. Oto powstaje nowa formacja reli­gijna. Jest nią obecne żydo­stwo. Ma dwa tysiące lat”‘. 1Journet dodaje dalej, że judaizm wraz z islamem to dwaj skłóceni bracia, nawzajem do siebie podobni, którzy „wza­jemnie głoszą Bożą transcen­dencję, wykluczając Trójcę i Wcielenie” i którzy „Bożemu objawieniu o duchowym zbawieniu świata stawiają na drodze doczesne losy wła­snego narodu”2.

Spróbujmy teraz prześle­dzić powstanie inkrymino­wanego powiedzenia. Pierw­szym człowiekiem, który w czasach nam współcze­snych wypowiedział się o talmudycznych żydach jako o „starszych braciach” chrześcijan, był Jan Paweł II. Stało się to 13 kwietnia 1986 r. podczas papieskiej wizyty w synagodze rzym­skiej, w której papieża przy­jął ówczesny naczelny rabin Rzymu Eliasz Toaff. Dosłow­na wypowiedź papieża brzmiała: „Siete i nostri fra­telli prediletti e, in un certo modo, si potrebbe dire, i nostri fratelli maggiori“3,zatem: „Jesteście naszymi szczególnie umiłowanymi brać­mi i w pewnym sensie, jeśli można tak powiedzieć, naszy­mi starszymi braćmi”. Bliższe­go uzasadnienia tego zaskaku­jącego sformułowania, które możemy eufemistycznie nazwać niefortunnym, już w papieskim przemówieniu nie znajdujemy.

Przyjrzyjmy się wszakże bli­żej papieskim słowom. Wiado­mo, że sposób mówienia Jana Pawła II często obfitował w nie­jednoznaczności i że odległa mu była scholastyczna klarow­ność; w swej niepewności papież opatrywał potem często własne słowa cudzysłowami czy nawet jakimiś usprawiedli­wiającymi „słownymi podpór­kami”, którymi osłabiał czy wręcz kwestionował pewne stwierdzenia w tym samym momencie, w którym je wypo­wiadał. O wyjątkowo wysokim stopniu niepewności, którą papież czuł, gdy wygłaszał sen­tencję o „starszych braciach”, świadczy to, że stosunkowo krótkie zdanie opatrzył zaraz dwiema swoistymi podpórka­mi, mianowicie wyrażeniami „in un certo modo” (`w pewnym sensie’) oraz „si potrebbe dire” (jeśli można tak powiedzieć; że tak powiem’); jego niepewność była ewidentnie tak wielka, że niebezpiecznie zbliżała się do przekonania, iż dopuszcza się czegoś niewłaściwego. Wszak­że nie oparł się pokusie i coś go skłoniło do tego, że osta­tecznie zdanie o „starszych bra­ciach” rzeczywiście wypowie­dział — trudno orzec, czy było to jego znane upodobanie do szokujących wystąpień, czy też inne, raczej polityczne powody; nie sposób przy tym nie zauwa­żyć, że sentencja ta jest cał­kiem zgodna z o wiele szerszą „posoborową” praktyką, która zuchwale ignoruje tradycyjne nauczanie Kościoła o stosunku chrześcijaństwa do żydostwa.

Wypowiedź papieża natural­nie wzbudziła niezwykły entu­zjazm wszystkich wrogów reli­gii katolickiej, którzy aż do dziś dnia nieustannie tłuką nią zawstydzonych katolików po głowach. Sam papież, pobudzo­ny aplauzem mediów, pozbył się początkowego zażenowania i gdy później wprost nawiązy­wał do własnej wypowiedzi, czynił to już w przerobionej postaci, zatem bez tych uspra­wiedliwiających słówek, który­mi przedtem ją opatrzył. Pod­czas wizyty w Ziemi Świętej w marcu 2000 r. (tak, chodzi o tę słynną wizytę w Jerozoli­mie, gdy Jan Paweł II z drże­niem wtykał kartki w szczeliny ściany świątyni Heroda…), podczas spotkania z naczelnym rabinem Izraela, które odbyło się 23 marca 2000 r., już niezu­pełnie w zgodzie z prawdą stwierdził, że wówczas, do żydów zgromadzonych w rzym­skiej synagodze, powiedział jednoznacznie: „Siete i nostri fratelli maggiori“4.

Skąd jednak Jan Paweł II wziął to wyrażenie? Starali się to od pierwszej chwili ustalić komentatorzy papieskiego wystąpienia w rzymskiej syna­godze; poprawnie przy tym przeczuwali, że istniało nie­wielkie prawdopodobieństwo, by to sformułowanie pochodzi­ło od jakiegoś ortodoksyjnego teologa katolickiego, dlatego szukali w źródłach niekatolic­kich. Początkowo wyrażano opinię, że praprzyczyny należy szukać u żydowskiego filozofa Marcina Bubera, który w Chry­stusie widział swego „wielkie­go brata”5. Jest jednak oczywi­ste, że w tym przypadku cho­dziło tylko o powierzchowne skojarzenie wywołane słowem „brat” — od Chrystusa jako „wielkiego brata” żydowskiego myśliciela do talmudycznego żyda jako „starszego brata” katolicyzmu wiedzie doprawdy bardzo daleka droga.

Dopiero młoda polska histo­ryczka literatury Agnieszka Zielińska6 zwróciła uwagę na rzeczywiste źródło, z którego czerpał Jan Paweł II — miano­wicie na heterodoksyjne nurty w polskim romantyzmie, z któ­rym przyszły papież zapoznał się bliżej w młodości jako stu­dent polonistyki w Krakowie. „Starszego brata Izraela” spo­tykamy u Adama Mickiewicza w jego Składzie zasad z roku 1848, piętnastopunktowym programie, którym miała kie­rować się najpierw Mickiewi­czowska legia włoska, ale póź­niej także życie w oswobodzo­nej Polsce. W punkcie dziesią­tym czytamy: „Izraelowi, bratu starszemu, uszanowanie, bra­terstwo i pomoc na drodze ku jego dobru wiecznemu i docze­snemu”. Mickiewicz nie był jed­nakże inicjatorem tego zwrotu — przejął go bowiem od swego „Mistrza” i duchowego wodza, Andrzeja Towiańskiego.

Andrzej Towiański (1799 -­ 1878)7 był postacią dosyć zagadkową, o której do dziś panują rozmaite opinie — nie­którzy uznają go za wizjonera, inni za oszusta, a są też tacy, którzy uważają, że pozostawał na usługach polityki rosyjskiej, starając się spowodować ide­owy rozkład polskiej emigracji. Bezsporne jest jednak to, że chodzi o postać, która miała znaczny wpływ na duchową historię emigracji polskiej po nieudanym powstaniu listopa­dowym roku 1831. Drobny szlachcic z Litwy, poddany cara rosyjskiego, opuścił swoją ojczyznę w 1840 r., a w lipcu 1841 r. osiadł w Paryżu, cen­trum polskiej emigracji, gdzie głosił, że otrzymał specjalne objawienie. Bardzo szybko sku­pił wokół siebie krąg zwolenni­ków; pomogła mu w tym zapewne okoliczność, że od samego początku wśród jego stronników znalazł się także powszechnie szanowany Adam Mickiewicz, którego małżonkę Towiański rzekomo uzdrowił ze sporadycznych zaburzeń psychicznych.

„Koło”, jak nazywała się gru­pa czcicieli Towiańskiego, mia­ło wszelkie zewnętrzne oznaki sekty — były tu histeryczne kobiety, ale też nie mniej histe­ryczni mężczyźni (w okresie romantyzmu nie było to niczym niezwykłym), nie brakowało całowania stóp „Mistrza”, „sióstr” donoszących na „braci” czy nawet pewnego elementu erotycznego, jaki do zgroma­dzenia wniosła młoda i powab­na Ksawera Deybel, „księżnicz­ka Nowego Jeruzalem”, którą „Mistrz” przywiózł sobie z domu. Najbardziej egzaltowa­ni spośród zwolenników Towiańskiego prowadzili cał­kiem poważnie dyskusje na temat, czy „Mistrz” jest Duchem Świętym, Chrystusem Pocieszycielem, drugim wciele­niem Słowa czy też raczej jakimś sakramentem.

Nauczanie Towiańskiego, które pozostawało pod wpły­wem Swedenborga, Saint­-Martina oraz innych współcze­snych mu pseudomistyków i teozofów, najwyraźniej wywo­dziło się w znacznej mierze z Kabały. Świat był według nie­go przeniknięty eonami, ducha­mi pośredniczącymi między Bogiem a stworzeniem; czło­wiek winien więc doskonalić się przy pomocy duchów jasnych i w stałej walce z duchami ciemnymi, z który­mi mógł się kontaktować według własnej woli. Bóstwu Chrystusa „Mistrz” ewidentnie zaprzeczał — Chrystus był dla niego jakimś „najwyższym Bożym urzędnikiem” czy „naj­wyższym ministrem” — tym samym więc nie wierzył bynaj­mniej w Jego zmartwychwsta­nie. W nauce Towiańskiego nie brak nawet wędrówki dusz. Nic zatem dziwnego, że wielki przeciwnik towianizmu, ks. Piotr Semenenko, uważał ten system za „kompletne zaprze­czenie” chrześcijaństwa. Nauka Towiańskiego nie jest jednak całkiem jednoznaczna; „Mistrz” nieraz wygłaszał wzajemnie sprzeczne poglądy, ponadto z biegiem czasu zmienił swoje nauczanie, a jego ezoteryczną część powierzał tylko wybra­nym studentom.
Towiański twierdził sam o sobie, że jego misją jest odno­wienie Kościoła chrześcijań­skiego, bo Kościół współczesny jest tylko „martwym drzewem” czy „grobem pobielanym”; natomiast on sam jest pierw­szym z siedmiu wysłanników, którzy zainaugurują siedem epok rozwoju ludzkości. Kiedy indziej jednak, jak się zdaje, za pierwszego wysłannika uważał Chrystusa, za drugiego ­Napoleona (pierwszy cesarz Francuzów w ogóle był przez członków „Koła” otoczony nad­zwyczajnym kultem religij­nym), a siebie — aż za trzecie­go. Podobnie jak średniowiecz­ni joachimici, także Towiański głosili nadejście „trzeciego pię­tra Kościoła”, które nastąpi po piętrze pierwszym (żydostwie starozakonnym) i drugim (chrześcijaństwie); miała je zapoczątkować nowa rewolucja chrześcijańska, na czele której powinni stać papież i naczelny rabin.

Do tych reform próbował Towiański zjednać papieża Grzegorza XVI, ale też barona Rothschilda czy cara Mikoła­ja I. Z usiłowań o zjednanie po swojej stronie papiestwa nie zrezygnował zresztą aż do śmierci; w tym też celu stop­niowo łagodził (przynajmniej pozornie) niektóre szczególnie ekscentryczne strony swego nauczania. Naturalnie jego sta­rania zakończyły się niepowo­dzeniem i książki Towiańskie­go znalazły się na indeksie (znaczna część z nich została jednak wydana dopiero po jego śmierci). Wielkie zasługi dla umysłowego pokonania heterodoksyjnego nauczania Towiańskiego — pod którego wpływ tak łatwo dostawali się nieszczęśni polscy emigranci, pozbawieni odpowiedniej edu­kacji religijnej — mieli człon­kowie nowo powstałego wów­czas polskiego zakonu zmar­twychwstańców, na czele ze swym długoletnim przełożo­nym generalnym ks. Piotrem Semenenką.
Zmartwychwstańcy obawiali się, że w osobie Towiańskiego wystąpił „nowy Luter”, nieba­wem okazało się jednak, że przeceniali zagrożenie — pod­czas gdy Luter odwiódł od Chrystusa i Jego Kościoła miliony wierzących, sekta Towiańskiego liczyła swoich wiernych tylko na setki, a po śmierci założyciela stopniowo zanikła. Gdyby nie zdarzyło się, że do zwolenników „Mistrza” należeli przez jakiś czas także dwaj najwięksi poeci polskiego romantyzmu, Adam Mickiewicz i Juliusz Słowacki (obaj jednak ostatecznie roze­szli się z Towiańskim), dziś o Towiańskim nawet w Polsce wiedziałaby tylko garstka spe­cjalistów. Indywidualnych sym­patyków Towiańskiego nie brak jednak także w dzisiej­szych czasach. Należy do nich również wspomniana Agniesz­ka Zielińska, która jest wielką wielbicielką nie tylko Towiań­skiego, ale także II Soboru Watykańskiego i Jana Pawła II, samego Towiańskiego zaś uwa­ża za prekursora soboru (ewo­lucjonistyczne elementy w jego nauczaniu mogą zresztą przy­pominać Teilharda de Chardin) i szuka tajemniczych paralel między jego życiem a życiem polskiego papieża…
Jaki był stosunek Towiań­skiego do żydostwa? Towiań­ski uznawał trzy wielkie naro­dy Bożego ludu, wypełniające stopniowo zadania, które zosta­ły im powierzone. Pierwszym z tych narodów byli Żydzi, dru­gim Francuzi, a trzecim Polacy, tzn. Słowianie (w swoim Wiel­kim Periodzie Towiański uży­wał sformułowań „Izrael Żyd”, „Izrael Francuz” i „Izrael Sło­wianin”), którzy mieli odgry­wać wiodącą rolę w owym „trzecim piętrze Kościoła”, naprawiając nieustannie poprzednie dwa piętra. Żydom jako „starszym braciom”, „duchowo najstarszym wie­kiem”, których zadaniem było „prowadzenie młodszych braci na Bożej drodze”, poświęcał wszakże Towiański coraz wię­cej uwagi: starał się nawracać ich na chrześcijaństwo i, oczy­wiście, również na towianizm. Pierwszym Żydem, którego udało mu się pozyskać, był Gerson Ram, syn żydowskiego kupca z Litwy, który potem działał misyjnie wśród innych Żydów; Rama posyłał też Towiański jako swego wysłan­nika do Rothschilda, ale i do Grzegorza XVI. Jeśli jednak przyjrzymy się bliżej termino­logii Towiańskiego, jego sło­wom o „braterstwie Izraela z młodszymi braćmi”, „człowie­ku późniejszym”, „nowych narodach”, a także innym podobnym wypowiedziom, oka­że się, że terminu „starsi bra­cia” nie odnosił Towiański do religii judaistycznej, a raczej do narodu żydowskiego, zatem do narodu, który naprawdę jest starszy niż Francuzi, Polacy czy inne narody chrześcijań­skie. Towiańskiego pojmowa­nie Żydów jako „starszych bra­ci” Francuzów czy Polaków nie powinno zatem być, jak się wydaje, wrogie dla katolickie­go chrześcijanina; wszelako absolutnie wrogie pozostaje znamiennie bulwersujące poj­mowanie tego zwrotu, z któ­rym spotykamy się w obecnych czasach, począwszy od 13 kwietnia 1986 r
Zapoznanie się z dziełem Andrzeja Towiańskiego daje nam zatem możliwość stwier­dzić, z jak mętnego źródła zaczerpnął Jan Paweł II swoją sentencję, wypowiedzianą po raz pierwszy w obecności naczelnego rabina Rzymu i potem kilkakrotnie powtórzo­ną. Pozostańmy jednak jeszcze przez chwilę przy tej papieskiej wizycie w synagodze rzymskiej i spróbujmy odgadnąć sens całej tej akcji, rzeczywiście sta­rannie zorganizowanej i od tej pory wielokrotnie przypomina­nej i medialnie opiewanej. Chy­ba nie pomylimy się, wyrażając domniemanie, że przynajmniej jednym z celów, do których dążyli organizatorzy tej papieskiej drogi do Canossy, była próba stłumienia wspomnień katolików o innym papieżu i o innym naczelnym rabinie Rzymu. Było to ponad 40 lat przed niefortunnym wydarze­niem z kwietnia 1986 r. ­w październiku 1944 r., w świę­to Jom Kippur, kiedy naczelne­mu rabinowi Rzymu, Izraelowi Zollemu, również w synagodze rzymskiej objawił się Jezus Chrystus; rabin Zolli przyjął chrzest 13 lutego 1945 r., przy czym jako wyraz wdzięczności za to, co papież Pius XII zdzia­łał dla ludności żydowskiej w latach II wojny światowej, przyjął chrzestne imię Euge­niusz, a więc chrzestne imię Piusa XII8. Rabina Zollego już od wielu lat wiązała z Piusem XII przyjaźń, która po chrzcie rabina zyskała jeszcze na sile; obu ich od tej pory łączył już nie tylko subtelny zmysł sztu­ki, podziw dla poezji Rilkego czy Wagnerowskiego Parsifala, ale w pierwszym rzędzie wspól­na wiara. Nawrócenie rabina spotkało się oczywiście z ogromną niechęcią czoło­wych przedstawicieli judaizmu włoskiego i światowego. Zapewne jednym z powodów ogólnoświatowej kampanii roz­pętanej o wiele później prze­ciwko osobie Piusa XII był wpływ papieża na konwersję Zollego. […]”

Ewa Polak-Pałkiewicz

PRZYPISY

1 K. Journet, Promluvy o milosti („Rozmowy o łasce”). Krystal OP, Pra­ga 2006, s. 98.

2 Ibid., s. 99. Całkiem na margine­sie zauważmy, że czeski przekład tej książki był opatrzony przedmową Tomasza Machuli; zaskoczony czytel­nik dowiaduje się z niej, że praca Journeta, z której „problematyczne­go” wydania Machula się usprawiedli­wia, ma niewiele do powiedzenia „współczesnemu czytelnikowi” i zasłu­guje na odrzucenie ewentualnie wyśmianie (patrz: krytyka Machuli żartująca z „przesadnego” ujęcia tytu­łu maryjnego „Pośredniczka wszel­kich łask”); pozostaje w takim razie absolutną zagadką, dlaczego w ogóle wydawnictwo Krystal OP książkę tę wydało.

3 http://www.nostreradici.it/papa_sinagoga. htm

4 http://www.nostreradici.it/osser­vatore.htm

5 Marcin Buber, Werke, t. I. Mona­chium — Heidelberg 1962, s. 657.

6 http://generationjp2.com/pol/modules/smartsection/item.php?ite­mid= 140 (Agnieszka Zielińska, „Star­si bracia” Towiańskiego).

7 Teksty Towiańskiego w trzech tomach wydali w 1882 r. w Turynie jego wielbiciele; łatwiej dostępne są dwa wybory jego tekstów, które na początku lat dwudziestych XX w. opracowali Andrzej Boleski i Stani­sław Pigoń. Przez długi czas jego dziełu poświęcał się prof. Stanisław Pigoń, który był nauczycielem akade­mickim młodego Karola Wojtyły.

8 W języku czeskim mamy do dys­pozycji biografię E. Zollego: Judyta Cabaud, Rabin, kterśho piśmohl Kri­stus. Pilbśh Eugenia Zolli, hlavniho ilmskśho rabina za druhś svśtoyś va.1- ky („Rabin, którego pokonał Chrystus. Opowieść Eugenia Zollego, głównego rabina Rzymu podczas drugiej wojny światowej”), Wydawnictwo Paulinka, Praga 2003. Autobiografia Zollego Before the Dawn w języku czeskim nie została jeszcze wydana (w języku pol­skim książka E. Zollego została wyda­na dwukrotnie: „Przed świtem. Naczel­ny Rabin Rzymu: dlaczego zostałem katolikiem?”, Fronda, 1999; Byłem rabinem Rzymu, Salwator, 2007 ­przyp. tł. i red. ZAWSZE WIERNI.

Za: „Zawsze Wierni” 12/2009 (127)

Krwawe ataki terrorystyczne, zmiany rządów w wyniku wyborów i zamachów stanu, brzemienne w skutkach decyzje liderów oraz nieustanna promocja moralnej zgnilizny. Rok okrągłych rocznic – z jednej strony bolszewickiej rewolucji, powstania masonerii i antykatolickiego wystąpienia Lutra, z drugiej zaś objawień fatimskich – był dla świata trudny. Co się wydarzyło? Kto umocnił swoją pozycję? Kto stracił dotychczasowe wpływy? Zapraszamy na przegląd wydarzeń międzynarodowych roku 2017!

Angela Merkel to największy polityczny przegrany roku 2017. Liderka chadecji była w styczniu najbardziej wpływową osobą w całej Unii Europejskiej, zaś w grudniu straciła dominującą pozycję nawet we własnym kraju. Od wrześniowych wyborów w Niemczech wciąż nie zakończono rozmów koalicyjnych, a działania Merkel z kampanii okazały się całkowicie chybione oraz – co gorsza – przysłużyły się moralnemu upadkowi, bowiem w celu zyskania poklasku liberalnego elektoratu szefowa rządu de facto zgodziła się na zalegalizowanie w RFN homomałrzeństw, którym osobiście była przeciwna. Niszczeniem obyczajów kanclerz nie odzyskała jednak zaufania utraconego w wyniku kryzysu migracyjnego.

Broń masowego rażenia w rękach przywódców Korei Północnej doprowadziła w roku 2017 do radykalnego wzrostu napięcia na linii Pjongjang-Waszyngton. Ekipa Kim Dzong Una zdaje się robić wszystko, by sprowokować Stany Zjednoczone do zdecydowanego działania. Amerykańsko-koreańska wojna atomowa przyniosłaby jednak nie tylko zniszczenie komunistycznego reżimu, ale także śmierć tysięcy, jeśli nie milionów ludzi. A gdyby w konflikt dodatkowo zaangażowali się Chińczycy lub Rosjanie, to skala dramatu byłaby niewyobrażalna.

Chińscy komuniści postanowili na partyjnym zjeździe zaostrzyć kurs wobec religii. Zgodnie z planami lidera KPCh, w Państwie Środka nastąpić powinna sichnizacja, czyli schińszczenie religii. O ile dotąd Pekin interesował się kwestiami administracyjnymi, to teraz pragnie narzucić związkom wyznaniowym własne przemyślenia także w sprawach doktrynalnych i moralnych. Kolejny cios w azjatyckie chrześcijaństwo jest akceptowany przez „Kościół” państwowy.

Donald Trump przeszedł przez rok 2017 jak burza. Amerykański prezydent zaczął od mocnego akcentu. Realizując swoje wyborcze obietnice już po kilku dniach urzędowania utrudnił obywatelom kilku muzułmańskich państw wjazd na terytorium USA. Pierwsze miesiące prezydentury nie okazały się jednak sielanką. Nie obyło się bez głębokich zmian personalnych na szczytach waszyngtońskiej administracji, zarzutów o agenturalną pracę na rzecz Rosji oraz protestów skrajnej lewicy przeciw Trumpowi.

Emmanuel Mecron zaliczy ten rok do udanych. Będąc de facto politykiem znikąd i nie mając poważnego politycznego zaplecza wygrał francuskie wybory prezydenckie. To wielki osobisty sukces – i to pomimo faktu, że dla głównego nurtu wyborców liczyło się przede wszystkim to, że Mecron to ktoś inny niż znienawidzona przez establishment Marine Le Pen. „Radykalny centrysta” najpierw zdobył Francję, a od początku kryzysu politycznego w Niemczech wyrasta na lidera „starej” Unii.

Federacja Rosyjska – chociaż wielu się tego spodziewało – nie odzyskała w roku 2017 zaufania zachodnich elit. Kraj rządzony przez Władimira Putina wciąż obłożony jest sankcjami, a do problemów Rosji dochodzą nowe. Bolesnym ciosem dla prestiżu Kremla jest wyrzucenie narodowej reprezentacji z zimowych igrzysk olimpijskich Pjongczang 2018. Powód nie jest jednak polityczny, a sportowy. Podczas igrzysk w rosyjskim Soczi dochodzić miało do skandalicznych praktyk natury dopingowej, a w aferę zamieszani byli także politycy. Rosji na otarcie łez pozostaje sukces operacji militarnej w Syrii. Jej celem było wsparcie prezydenta Baszczara al-Asada oraz zmniejszenie zagrożenia ze strony Państwa Islamskiego.

George Soros z pewnością chce jak najszybciej zapomnieć o roku 2017. Chociaż wciąż pozostaje miliarderem, to nieformalną wojnę wytaczają mu kolejne kraje. Wspierane przez amerykańskiego spekulanta narodowości żydowskiej organizacje pozarządowe o profilu lewicowo-liberalnym oraz proimigracyjnym mają coraz mniejsze pole do działania na Węgrzech, a i nowy austriacki kanclerz Sebastian Kurz ma o „filantropie” nie najlepsze zdanie.

Hiszpanii groził w roku 2017 rozpad. Wszystko za sprawą działań katalońskich separatystów. Nielegalne referendum stało się dla ekipy Carlesa Puigdemonta podstawą do ogłoszenia niepodległości prowincji. Zdecydowane działania madryckiego rządu Mariano Rajoya ostudziły jednak rozgrzane głowy katalońskich nacjonalistów. Teraz hiszpańskie sądy zdecydują, czy następną szansę na ogłoszenie niepodległości liderzy separatystów będą mieli za 30 lat. Właśnie tyle mogą spędzić w więzieniach.

Imigranci w ciągu minionych 12 miesięcy nie przestali napływać do Europy. Zjawisko zostało w minimalnym stopniu opanowane, jednak nijak nie zmienia to demograficznych prognoz dla Starego Kontynentu. Jeśli trendy przyrostu naturalnego oraz migracji nie ulegną zmianie (a nic na to nie wskazuje), to w roku 2050 muzułmanów będzie w Europie 75 milionów. To około 14 proc. ludności. Najbardziej islamskie staną się Szwecja, dalej Niemcy, Francja, Wielka Brytania i Norwegia – wynika z raportu Pew Research Center.

Jerozolima znów rozpaliła umysły polityków na całym świecie. Wszystko za sprawą grudniowej decyzji Donalda Trumpa. Amerykański prezydent, realizując obietnicę z kampanii wyborczej, uznał miasto za stolicę Izraela. Reakcja świata muzułmańskiego nie zaskakuje. Powiązany z libańskim Hezbollahem dziennik „Al-Akbar” pisał „Śmierć Ameryce”, zaś Hamas wezwał do „nowej Intifady” i – zdaniem izraelskich sił zbrojnych – ostrzelał pozycje państwa żydowskiego. Sprawa Jerozolimy oraz ciągnąca się od lat wojna domowa w Syrii może być zarzewiem militarnego konfliktu między dwoma nienawidzącymi się bliskowschodnimi mocarstwami: Izraelem a Iranem.

Kurdystan, od wieków podzielony między obce państwa, postanowił – na fali sukcesów swoich milicji walczących z ISIS – powalczyć o niepodległość. Kurdowie z Iraku zorganizowali nawet w roku 2017 w tej sprawie referendum. Mimo ogromnego społecznego poparcia dla idei powołania własnego państwa, nie zanosi się na zmianę geografii politycznej Bliskiego Wschodu. Kurdyjskiej suwerenności sprzeciwiają się bowiem… wszyscy. Coraz częściej zmienia się natomiast wyznanie Kurdów. Wielu z nich porzuca islam dla chrześcijaństwa.

Los Angeles nie raz w roku 2017 musiało wstydzić się ze swojej najbardziej znanej dzielnicy – Hollywood. W centrum światowej kinematografii, a zarazem w sercu globalnej promocji obyczajowego zgorszenia, wybuchł olbrzymi skandal. Jesienią ujawniono mroczne (a zarazem przestępcze) sekrety kilku gwiazd kina. Zgrywający ludzi kulturalnych okazali się wynaturzonymi zwyrodnialcami. Echa sprawy oraz akcja #MeeToo dotarły w końcu również do Polski, gdzie światło dzienne także ujrzały skandaliczne zachowania przedstawicieli liberalno-lewicowych „elit”.

Międzymorze zwane też Trójmorzem – mglista koncepcja polskich polityków z lat 30., odgrzewana niekiedy przez współczesnych prawicowych publicystów, zaczęła niedawno nabierać poważnych kształtów. Wszystko za sprawą warszawskiego szczytu, w którym oprócz środkowoeuropejskich liderów wziął udział prezydent USA Donald Trump. Nietrudno jednak zauważyć, że od tego wydarzenia ambitna inicjatywa straciła impet i zdaje się znów trafić do „zamrażarki”.

NATO powiększyło się w roku 2017 o kolejny po Słowenii, Chorwacji i Albanii bałkański kraj – Czarnogórę. Oficjalnymi kandydatami do Sojuszu pozostają dwa inne państwa regionu: Bośnia i Hercegowina oraz Macedonia. Scenariusza z rozszerzeniem się paktu na niemal całe Bałkany obawiają się Serbowie oraz ich tradycyjni sojusznicy – Rosjanie, którzy za sprawą rozmieszczenia wojsk NATO w Europie Środkowo-Wschodniej mogą czuć się coraz bardziej spychani przez Zachód do defensywy.

Organizacja Narodów Zjednoczonych z jednej strony borykała się w tym roku z poważnymi kryzysami humanitarnymi (chociażby w Jemenie), z drugiej zaś kontynuowała zaczętą przed laty akcję rozszerzania po całym globie moralnego upadku. W procederze niszczenia tradycyjnego modelu rodziny oraz ograniczania prawa do życia pojawiały się jednak w ostatnich miesiącach wyjątki. Komitet ds. Praw Osób Niepełnosprawnych orzekł, że aborcja z powodu podejrzewania u poczętego dziecka kłopotów ze zdrowiem jest sprzeczna z Konwencją o prawach osób niepełnosprawnych. Z kolei Rada Bezpieczeństwa ONZ jednomyślnie opowiedziała się za zbadaniem zbrodni przeciw chrześcijanom. Niestety ilość mądrych decyzji przegrywa w liczbowym starciu w pomysłami takimi jak uznanie prawo człowieka… aborcji i eutanazji.

Planned Parenthood, wpływowa amerykańska organizacja zajmująca się przemysłem aborcyjnym w USA i innych krajach globu, a swego czasu handlująca organami martwych dzieci, utraciła w roku 2017 znaczną część ze swojego staniu posiadania. Wszystko za sprawą decyzji Donalda Trumpa. Nowy prezydent Stanów Zjednoczonych już w kilka dni po objęciu urzędu przywrócił „Mexico City policy”, czyli ustawę zakazującą finansowania z federalnego budżetu organizacji promujących aborcję poza granicami USA. Straty zawodowych dzieciobójców liczone są w miliardach dolarów, a Planned Parenthood musiała nawet zamknąć kilka swoich „klinik”. Administracja Trumpa podjęła również decyzję o ograniczeniu dotacji dla aborcyjnego kombinatu.

Recep Tayip Erdoğan zbliżył się do spełnienia swoich marzeń. W kwietniowym referendum obywatele zdecydowali o zmianie systemu politycznego z parlamentarnego na prezydencki. Dzięki temu sprzyjający islamizacji Turcji polityk jest o krok od realizacji celu którego – zdaniem wielu analityków – pragnie: odtworzenia Imperium Osmańskiego z sobą samym w roli sułtana.

Saudowie również nie próżnują w dążeniach do dominacji w świecie islamskim. Chociaż arabskie królestwo jest na pozór krajem stabilnym i chce sprawiać wrażenie godnego zaufania sojusznika USA na Bliskim Wschodzie, to w roku 2017 zachowywało się w sposób agresywny. W lipcu Arabia Saudyjska oraz Egipt, Bahrajn i Zjednoczone Emiraty Arabskie zażądały od niewielkiego Kataru spełnienia 13 punktowego ultimatum. W tle sporu dostrzec można konflikt o dominację w świecie muzułmańskim między sunnickimi Saudami a szyickim Iranem. Ta rywalizacja widoczna jest także w Jemenie. Mały kraj cierpi w wyniku kryzysu humanitarnego, ale regionalne mocarstwa popierając walczące strony chcą ugrać jak najwięcej dla siebie. Wewnętrzną walkę w świecie muzułmańskim dostrzec można także w Syrii, gdzie Teheran popiera al-Asada, zaś Rijad oficjalnie wspiera „umiarkowaną” opozycję.

Terroryści muzułmańscy w roku 2017 stracili wiele ze swojego dotychczasowego stanu posiadania w Syrii i Iraku. Państwo Islamskie jest coraz bliższe upadku. Kryzys organizacji terytorialnej nie oznacza jednak zaprzestania krwawej działalności dżihadystów – co więcej, utrata terenów na Bliskim Wschodzie możne oznaczać wzrost zainteresowania celami w Europie. Paryż, Londyn, Sankt Petersburg, Sztokholm, Manchester czy Barcelona to tylko największe miasta, w jakich w ciągu ostatnich dwunastu miesięcy na ulicach ginęli ludzie mordowani przez islamistów. To ledwie wierzchołek krwawej góry lodowej.

Ukraina wciąż toczy nieformalną wojnę z Rosją. Końca walk w Donbasie nie widać. Chociaż media coraz rzadziej poświęcają uwagę Europie Wschodniej, to trzeba pamiętać, że niespełna 1300 km na wschód od Przemyśla niemal codziennie giną ludzie. Przedłużające się walki, kryzys humanitarny oraz degrengolada politycznych elit, wpływają na społeczne nastroje. Na Ukrainie wciąż postępuje nacjonalistyczna radykalizacja, co negatywnie odbija się na stosunkach Kijowa z sojusznikiem niestawiającym dotychczas żadnych warunków wstępnych – Warszawą.

Wirtualna waluta BitCoin na początku stycznia roku 2017 kosztowała około tysiąc dolarów (czyli w przybliżeniu 3,5 tys. zł). Dzisiaj za jednego BitCoina otrzymamy blisko 18 tys. dolarów (65 tys. zł). Sukces wirtualnej waluty nie umknął uwadze „wielkich” tego świata. Rządy kolejnych państwa zaczęły bacznie przyglądać się BitCoinowi. Niektóre rządy (Chiny, Bułgaria, Wenezuela, Tajlandia) zdecydowały nawet o zakazaniu w swoich krajach tego pieniądza. Szwajcaria natomiast… akceptuje płacenie w ten sposób podatków.

Zimbabwe po 30 latach prezydentury Roberta Mugabe zmieniło głowę państwa. Jesienią wojsko zmusiło dyktatora do ustąpienia. Sytuacja gospodarcza kraju nie zmieni się jednak z dnia na dzień. Polityka czarnoskórego lidera doprowadziła kwitnącą niegdyś krainę do granic wytrzymałości, czego symbolem stała się hiperinflacja i banknoty z dziesiątkami zer. W końcu kraj całkowicie zrezygnował ze swojej waluty. Marksistowska przeszłość Roberta Mugabe oraz prowadzona swego czasu akcja likwidacji wielkich gospodarstw białej ludności nie pozostały oczywiście bez wpływu na ekonomię dawnej Rodezji.

Michał Wałach
Za: PoloniaChristiana – pch24.pl (2017-12-29)

My tu gadu, gadu o rekonstrukcji rządu, a tymczasem Amerykanie zdecydowali nie czekać dłużej na lepszy pretekst do wojny i samemu „odpalić” Bliski Wschód. Przeniesienie ambasady amerykańskiej z Tel Awiwu do Jerozolimy to działanie gwarantujące natychmiastowy wzrost napięcia – i w sposób oczywisty na taki właśnie efekt obliczone. Tym samym rozpoczęło się właśnie odliczanie dni i godzin do wybuchu kolejnej „misji pokojowej”. Bo doprawdy trudno wyobrazić sobie inny rozwój scenariusza skierowanego niniejszym do realizacji.

To historyczny moment budzący grozę, a jednocześnie na swój sposób fascynujący – bo wszak po potrąceniu tego akurat kamienia, lawiny nie da się już w żaden sposób powstrzymać. Pytanie, na kogo przekierowany zostanie pierwszy jej impet.

Politycy państwa Izrael nie zdają się wojenną perspektywą w najmniejszym stopniu stremowani, wręcz przeciwnie – sądząc z gromkich wezwań premiera Netanjahu do tego, by wszystkie inne przedstawicielstwa poszły w ślady Amerykanów. Nikt tu z pewnością niczego nie improwizuje – jedni i drudzy (Amerykanie i Żydzi) w ścisłym porozumieniu i synchronizacji sztabów i gabinetów przystąpili najwyraźniej do realizacji wielkiego planu. Grand dessein – jak się to mówiło w minionych epokach, gdy językiem dominującym w dyplomacji był francuski. Jednoczesne eskalowanie na pozostałych teatrach wojny (Korea i Ukraina) ma zapewne na tyle absorbować strategicznych przeciwników (Chiny i Rosję), aby wykluczać bezpośrednią interwencję w sprawę blisko-wschodnią. Co jednak, jeśli te rachuby zawiodą?

Do gry sukcesywnie wciągani będą kolejni gracze, a może nawet ten i ów z postronnej publiki. Kiedy przyjdzie kolej na nas? Na razie poczmistrz Waszczykowski nie rzucił się od razu do organizowania przeprowadzki naszego poselstwa – ale może jego następca wykrzesze ze siebie więcej entuzjazmu. Zresztą i bez tego jesteśmy już od dawna stroną wojującą de facto – od kiedy nasze oddziały specjalne i lotnictwo mają nikłą, ale jednak stałą reprezentację w tamtych stronach. A przecież nie chodzi o ich znaczenie w bilansie strategicznym – chodzi o wymowę propagandową sojuszniczego zaangażowania po stronie państwa żydowskiego. Choć więc nie było w tej sprawie żadnej debaty parlamentarnej, a Polaków nikt nie pytał, czy chcą iść na wojnę perską (tj. razem z Żydami bić się z Iranem) – to wiele wskazuje na to, że właśnie wkroczyliśmy na tę wojenną ścieżkę bez odwrotu.

Wszak geopolitycznie Bliski Wschód i Europa Środkowa stanowią parę naczyń połączonych (co można ilustrować szeregiem koincydencji z ostatnich stuleci – w rodzaju: Suez i Budapeszt 1956). Jeśli dojść ma do daleko idącej rearanżacji tam, nad rzekami Babilonu – to znaczy, że i u nas szykuje się przemeblowanie. Czyż nie temu zawdzięczamy niedawną reaktywację Saakaszwilego w Kijowie? To karta mocno już zgrana i aż nadto wyraźnie znaczona, ale na użytek tej kampanii wystarczy. Również roszada personalna w rządzie warszawskim – czyż nie oznacza przejścia naszych imperialnych kuratorów na bardziej bezpośrednie, ręczne sterowanie? Tak gwałtowne ruchy, podejmowane mimo niewątpliwych strat wizerunkowych partii (o uszczerbku prestiżu rządu nie mówiąc) – tłumaczyć mogą tylko bardzo ważne względy mobilizacyjne. Względy, których notabene mogą być do końca nieświadomi ani Szydło, ani Morawiecki jr, ani nawet prezes-premier-naczelnik Kaczyński, któremu może ktoś (JE ambasador Paul Jones czy starszy sierżant sztabowy Jonny Daniels) przekonująco przedstawił nieodzowność takiego, nie innego moderowania „dobrej zmiany”.

Ale do czegóż właściwie zmierzać ma ten scenariusz, którego momentem inicjującym jest przeprowadzona właśnie „prowokacja jerozolimska”? Jakie strategiczne cele warte są dla elity żydowskiej wystawienia własnego narodu na podwyższone ryzyko działań odwetowych? Są dwa rozwiązania: albo teraz właśnie oceniają jako realną perspektywę stoczenia zwycięskiej wojny o „Wielki Izrael”, albo szukają przekonującego pretekstu do przeprowadzenia operacji „Most 2”, tj. masowej ewakuacji do Europy Środkowej. Przy czym, zauważmy, jedno bynajmniej nie wyklucza drugiego – bo wszak i bez zwijania chorągiewki w Palestynie potrzeba pozyskania bezpiecznej bazy na kontynencie europejskim musi być dla żydowskich sztabowców paląca i ewidentna.

Tu właśnie w sukurs przychodzą im niezawodni w swej naiwności tubylcy – którzy wytrwale angażują się w instalowanie u siebie zrębów żydowskiej suwerenności wyspowej (z akcentem na duże miasta), a w dodatku czynią to najczęściej z własnej inicjatywy i na własny koszt (patrz: Muzeum POLIN, na którego utrzymanie do końca świata łożyć ma naród polski, nie mając jednocześnie prawa głosu w kwestiach programowych ani personalnych). Jakże chętnie podchwytują i reprodukują nasi mężowie i żony stanu fałszywe klisze propagandowe i powtarzają suflowane im narracje pseudohistoryczne (patrz: „Rzeczpospolita przyjaciół” prez. Dudy czy „wspólnota historyczna” min. Glińskiego). Również we własnym zakresie liderzy tubylczych gojów podejmują działania prewencyjne (cenzorskie i prokuratorskie), zawsze gotowi rytualnie odciąć się od „teorii spiskowych” i stanowczo potępić wszelkie „przejawy antysemityzmu”. Co de facto oznacza poddanie życia publicznego kontroli tych bliżej niezdefiniowanych instancji, które dzierżą monopolistyczny przywilej nominowania na „antysemitów”.

W rezultacie trwającej już kolejną dekadę obróbki i selekcji elit (kandydatów do przyszłych „Polenratów”) mało kto uchyla się od udziału w nowych rytuałach dominacji i podległości, które niepostrzeżenie stały się stałym elementem naszego życia (w rodzaju przywdziewania „żonkili” na rocznice powstania w Getcie Warszawskim). I mało kto zastanawia się nad istotnym znaczeniem przedstawianych nam w sentymentalnym duchu „tradycji” – nie tylko obcych, ale istotowo sprzecznych z zasadami naszej cywilizacji. Warto w końcu wiedzieć, co się właściwie celebruje – a wszak kiedy pan Prezydent belwederski asystować będzie po raz kolejny w obrzędzie zapalania „chanukowych świec”, wówczas na całym świecie rabini powtarzać będą słowa modlitwy dziękczynnej: „Ty wydałeś potężnych w ręce słabych, nieczystych w ręce czystych, złych w ręce prawych i swawolnych grzeszników w ręce tych, którzy zajmują się Twoją nauką”.

Rzecz w tym, że Najwyższego, do którego adresowane są te słowa, ortodoksja żydowska traktuje bez cienia wątpliwości jako Boga „na wyłączność”, którego obietnice odnoszą się ekskluzywnie do własnego plemienia. Ludziom tym, dla których drogowskazem pozostaje sytuacyjna etyka projektowana przez Talmud, obce są fundamentalne zasady organizujące naszą kulturę. Nie ma mowy o dostrzeganiu bliźniego w każdym człowieku – są „nasi” i „nie nasi”. Nota bene: ci ostatni, tzw. goje, z punktu widzenia ortodoksji nie są ludźmi, ale człekokształtnymi istotami powołanymi do istnienia dla pożytku Żydów (sic). Zapyta może Sz. Czytelnik, jakie praktyczne przełożenie na nasze życie mieć mogą tego rodzaju rasistowskie przesądy. Ano, całkiem dosłowne – jeśli i u nas ziści się prognoza, jaką podobno sformułował ostatnio premier Netanjahu (wg źródła cytowanego przez „The Jerusalem Post” 3 grudnia 2017) – że mianowicie np. w Stanach Zjednoczonych do roku 2040 dotrwać mają WYŁĄCZNIE Żydzi ortodoksyjni.

Jeśli tak, to mamy kłopot, bo to są ludzie święcie przekonani, że dzieje świata zmierzają do happy endu, który polegać ma na tym, że poddana im będzie cała Ziemia, a nie-Żydzi pozostaną na niej wyłącznie po to, aby służyć Żydom. Ponieważ jednak nie ma wśród nich jednego urzędu nauczycielskiego, więc też występują na tym tle spore kontrowersje – co do liczby gojów, jaka przypadać ma na jednego Żyda. Jedni rabini powiadają, że stosunek sług do panów będzie się kształtował jak 800 do 1, a inni twierdzą nawet, że 2800 do 1 (sic – patrz np.: https://www.youtube.com/watch?v=0Ji_Y7YEbKY – Israelis: Do you believe that gentiles (goys) will be slaves for the Jews?). Jako zapobiegliwy mąż stanu niechże więc prezydent Duda zapyta rabina Schudricha przy najbliższej okazji, która nadarzy się jak znalazł przy zapalaniu chanukowych świeczek, jaką właściwie liczbę gojów spodziewa się on (Schudrich) mieć w przyszłości do swej
wyłącznej dyspozycji.

Żarty żartami, ale fakt faktem: głowa państwa polskiego w żadnym wypadku nie powinna patronować obskuranckim rytuałom, których istotą po bliższym zbadaniu okazuje się prymitywny rasistowski przesąd.

Grzegorz Braun
Za: Polska Niepodlegla (18 grudzień 2017) — [Org. tytuł: «Tylko u nas! Grzegorz Braun: Chanukowe niespodzianki»]