Profesor Ivo Pogonowski: „jak to opisuje miesięcznik National Geographic, w numerze poświęconym niewolnictwu naszych czasów. Izrael jest jedynym nowoczesnym państwem na świecie, w którym prawodawstwo nie zakazuje handlu niewolnikami”.

Dariusz Ratajczak: „Ponad 50 lat temu Jacob Marcus, być może najznamienitszy historyk żydowski połowy XX w., stwierdził w „Encyclopaedia Britannica”: »W wiekach ciemności (dla autora to średniowiecze – DR) handel zachodniej Europy pozostawał głównie w ich (Żydów – DR) rękach, szczególnie handel niewolnikami…«

Wspierał tym samym nieco wcześniejszą uwagę S. Grayzela poczynioną w książce „Historia Żyda: od Wygnania Babilońskiego do końca II Wojny Światowej” (Filadelfia 1948): „Żydzi byli najważniejszymi handlarzami niewolników…”

Zauważali to dużo wcześniej chrześcijańscy pisarze starożytni i średniowieczni. Nie mogło być inaczej. Żydowscy handlarze, posiłkując się biciem i – nazwijmy rzecz eufemistycznie – molestowaniem seksualnym, dostarczali z Europy na Bliski Wschód tysiące urodziwych jasnowłosych kobiet i dzieci. Była to rynkowa odpowiedź na preferencje śniadych, kruczoczarnych i przede wszystkim bogatych klientów z Azji oraz północnej Afryki.

Możemy tylko domyślać się co czuli wyrwani z ognisk domowych młodzi ludzie, jakie dramaty rozgrywały się na niewolniczych szlakach. Możemy również współczuć, chociaż uczucie to zwykle rezerwujemy dla ofiar znanych z autopsji lub opowiadań żywych świadków historii. Naturalna wybiórczość oraz skończoność ludzkiej pamięci zawsze wpędzają mnie w przygnębienie. Podobnież – okrutna anonimowość zbiorowego cierpienia ludzi żyjących w dawno minionych epokach. Jestem jednak realistą: dzisiaj oni – pojutrze my.

Przytoczone wyżej fakty nie mogą budzić większego poruszenia. Basen Morza Śródziemnego był przecież naturalnym rejonem działania żydowskich handlarzy „żywym towarem”. Natomiast współczesne pokolenia wychowane na filmach „made in Hollywood”, w których handlarzami czarnych nieszczęśników z Afryki są niezmiennie anglosaskie typy spod ciemnej gwiazdy (exemplum: „Amistad” Stevena Spielberga), za niespodziankę przyjmą twierdzenie, iż Żydzi – niezbyt przecież liczni w angielskich (brytyjskich) koloniach w Ameryce Północnej – dominowali również wśród handlarzy na amerykańskich trasach niewolniczych.

Oddajmy w tym miejscu głos żydowskiemu historykowi Marcowi Raphaelowi („Żydzi i judaizm w Stanach Zjednoczonych: historia dokumentalna”, t.14, N. Jork 1983): „Żydowscy kupcy odgrywali wiodącą rolę w handlu niewolnikami. Rzeczywiście we wszystkich amerykańskich koloniach, czy to francuskich (Martynika), brytyjskich lub holenderskich, żydowscy kupcy często dominowali. Twierdzenie to odnosi się także do kontynentu północnoamerykańskiego, gdzie w XVIII w. Żydzi uczestniczyli w »trójkątnym handlu« polegającym na tym, że niewolników przywożono z Afryki do Indii Zachodnich, tam wymieniano na melasę, którą następnie zabierano do Nowej Anglii, gdzie następowała wymiana na rum, który z kolei wywożono na sprzedaż do Afryki. Od 1750 r. do wczesnych lat 70-tych XVIII w., żydowski handel na kontynencie zdominowali Isaac Da Costa z Charlestonu, David Franks z Filadelfii i Aaron Lopez z Newport”.

W Ameryce Północnej głównym punktem handlu niewolnikami był Newport (Rhode Island). Miasto to stanowiło „osiowe” centrum „trójkątnego biznesu”. Stąd wywożono rum i melasę do Afryki, by powrócić z „żywym towarem” do Indii Zachodnich oraz kolonii na stałym lądzie. Zapewne nie jest dziełem przypadku, że Newport szczycił się najstarszą synagogą na kontynencie oraz największą i najlepiej prosperującą społecznością żydowską w amerykańskich koloniach Wielkiej Brytanii. Zarabiano ogromne pieniądze kosztem zdrowia i życia „hebanowego ładunku”.

Wspomniany mieszkaniec Newport, Aaron Lopez, potomek portugalskich marranów, był w II połowie XVIII w. jednym z najpotężniejszych handlarzy niewolników w obu Amerykach. Jego licząca dziesiątki statków flota bez przerwy krążyła po wodach Atlantyku. Warunki, jakie zapewniano przewożonym pod pokładami niewolnikom wołały o pomstę do nieba. Z zachowanego sprawozdania z dwóch podróży statku „Cleopatra” (własność Lopeza) wynika, iż wojaży nie przeżyło 250 Murzynów. A mówimy tylko o jednym statku i zaledwie dwóch jego „kursach”. Jeżeli nie nazwiemy tego ludobójstwem, to co to słowo właściwie oznacza?!

Żydzi zdominowali handel niewolnikami nie tylko w amerykańskich koloniach, ale i w całym Nowym Świecie. W fundamentalnej pracy autorstwa S.B. Liebmana „Żydostwo Nowego Świata,1492-1825: Requiem dla zapomnianych” (N.Jork 1982) czytamy: „Przypływali statkami z Afrykańczykami, których sprzedawano w niewolę. Handel niewolnikami był królewskim monopolem, a Żydów często mianowano królewskimi agentami ich sprzedaży… W całym regionie Karaibów flota handlowa była głównie żydowskim przedsięwzięciem. Statki były ich własnością, obsadzały je żydowskie załogi, żeglowały pod rozkazami żydowskich kapitanów”.

Inny żydowski badacz przeszłości, Arnold Aharon Wiznitzer („Żydzi w kolonialnej Brazylii”, 1960), dodaje nie bez pewnej dumy: „ Kompania Zachodnioindyjska, która zmonopolizowała import niewolników z Afryki, sprzedawała ich na publicznych aukcjach za gotówkę. Tak się składało, że gotówkę przeważnie posiadali Żydzi. Kupcy, którzy pojawiali się na aukcjach byli prawie zawsze Żydami. Z powodu braku konkurencji mogli oni nabywać niewolników po niskich cenach ( a potem odstępować plantatorom na kredyt ściągany przy następnych zbiorach w cukrze- DR)…. Jeżeli zdarzało się , że data danej aukcji pokrywała się z żydowskim świętem – odraczano ją. Tak było w piątek, 21 października 1644 r.”.

Żydzi byli także posiadaczami niewolników w Ameryce Północnej. Wspomniany Jacob Marcus napisał w innej książce („Żydostwo Stanów Zjednoczonych. 1776-1985”, Detroit 1989): „Przez cały wiek XVIII, aż do początków XIX w., Żydzi na Północy mieli własnych czarnych służących (niewolników – DR); na Południu kilka plantacji żydowskich opierało się na pracy niewolniczej. W 1820 r. ponad 75% żydowskich rodzin z Charlestonu, Richmond i Savannah posiadało niewolników zatrudnionych w charakterze służby domowej; ponad 40% żydowskich właścicieli gospodarstw domowych w Stanach Zjednoczonych posiadało 1 lub więcej niewolników… Bardzo mało Żydów w USA protestowało z pobudek moralnych przeciwko niewolnictwu”.

Dodam do tego wywodu tylko tyle, że mniej niż 10% pozostałych białych Amerykanów było w tym czasie posiadaczami niewolnej siły roboczej.

Solidne publikacje przedstawione powyżej były przede wszystkim adresowane do żydowskiego czytelnika zainteresowanego historią własnego narodu. Jednak w momencie gdy tematem zajęli się mniej lub bardziej „medialni” nie-Żydzi, rozpoczął się, trwający do dnia dzisiejszego, proces umniejszania, wręcz minimalizowania roli Żydów w haniebnym procederze handlu niewolnikami. Wyrazem tego trendu były liczne publiczne wypowiedzi żydowskich naukowców, wzmiankowany film „Amistad” oraz poświęcone mu artykuły na łamach ‘Time’a” czy „Newsweek’a”. Natomiast słynna „Liga Antydefamacyjna” (ADL) zastosowała jedyną znaną jej taktykę wobec adwersarzy: oskarżenie o propagowanie antysemityzmu.” (więcej )

>https://naszeblogi.pl/52310-czy-sedzia-fanatyk-moze-sprawiedliwie-sadzic-polakakatolika

Radosław Sikora: „Jest to widok, który poruszyłby zapewne serce najbardziej nawet nieludzkie, owo odłączanie mężów od żon, matek od córek, bez żadnej już nadziei na przyszłe spotkanie tych, którzy stają się niewolnikami u pogańskich mahometan, czyniąc swym ofiarom tysiączne niegodziwości. Okrucieństwo Tatarów skłania ich do niezliczonych wprost podłości, jak to gwałcenie dziewcząt, zniewalanie żon w obecności ojców i mężów, a nawet obrzezywanie dzieci w obecności rodziców, by móc je ofiarować Mahometowi.”

”Przeciętnemu mieszkańcowi Europy i USA wydaje się, że w czasach nowożytnych niewolnictwo dotyczyło tylko czarnych ludzi. Jest to jednak wyobrażenie z gruntu błędne. Aż do końca XVII wieku południowo-wschodnie tereny Królestwa Polskiego dotykała plaga najazdów tatarskich. Najazdów, w trakcie których porywano mnóstwo ludzi. Jako niewolnicy trafiali później nawet do najbardziej odległych rejonów Imperium Osmańskiego.

Tatarzy relatywnie najlepiej traktowali najmłodsze dzieci. Już w czasie transportu starano się obchodzić z nimi w miarę ostrożnie. Wszak wiadomo, że malutkie dziecko nie zniesie takich trudów jak starsze, a tym bardziej dorosły człowiek. Dlatego też, jak w 1689 roku pisał Jakub Kazimierz Haur: „Widzieć jako dziatki, by namniejsze, do swoich uwożą krajów; rozporze pierzynę i na dwie stronie po kilkoro włoży, a potem z nimi przez konia, jako biesagi [juki] przewiesi, dziury niżej dla oddechu im porobi i z sobą, jako gęsięta w kojcu, do Krymu prowadzi; uważać [widać] ich w wojsku abo przy posłach, gdzie rzadką minę tatarską między nimi, z twarzy więcej naszym podobną, obaczy cerę i kompleksyją [budowę ciała i usposobienie].”[1]”

”Jednak nawet tak „troskliwy” transport często kończył się dla najmłodszych śmiercią. Na przykład po najeździe tatarskim w grudniu 1666 roku, na drogach odnaleziono prawie 500 porzuconych przez ordyńców, na śmierć zamarzniętych dzieci[2]. Jeśli najmłodsi przeżyli podróż, doprowadzano do ich konwersji na islam. Co jeszcze nie znaczyło, że czekała je świetlana przyszłość. Wspomniany Haur wyjaśniał: ”Z dziatkami niewinnymi jak z cielętami obchodzą się, a nie tylko, że ich na swoją aplikują wiarę i obyczaje grubiańskie, ale też tako się z nimi sprawują, aże groza pisać i jaką zmiankę uczynić.”[3]

Zanim trafili na targ

Starsi nie mogli liczyć na tak „dobre” traktowanie. Ci, którzy nie wytrzymywali trudów marszu, byli bezlitośnie mordowani: „Gdy zaś niewolnik w drodze iść nie może abo zachoruje, zetnie go [Tatar], czasem i nie dotnie, tylko zamorduje.”[4]

Gehenna tych, którzy przeżyli dopiero się zaczynała. Gdy wyprawa Tatarów kończyła się, jeszcze przed powrotem do domów zatrzymywali się w miejscu uznanym przez siebie za bezpieczne. Wtedy to zbierano i dzielono łupy. W tym oczywiście ludzi. Dochodziło przy tym do dantejskich scen.

Francuski inżynier w służbie polskiej, Guillaume (czyli Wilhelm) Beauplan, w połowie XVII wieku opisał jak to wyglądało: „Czując, iż są w bezpiecznym miejscu, zatrzymują się na dłuższy odpoczynek, zbierając siły i wprowadzając porządek w swe szeregi, jeśli został on zakłócony w czasie spotkania z Polakami. W czasie tego postoju, który trwa tydzień, Tatarzy gromadzą łupy, składające się z niewolników i bydła, i dzielą wszystko między sobą. Jest to widok, który poruszyłby zapewne serce najbardziej nawet nieludzkie, owo odłączanie mężów od żon, matek od córek, bez żadnej już nadziei na przyszłe spotkanie tych, którzy stają się niewolnikami u pogańskich mahometan, czyniąc swym ofiarom tysiączne niegodziwości. Okrucieństwo Tatarów skłania ich do niezliczonych wprost podłości, jak to gwałcenie dziewcząt, zniewalanie żon w obecności ojców i mężów, a nawet obrzezywanie dzieci w obecności rodziców, by móc je ofiarować Mahometowi.

Na koniec najbardziej nieczułe serca zadrżałyby słysząc krzyki i śpiewy pośród płaczów i jęków tych nieszczęsnych Rusinów[5], gdyż naród ten śpiewa i zawodzi pośród płaczów. Nieszczęśnicy ci są od tej chwili rozdzieleni, jednych przeznaczają do Konstantynopola [Stambułu], innych zaś na Krym, a jeszcze innych do Anatolii [azjatycka część Imperium Osmańskiego]. Oto słów kilka o tym, jak Tatarzy zbierają się i porywają ludność, w ilości ponad 50 000 dusz w przeciągu niespełna dwóch tygodni, i o tym jak traktują swoich niewolników po dokonaniu między nimi podziału, po czym ich sprzedają, wedle własnego uznania, gdy już powrócą do swego kraju.”[6]”

”Warto jeszcze kilka słów poświęcić owemu podziałowi zdobyczy. Nie wszystko bowiem, co zdobyli tatarscy wojownicy, pozostawało w ich rękach. 20% łupów zabierał chan. Kałga sułtan i nureddin, czyli niżsi dostojnicy tatarscy, zabierali po 10%[7]. W podziale łupów trzeba też było uwzględnić najwyższą zwierzchność, czyli sułtana. Ale jak to zwykle bywa przy płaceniu podatków, także i tu nie obywało się bez oszustw:

„Z jasyru cło na Turczyna odbierają. Gdy tedy z czat swoich wilczych, zdradnych, jasyr prowadzą abo plon z ludzi, jest cło pogłówne z tego i na Turczyna, jakby na dziesięcinę brakują [przebierają] i biorą; a gdy się któremu Tatarzynowi jakiej nieszpetnej urody dostanie białagłowa, aby mu jej nie wzięto potarga jej włosy na głowie i gliną abo jaką szpetnością nasmaruje jej twarz.”[8]”

”Los białych niewolników był zdumiewająco różnorodny. Jedni z nich byli traktowani bardzo brutalnie. Na przykład gwałcono nie tylko kobiety, ale i mężczyzn oraz dzieci. Niektórzy mężczyźni trafiali na galery, a kobiety do haremów.”
”Tegoż dnia przysłał mi wezyr dwadzieścia i trzy białychgłów niewolnic; od Żydów gwałtem ich wzięto, o co łotrowie wielką kommocyją [wzburzenie] uczynili tak, że mało do zamieszania wielkiego nie przyszło, bo wezyra do cesarza [sułtana] oskarżyli. Złotem Turkom sypali tak, że im dwie albo trzy wrócić musiano; gorszy w tym i gorętszy byli daleko niżeli Turcy i Grecy, którzy milczeli, wezyra słuchali i dobrowolnie wydawali więźniów. Taki jad i złość pokazała się żydowska, że przemogli wezyra w saraju przez matkę [sułtana] i eunuki. Na włosku była szyja wezyrowa. Przed oczyma bili niewiasty nasze, drugie w piwnicach, w turmach [więzieniach] do odjazdu mego kryli.”[9]

Ostatecznie Miaskowskiemu udało się wydobyć z niewoli 260 Polaków i Rusinów. Wśród nich byli towarzysze husarscy Górski i Słomka, którzy na galerach tureckich spędzili 30 i 40 lat! Był to niewątpliwie wielki sukces posła. Ale liczba ta blednie gdy zestawi się ją z informacją, że w tym samym czasie, w Stambule, na tureckich galerach i w Tracji (to jest części Imperium Osmańskiego) miało znajdować się około 150 tys. niewolników pojmanych w Rzeczypospolitej…

>http://naszeblogi.pl/62921-ameryce-i-jej-agentowi-nie-udalo-sie-obalic-erdogana

Radosław Sikora: „Czy Polska powinna domagać się odszkodowań od Izraela?”
”Cały handel niewolnikami w Stambule pozostawał w rękach około 2 tysięcy zorganizowanych w osobny cech Żydów, którzy zarówno tutaj, jak i w innych miejscowościach nad Morzem Śródziemnym (w Tunisie, Liworno) prowadzili ten dochodowy proceder.”

”Żydzi handlowali Polakami. Przez ponad dwa stulecia to właśnie Żydzi zajmowali się handlem polskimi niewolnikami w stolicy Imperium Osmańskiego, Stambule. Mieli na niego monopol. Jak pisał prof. Andrzej Dziubiński: „Cały handel niewolnikami w Stambule pozostawał w rękach około 2 tysięcy zorganizowanych w osobny cech Żydów, którzy zarówno tutaj, jak i w innych miejscowościach nad Morzem Śródziemnym (w Tunisie, Liworno) prowadzili ten dochodowy proceder.”[10]

W artykule „Targi białych niewolników” opisałem, w jaki sposób pozyskiwano tych niewolników, gdzie nimi handlowano i jaki był ich dalszy los. Teraz chciałbym zająć się skalą tego procederu.

Nie ma dokładnych obliczeń określających ilu mieszkańców Królestwa Polskiego zostało sprzedanych przez żydowskich handlarzy żywym towarem. Są jednak pewne źródła, które pozwalają oszacować skalę zjawiska. We wspomnianym już artykule notowałem:„Ostatecznie Miaskowskiemu udało się wydobyć z niewoli 260 Polaków i Rusinów. Wśród nich byli towarzysze husarscy Górski i Słomka, którzy na galerach tureckich spędzili 30 i 40 lat! Był to niewątpliwie wielki sukces posła. Ale liczba ta blednie gdy zestawi się ją z informacją, że w tym samym czasie, w Stambule, na tureckich galerach i w Tracji (to jest części Imperium Osmańskiego) miało znajdować się około 150 tys. niewolników pojmanych w Rzeczypospolitej…”

Nie wyjaśniłem jednak, iż liczbę 150 tys. niewolników mieli podać sami Turcy i „wiadomi [znający się na rzeczy] Grecy”[11]. Liczba ta nawet dzisiaj robi wrażenie. A przecież są to dane tylko dla roku 1640, w którym to Wojciech Miaskowski posłował do Imperium Osmańskiego. Na dodatek nie obejmują one całości Imperium!

Proceder handlu pojmanym w Polsce żywym towarem kwitł w Stambule przez przeszło dwa stulecia. Jego natężenie było różne. W drugiej połowie XVII wieku Paul Ricaut, czyli sekretarz posła angielskiego w Imperium Osmańskim, mając dostęp do wewnętrznych spisów Imperium, stwierdził, iż: „Trudno zgadnąć liczbę więźniów co rok zaprzedanych, która też raz iest większa, drugi raz mnieysza, iako się Tatarom na woynie źle albo dobrze powiedzie: ile się iednak może dochodzić z Regestrow celnych Konstantynopolitańskich [stambulskich], przywożą ich na rok więcey niż Dwadzieścia Tysięcy”[12]

Przeszło dwadzieścia tysięcy niewolników przechodziło rocznie przez stambulskie targi, a tym samym żydowskie ręce! Czy powinniśmy domagać się odszkodowań?

Tematem starannie omijanym przez cieszące się największą oglądalnością i poczytnością media, jest kwestia roszczeń, jakie wysuwa państwo Izrael wobec Polski i zobowiązań, jakie podobno Polska w tej sprawie podjęła. Wspomniał o nich prezydent Izraela Reuwen Riwlin w wywiadzie udzielonym PAP w październiku 2014 roku: „Jeśli chodzi o zwrotu mienia żydowskiego również ten temat będzie obecny podczas naszych rozmów. Wiem rzecz jasna, jakie jest polskie stanowisko w tej sprawie, jak również znam obietnice i umowy, jakie zostały udzielone i zawarte.”[13]

Sprawa nie jest błaha, bo podobno roszczenia te przewyższają zawrotną kwotę 60 miliardów dolarów! [300 miliardów – admin]
Jedynym kandydatem na prezydenta Polski, który podnosił tę kwestię w swojej kampanii wyborczej, był Grzegorz Braun. Został za to okrzyknięty faszystą. Reszta milczy w tej sprawie jak zaklęta. Milczą media głównego nurtu. Milczą politycy. Tak, jakby tematu w ogóle nie było.

A tymczasem WikiLeaks ujawniło tajną notatkę ambasadora USA w Polsce, z której wynika, że: „Bronisław Komorowski i Donald Tusk zamierzali sprzedać lasy i nieruchomości należące do skarbu państwa, by zdobyć środki na wypłatę odszkodowań za mienie odebrane Żydom przez Niemców i Sowietów. Komorowski złożył taką obietnicę w styczniu 2009 r., a jego deklaracja jest kluczem do zrozumienia szeroko zakrojonej strategii rządu. Ambasador Victor H. Ashe zaraportował do Departamentu Stanu USA, że „Komorowski stwierdził, iż premier Tusk zmusi niepokornych ministrów, […] by »dołożyli się do rekompensat«, sprzedając państwowe lasy i nieruchomości”[14]

Polska miałaby więc wypłacić odszkodowania za mienie zrabowane Żydom nie przez państwo polskie (które przecież uległo likwidacji na początku II Wojny Światowej), ale przez Niemców i Sowietów? I komu to odszkodowanie miałoby być wypłacone? Państwu, które nawet nie istniało, gdy doszło do tej grabieży?

Warto przy tej okazji przypomnieć, że Polska już ponad pół wieku temu zapłaciła odszkodowania i USA, i kilkunastu państwom zachodniej Europy, by ich żydowscy obywatele, którzy na terenie naszego kraju stracili majątek, nie mogli w przyszłości wysuwać żadnych roszczeń wobec Polski. Czy więc te nowe żądania, to nie uzurpacja?

A może, zamiast szukać źródeł sfinansowania tych roszczeń, polscy politycy wystawią Izraelowi równie absurdalny rachunek? Rachunek za to, że Żydzi, przez dwa stulecia, na wielką skalę trudnili się handlem polskimi niewolnikami? Podkreślę „na wielką skalę”, bo sam handel niewolnikami pochodzącymi z terenów polskich jest znacznie starszy. Żydzi prowadzili go już co najmniej w dziesiątym wieku. A pisał o tym jeden z nich – Ibrahim ibn Jakub, czyli Abraham syn Jakuba. Tyle, że wówczas skala tego procederu, choć spora[15], nie była chyba aż tak dramatycznie wielka jak w wiekach XVI i XVII.

>http://naszeblogi.pl/62921-ameryce-i-jej-agentowi-nie-udalo-sie-obalic-erdogana

Warta podkreślenia jest rola portu w Newport i ogromny wkład Żydów w handel niewolnikami. Był czas, kiedy to miejsce nazywane było „Żydowskim światowym centrum handlu niewolnikami w Newport”. W samej Ameryce Północnej powstało w tym czasie 6 gmin żydowskich: Newport, Charleston, Nowym Jorku, Filadelfii, Richmond i Savanuah. Generalnie Żydzi rozsiani byli po całym Wschodnim Wybrzeżu, Nowy Amsterdam pod względem osadnictwa żydowskiego zajmował pierwsze miejsce, za nim plasował się właśnie Newport.

Jednak to właśnie Nowy Jork był „zagłębiem koszernego mięsa” – stamtąd rozprowadzano go po całym ES, a także do Indii i Ameryki Południowej. Newport natomiast stało się w tym czasie największym portem handlowym w całej Ameryce Północnej. To tutaj kupcy przywozili i wymieniali swoje towary, odbywał się handel alkoholem i dobrami luksusowymi. Nie trzeba było długo czekać, aż będzie ważnym ośrodkiem handlu niewolnikami. To właśnie z tego miejsca wypływały statki z „misjami”, których celem było wyłapywanie czarnych, których przywożono następnie do Ameryki Północnej, gdzie sprzedawano ich z ogromnym zyskiem. Ze wszystkich 128 przeznaczonych do tego jednostek, 120 należało do Żydów z Newport i Charleston.

Aby oszacować udział Żydów we wszystkich transakcjach Newport, wystarczy spojrzeć na przedsiębiorstwa portugalskiego Żyda, Aaron Lopeza, który odgrywa ważną rolę w całej historii Żydów i niewolnictwa.

Biorąc pod uwagę całość handlu z koloniami, koncesji i przychodów, pod większością z nich widnieje podpis kupca Aarona Lopeza. Wszystko to miało miejsce w latach 1726/74, jego hegemonia trwała więc prawie 50 lat! Okazało się, że więcej niż 50% transakcji odbywało się z jego udziałem, a ponadto posiadał jeszcze inne statki, które nie pływały pod jego nazwiskiem.

W roku 1749 powstała w pierwsza w Ameryce Północnej loża masońska, która na początku liczyła 14 członków, z których 90% było Żydami. Akceptowano kandydatury tylko ważnych i bogatych osób, dlatego to chyba nie powinno nikogo dziwić. 20 lat później została powołana do życia kolejna loża o nazwie „Król Dawid”, o której składzie chyba nie muszę już wspominać.”.

>https://naszeblogi.pl/49494-izrael-zaplaci-odszkodowania-za-szmalcownictwo-na-polakach

Ibrahim sam był handlarzem, trudniącym się opisanym wyżej, niezwykle zyskownym, procederem w krajach słowiańskich. Mieszkańców tych krajów nazywano we współczesnych źródłach żydowskich – Kananejczykami, a zatem niewolnikami w nawiązaniu do niewolnych mieszkańców podbitej przez Żydów w czasach starożytnych Ziemi Świętej. Świadectwem zjawiska są ówczesne dokumenty celne np. taryfa z Passawy, z roku 906 wymieniająca Żydów, którzy podróżowali na wschód w celu pozyskania niewolników. Z kolei szlaki powrotne z ziem słowiańskich na rynki muzułmańskie – na wschód wiodły przez Węgry i dawne tereny kurczącego się pod naporem islamskim Cesarstwa Bizantyjskiego lub przez będący również ośrodkiem handlu ludźmi Kijów, w którym 1 poł. X wieku istniała przypuszczalnie kolonia chazarska, i ziemie zjudaizowanego w 1. połowie IX wieku Kaganatu Chazarskiego. Na zachód prowadziły ku Verdun, gdzie znajdował się znaczący węzeł „przeładunkowy”, a potem – na południe ku ziemiom mauretańskim dzisiejszej Hiszpanii.

Powszechność owego procederu potwierdza ówczesny język łaciński, w którym słowo sclavus określało osobę pochodzenia słowiańskiego i jednocześnie niewolnika, z którego to języka określenie powyższe trafiło do języków współczesnych (np. slave w jęz. angielskim).

Handel ludźmi na ziemiach niemieckich marchii wschodnich poświadcza natomiast kronika biskupa merseburskiego Thietmara, który, opisując panowanie wojującego z Bolesławem Chrobrym Henryka II, zanotował: „uczestnicząc osobiście w sądzie synodalnym zabronił na mocy kanonicznego i apostolskiego autorytetu zawierania nielegalnych związków małżeńskich oraz sprzedawania chrześcijan poganom”

Czy Wojciech, który w czasie handlowych łowów Ibrahima, syna Jakuba miał około 10 lat, mógł się spotkać na targu w Pradze z sefardyjskim Żydem? Oczywiście tego nie wiemy. Bez wątpienia w odległych o niecałe 20 lat od handlowych łowów Ibrahima, syna Jakuba, czasach posługi biskupiej Wojciecha Praga stanowiła nadal ośrodek handlem niewolnikami chwytanymi w krajach słowiańskich. Według żywota Tempore illo o ówczesnych mieszkańcach Pragi „mieli oni zwyczaj sprzedawać lud chrześcijański jak bydło, zarówno Żydom jak i innym poganom; przeto Pan ukazał się we śnie świętemu mężowi i rzekł: „Ja za trzydzieści srebrników sprzedany zostałem Żydom i oto znowu mnie sprzedają, a ty śpisz spokojnie!” (tłum. J. Pleziowa).

Z kolei w pierwszym żywocie św. Wojciecha Jan Kanapariusz zanotował, że Wojciech swe biskupstwo porzucił między innymi dlatego, że nie miał pieniędzy na wykup wszystkich niewolników, których z kolei bez problemu kupowali żydowscy kupcy:
„Stało się to głównie z trzech powodów, powiadają ci, którzy o przebiegu tej sprawy dowiedzieli się z jego opowiadania. Pierwszy i zapewne najważniejszy to wielożeństwo. Drugi to budzące wstręt małżeństwa duchownych. Trzecim powodem była dola jeńców i niewolników chrześcijańskich, których kupiec żydowski kupował za nieszczęsne złoto, i to tylu, że biskup nie mógł ich wykupić.” (tłum. K. Abgarowicz)

Oczywiście, handel niewolnikami musiał dokonywać się za przyzwoleniem księcia, który z pewnością uzyskiwał z niego korzyści finansowe i właśnie księcia Czech napomina biskup praski w opisanej na wstępie scenie z Drzwi Gnieźnieńskich. Dla kontrastu nie jest o tak niecny proceder oskarżany Bolesław Chrobry, na którego dwór udał się Wojciech po niepowodzeniu swojej działalności praskiej.

Handel ów w Czechach kwitł także w wiekach kolejnych np. wskazuje nań dokument fundacyjny romańskiego kościoła św. Szczepana w położonych nad Łabą Litomierzycach z roku 1057 (za: H. Zaremska: Aspekty porównawcze w badaniach nad historią Żydów w średniowiecznej Polsce, Rocznik Mazowiecki 2001).

Interesującą wzmiankę o żydowskim handlu niewolnikami zawiera również XII-wieczna kronika Anonima zwanego Gallem i odnosi się ona do okresu bezpośrednio poprzedzającego panowanie Bolesława Krzywoustego: „Mały Bolesław urodził się więc w uroczystość św. Stefana króla, matka zaś jego [księżniczka czeska Judyta – przyp. wł.], zaniemógłszy następnie, umarła w noc Bożego Narodzenia. Niewiasta ta pełniła dzieła miłosierdzia wobec biednych i więźniów, szczególnie bezpośrednio przed śmiercią, i wielu chrześcijan wykupywała za własne pieniądze z niewoli u Żydów” [tłum. R. Grodecki].

Czy te ostatnie dzieła miłosierdzia pełniła Judyta na terenie Polski (co sugeruje wzmianka o jej szczególnej dobroczynności przed śmiercią), czy też również wcześniej – na terenie Czech –  nie wiemy. Prawdopodobne jest iż powyższe mogło mieć miejsce na Mazowszu, pozostającym na obrzeżach państwa polskiego, gdyż Płock był rezydencją Hermana jeszcze przed wygnaniem Bolesława Szczodrego i przejęciem przez Władysława władzy w Polsce – źródła (taryfa z Pomiechowa) potwierdzają istnienie w XII w. prawa pobierania cła od transportów z niewolnikami przez klasztor w Czerwińsku nad Wisłą – przypuszczalnie niewolników pozyskiwano u sąsiednich Prusów.

Jeszcze późniejszego roku 1124 dotyczy natomiast relacja Kosmasa o doradcy księcia Czech Władysława, który w roku 1120 odzyskał stolec praski – Żydzie Jakubie Apelli.
„Stąd swoimi sztukami wprawił go w taką zuchwałość, a raczej szaleństwo, że wywyższając się nad swój stan, tak bardzo nikczemny człowiek sprawował po księciu urząd zastępcy pana; było to wielkim zamieszaniem dla ludu chrześcijańskiego. Tenże sam po chrzcie stając się odstępcą, w nocy zburzył ołtarz, który był wystawiony i poświęcony w ich synagodze, i wziąwszy święte relikwie nie lękał się wrzucić je do swego wychodka. Tego tak wielkiego świętokradcę i złoczyńcę książę Władysław pełen Boga, gorejąc gorliwością Chrystusową, przytrzymał i 22 lipca kazał go zamknąć pod najściślejszą strażą. Ach! Ile bogactwa zdobytego z niesprawiedliwości zabrano z domu tego oszusta i przeniesiono do skarbca księcia! Oprócz tego Żydzi równi mu w zbrodni, aby wspomniany skurwysyn nie był stracony, złożyli księciu trzy tysiące grzywien srebra i sto grzywien złota. Że zaś książę natchniony łaską Bożą wykupił chrześcijańskich niewolników od wszystkich Żydów i zakazał, aby nadal jakikolwiek chrześcijanin im służył, mówię amen, amen; cokolwiek kiedykolwiek przewinił, wszystko tym chwalebnym czynem zgładził i zyskał sobie wieczne imię” (przeł. M. Wojciechowska).

Ponieważ czas życia Władysława przypada na kolejny okres zamętu politycznego w Czechach, można postawić tezę że do odżywania tego sposobu zarobkowania dochodziło w okresie słabości chrześcijańskiej władzy książęcej, a z tym Kościoła, a z powstających wskutek zamętu okazji „handlowych” (jak się domniemywa zysk na handlu wynosił nawet 10-krotność ceny zakupu w Pradze) korzystali bezwzględnie Żydzi. Rosnąca rola Kościoła i postępująca chrystianizacja ziem słowiańskich przyniosła kres procederowi.

Żydowski historyk A. Toaff uważa że u źródeł konfliktów chrześcijańskich społeczności Europy ze społecznościami żydowskimi mogła leżeć dominująca żydowska rola w handlu niewolnikami w IX i X stuleciu. Jak wskazuje – intratność interes powodowała że handel istniał i dotyczył także ludności chrześcijańskiej ziem frankijskich, uprowadzanych niekiedy z własnych domów.

W roku 826 arcybiskup Lyonu Agobard opisał w swoim liście do Ludwika Pobożnego przypadki chrześcijańskich niewolników porwanych jako dzieci na ziemiach dzisiejszej Francji. Pisał również: „Wycierpieliśmy te rzeczy od popleczników Żydów z takiego jedynie powodu że nauczaliśmy chrześcijan by nie sprzedawali im niewolników chrześcijan i by nie pozwalali Żydom na sprzedaż chrześcijan do Hiszpanii (…) Ujawniono że wielu chrześcijan jest sprzedawanych przez chrześcijan i kupowanych pw oryginarzez Żydów oraz że wiele niesłychanych niegodziwości oni czynią, które są zbyt obrzydliwe by je opisywać” (cytaty za: sourcebooks.fordham.edu/source/agobard-insolence.asp)

Z handlem wiązał się inny, jeszcze bardziej okrutny proceder – kastracja zakupionych niewolników, również dzieci, która znacząco podnosiła cenę sprzedaży towaru na arabskich rynkach. Praktykę powyższą opisał m.in. biskup Cremony Liutprand.
>https://naszeblogi.pl/49494-izrael-zaplaci-odszkodowania-za-szmalcownictwo-na-polakach

>http://www.pogonowski.com/display_pl.php?textid=352

Autor: Marek Mojsiewicz

Więcej w oryginalnym artykule.
https://naszeblogi.pl/

Kolejne decyzje i ruchy władz Polski potwierdzają, że w dobie nasilania się dekonstrukcji dotychczasowego ładu międzynarodowego stawiają one wszystko na bycie protektoratem Stanów Zjednoczonych – pisze Karol Kaźmierczak.

5 maja ogłoszono, że Microsoft pomoże przygotować tak zwaną Chmurę Krajową czyli ogólnie dostępną chmurę obliczeniową, która ma być dostępna dla instytucji publicznych i polskiego biznesu. Nie dziwi entuzjazm z jakim inwestycja ta została odebrana wśród prorządowych komentatorów, ale nawet ci nie podzielający entuzjazmu wobec obozu Prawa i Sprawiedliwości nie dostrzegają geopolitycznej wagi tej decyzji.

W komentarzach użytkowników portali społecznościowych przebijał ekonomizm, próby podsumowania zawartego z Microsoftem porozumienia przez proste podliczenie sumy zainwestowanych dolarów.

A przecież inwestycja ta niesie bardzo znaczące skutki polityczne. Obejmuje ona zaawansowane technologicznie narzędzie, od którego zależeć będzie dalszy rozwój sektora cyfrowego w Polsce, mechanizm, który będzie akumulował olbrzymie ilości danych Polaków i tworzonych przez nich struktur.

Jak silne jest dążenie władz USA i ich służb specjalnych do masowego pozyskiwania i wykorzystywania danych cudzoziemców wykazał już kilka lat temu Edward Snowden. Trudno przypuszczać aby i tym razem amerykańskie specsłużby nie skorzystały z drzwi już nie uchylonych lecz szeroko otwartych. Jednak, w kontekście dotychczasowej polityki obozu PiS, decyzja o wyborze wykonawcy tak ważnego a zarazem dotyczącego wrażliwej sfery projektu ma znaczny ciężar geopolityczny.

Przekazanie Microsoftowi głównej roli w organizowaniu Chmury Krajowej to kolejny element realizacji koncepcji Polski jako protektoratu USA. Polski całkowicie uzależniającej swoje bezpieczeństwo i politykę zagraniczną od gwarancji i preferencji Waszyngtonu. Współgra on z zeszłorocznym odwołaniem w Warszawie przez wiceprezydenta USA Mike’a Pence’a planów polskiego rządu w zakresie opodatkowania gigantów cyfrowych oraz z podpisaniem deklaracji w sprawie tworzenia sieci 5G o antychińskim ostrzu. Podpisanie umowy z Microsoftem nastąpiło zresztą wkrótce po opublikowaniu przez Wessa Mitchella artykule „Chiny liczą na Europę Środkową”.

Reprymenda zza oceanu

Prominentny przedstawiciel amerykańskiej elity, były wicesekretarz stanu ds. Europy i Eurazji napisał ten tekst dla The American Interest, dwutygodnika łączącego w sferze politycznego centrum głównonurtowych zwolenników demokratów i republikanów. Wyraził w nim dezaprobatę dla tego, że „przez lata” państwa z Europy Środkowej „przyjmowały chińskie inwestycje, podpisywały umowy z państwowymi koncernami chińskimi i brały gwarantowane przez Pekin pożyczki”.

Jako cel swojej krytyki Mitchell wymienił z nazwy kraje Grupy Wyszehradzkiej w tym Polskę, a także Serbię i Czarnogórę. Ocenił nawet, że „niektórzy” przywódcy z naszego regionu uznali już chiński system „autokratyczny” za wzór do wdrażania we własnych państwach, w czym mogą pobrzmiewać nuty kampanii propagandowej jaką od lat zachodni liberałowie prowadzą przeciwko Viktorowi Orbánowi.

Mitchell napisał wręcz, że USA i Unia Europejską musza „równoważyć” wpływy Chin w Europie Środkowej, wśród tutejszych „prochińskich krajów”. „USA i UE muszą wysłać mocne, skoordynowane sygnały państwom, które pogłębiają swoją zależność gospodarczą od Chin, umożliwiając de facto kolonizację technologiczną i naśladują styl rządów Pekinu, że nie będą postrzegane jako wiarygodne” – ostrzegł amerykański polityk.

Wezwał przy tym do zwiększenia inwestycji w naszym regionie nie tylko Amerykanów ale Unię Europejską, wyraźnie oczekując, że także państwa zachodnioeuropejskie będą nadal wpisywać się w strategię Stanów Zjednoczony. Mitchell napisał te słowa mimo, że chińskie inwestycje w przypadku Wielkiej Brytanii, Niemiec, Francji czy Włoch są w każdym z tych państw kilkukrotnie większe niż w całej Grupie Wyszehradzkiej.

Z samego środka głównego nurtu amerykańskiej elity, z portalu pisma Foreign Affairs wybrzmiała z kolei krytyka Polski ze stanowiska ideologicznego. Autorka polskiego pochodzenia oskarżyła obóz PiS o demontowanie demokracji, ograniczanie praw jednostki w tekście o wymownym tytule Demokratyczna pauza w ogarniętej pandemią Polsce. „Zagrożenie dla polskiej demokracji jest oczywiste” – zawyrokowała Marta Figlerowicz. Wskazuje to wyraźnie, że amerykańskie elity nadal zamierzają legitymizować swoje wpływy poprzez przyjmowanie roli globalnego strażnika liberalnej demokracji i praw człowieka.

Oczywiście system liberalny ze swojej natury jest o wiele mniej szczelny, o wiele bardziej podatny na wpływy z zewnątrz, toteż ideologia jest w tym przypadku zarówno uzasadnieniem jak i środkiem dla wpływania na inne państwa. Do tego ideologicznego dyskursu będzie się odwoływał i będzie się nią posługiwał także obóz republikanów. Przecież właśnie w te tony uderzyła Georgette Mosbacher, kiedy obsztorcowała media państwowe za ostre materiały krytyczne pod adresem polskojęzycznej amerykańskiej telewizji TVN, oczywiście pod hasłem „wolności słowa”.

Kilka lat temu nieżyjący już senator John McCain nazywał Viktora Orbána „faszystowskim dyktatorem”, a Donald Trump używa agendy „praw osób LGBT” do ataków na Iran. Ambasada USA w Warszawie nie omieszkała zresztą 17 maja podkreślić znaczenia „Dnia Przeciw Homofobii, Transfobii i Bifobii”.

Na wojnę z Chinami

Tymczasem władze Polski po raz kolejny, tym razem ustami ministra spraw zagranicznych Jacka Czaputowicza, ogłosiły, że jadą przypięte do dyszla rydwanu polityki amerykańskiej dokładnie tam gdzie wskazuje Donald Trump – na pole bitwy z Chińczykami. Wrześniowa deklaracja Pence’a-Morawieckiego w sprawie 5G była bowiem po prostu deklaracją uprzywilejowania Amerykanów na naszym polskim podwórku.

Słowa Czaputowicza dla amerykańskiego think-tanku o „wyzwaniu”, jakie, według niego, ChRL ma stanowić dla całego „Zachodu”, muszą zostać odebrane w Pekinie, jako sygnał wchodzenia Polski w rolę europejskiego naganiacza w amerykańskim polowaniu z nagonką – jako sygnał, że to Polska staje się jednym z głównych narzędzi amerykańskiego wpływu na Unię Europejską w działaniach mających na celu nastawienia całego europejskiego bloku przeciw Chinom.

Wystąpienie Czaputowicza niepokoi tym bardziej, że wybrzmiało przy akompaniamencie nasilonej orkiestry państwowych i prorządowych środków masowego przekazu grających już wprost na nutę antychińskiej propagandy, dochodzącej aż do stwierdzeń Antoniego Macierewicza o „broni biologicznej” jaką może być według niego nowy koronawirus. Macierewiczowi do wyrażenia takich spekulacji wystarczyło to, że „pan prezydent Donald Trump wprost niedawno tak właśnie zdiagnozował obecną sytuację, wskazując na Chiny jako państwo odpowiedzialne za ten biologiczny atak”.

TVP Info czy Polskie Radio bez żadnego zażenowania prezentują jako miarodajną ocenę Chin i ich polityki wywiady z amerykańskimi politykami, analitykami, publicystami, jak w przypadku Steve’a Bannona, któremu głosu udzielił Michał Rachoń. Nie byłoby w tym nic niepokojącego gdyby w takiej samej proporcji pojawiali się w polskich mediach (zwanych publicznymi) przedstawiciele elit politycznych czy intelektualnych ChRL.

Jednak u nas tylko „Rzeczpospolita” śmie drukować artykuły chińskiego ambasadora co i tak jest przyczyną do stawiania jej redakcji dzikich zarzutów. Praktyka polskich mediów czyni z nas intelektualną i informacyjną kolonię USA, a może tylko odzwierciedla dawno już ukształtowaną kolonialną mentalność opiniotwórczej elity.

Głównym problemem jest właśnie owa łatwość z jaką Amerykanie grają pożądane przez siebie melodie uderzając w klawisze wszystkich naszych kompleksów. Pełne podporządkowanie polityki państwa polskiego nie wymaga, jak sądzę, od Waszyngtonu zbyt skomplikowanej gry operacyjnej służb specjalnych, rozwinięcia szczególnie intensywnej wojny informacyjnej, czy też budowania zależności ekonomicznych.

Oczywiście wszystkie te elementy występują, także ten pierwszy, o czym przypomina nam nominacja obywatela USA o dziwnej biografii – Richarda Greya na stanowiska wiceministra spraw zagranicznych RP. A jednak Amerykanie kotwiczą swoje przemożne wpływy w Polsce przede wszystkim w stabilnym dnie jakie stanowi mentalność Polaków. W mentalności tej kompleks niższości wobec zmitologizowanego „Zachodu” rekompensowany jest kompleksem wyższości wobec wszystkiego co kojarzy się ze „Wschodem” i pogardą bądź ignorowaniem wszystkiego co niezachodnie.

Kompleks ten, który jest specyficzną formą kompleksu kolonialnego, ma oczywiście głębokie korzenie historyczne i zasługuje na osobne i obszerne rozważania, ale jest szczególnie silny w pokoleniu rządzącym obecnie Polską a wywodzącym się z peerelowskiej opozycji. Dla generacji tej wyrwanie się ze „Wschodu” na „Zachód” i „gonienie” tego ostatniego pozostaje podstawowym imperatywem funkcjonowania Polaków.

USA coraz bardziej w tyle

Mapy mentalne postsolidarnościowych elit nadal są mapami amerykańsko-radzieckiej „zimnej wojny”. Na mapie tej USA pozostają krajem „miodem i mlekiem płynącym”, wzorcem cywilizacyjnym, imperium dobra, życzliwym panem. Ta figura była fałszywa już w czasach „zimnej wojny” o czym wiele mogliby powiedzieć mieszkańcy Ameryki Łacińskiej dotkliwie odczuwający na swojej skórze „opiekę” Amerykanów w ich własnej strefie wpływów. Co gorsza te mapy są jeszcze mniej przydatne dla opisania świata współczesnego. Pandemia koronawirusa unaoczniła bowiem, ze trudno już traktować USA jako cywilizacyjnego przodownika.

Prawie 30 proc. wszystkich zakażeń koronawirues i ponad 28 proc. zgonów spowodowanych przez COVID-19 na świecie przypada na USA. Centralny kraj globalnego kapitalizmu, błyskający nam w oczy swoją innowacyjnością w niektórych dziedzinach usługowych, w kwestii podstawowego dobra publicznego jakim jest zdrowie obywateli okazał się bliższy państwom trzeciego świata niż światowej czołówce.

To widzimy dziś najwyraźniej. Jednak ochrona zdrowia publicznego nie jest jedyną płaszczyzną, na której USA zaczynają pozostawać coraz bardziej w tyle za najbardziej rozwiniętymi państwami świata. Zbigniew Brzeziński zauważył już w 1997 r. na kartach „Wielkiej szachownicy”, że Stany Zjednoczone są zacofane pod względem szeroko rozumianej infrastruktury, szczególnie transportowej, a amerykańskie społeczeństwo, na skutek kiepskiego systemu powszechnej edukacji publicznej, jest wyraźnie bardziej ignoranckie od społeczeństw innych najbardziej rozwiniętych państw.

Brzeziński zauważa, że amerykańskiej elicie coraz trudniej będzie legitymizować globalną politykę mocarstwową, mogącą wszak wymagać od społeczeństwa pewnych wyrzeczeń, jeśli nie będzie ono niczego wiedzieć o otaczającym świecie, a co gorsza nawet nie będzie nim zainteresowane. Jak pouczał ojciec geopolityki, Friedrich Ratzel, politycy mogą wdrażać wielkie wizje geostrategiczne wraz z narodami, które mają jakieś Raumsin – „poczucie przestrzeni”.

Uwagi te można odnieść do wcześniejszej pracy Brzezińskiego – „Plan gry”. W książce tej, wydanej w 1986 r., Brzeziński nazwał Związek Radziecki mocarstwem „jednowymiarowym” twierdząc, iż jego wpływy miały opierać się wyłącznie na sile militarnej. Było to oczywiste uproszczenie o propagandowym wymiarze. Popularne także w Polsce, w której ciągle słabo przebija się wiedza o atrakcyjności ideologicznej marksizmu w różnych proporcjach mieszanej ze swoistym nacjonalizmem w państwach postkolonialnej Afryki czy wspomnianej Ameryki Łacińskiej jako strategii emancypacyjnej.

Uproszczeniem byłoby także sprowadzać dziś wpływy Waszyngtonu na świecie do potęgi jego zbrojnego ramienia. Coraz wyraźniej widać jednak, że właśnie sfera militarna pozostaje tą na której w USA ciągle wszystko działa dobrze, bo też otrzymuje ona coraz większy priorytet w polityce amerykańskich elit. Można się więc spodziewać, że hard power będzie odgrywać coraz większą rolę w utrzymywaniu amerykańskich wpływów.

Amerykanie nie muszą szczególnie dyscyplinować. Polska w czasach rządów Prawa i Sprawiedliwości w pełni podporządkowuje się interesom i agendzie politycznej Waszyngtonu.

Czas zadać pytanie do czego może doprowadzić nas taka polityka, w czasach wyraźnie zaostrzającej się sytuacji międzynarodowej i właściwie trwającej już kolejnej „zimnej wojny”, jaka tym razem toczy się między USA i Chinami. Jak ostre formy przybiera, niech świadczy fakt, że w administracji Trumpa mówi się już o zaprzestaniu regulowania długów wobec Chińczyków wynikających z nabycia przez nich amerykańskich papierów skarbowych. W latach 1940-1941 r. rządy USA, by powstrzymać wzrost Japonii zastosowały wobec niej coraz ostrzejsze i rozleglejsze formy sankcji handlowych i finansowych. Szybko doprowadziły one wprost do wojny.

Chiny wracają na swoje miejsce

Tymczasem Chiny są dla Amerykanów wyzwaniem nieporównywalnym z żadnym z dotychczasowych przeciwników – kajserowską II Rzeszą, III Rzeszą Hitlera czy Związkiem Radzieckim. Chińska Republika Ludowa dokonała bowiem największego skoku cywilizacyjnego w dziejach, przewyższając tempo i rozmiary awansu jakie USA osiągnęły w drugiej połowie XIX w. i na początku wieku XX, gdy zbudowały podstawy swojej supermocarstwowości.

W latach 1978-2019 ChRL osiągnęła 65-krotny wzrost PKB, stając się w 2010 r. drugą gospodarką świata pod względem wartości nominalnej, a pod względem parytetu siły nabywczej przeganiając gospodarkę amerykańską już w 2014 r. W latach 1993-2019 jej bank centralny zwiększył swoje rezerwy z 18 miliardów do 3 bilionów dolarów. Chiny przestały być odbiorcą cudzych inwestycji i zacofaną gospodarką. W 2016 r. to Chińczycy zainwestowali na całym świecie 200 mld dol. co stanowiło 11 proc. wartości wszystkich zagranicznych inwestycji na świecie. Z tego 35 mld dol. chińskich inwestycji przypadło na Unię Europejską, podczas gdy wartość inwestycji wszystkich państw UE w ChRL wyniosła wówczas 7,7 mld. dol.

Natomiast udział produktów wyższych technologii w chińskim eksporcie wzrósł w latach 2000-2014 z 9,4 proc. do 48,5 proc. Na Chiny przypada już zresztą znacznie większa część światowej produkcji przemysłowej niż na USA, a to ma kluczowe znaczenie rozwoju technologicznego. Bo to właśnie rozbudowane części łańcuchów produkcyjnych umożliwiają i kształtowanie szerokich kadr i praktyczne przygotowywanie wielu innowacji.

Rozbudowany system monitorowania społecznego dostarcza Chińczykom ilości danych niedostępnych w żadnym innym kraju, co pozwala im na uzyskanie przewagi w pracach na sztuczną inteligencją. Cały proces chińskiego awansu choć bezprecedensowy w swojej szybkości i skali nie ustanawia jednak przecież – w historycznym wymiarze – nowego układu sił. „Państwo Środka” wraca na swoje miejsce. Według szacunków, jeszcze w 2020 r. na Chiny przypadło 33 proc. światowego PKB. Kryzys pandemiczny chińska gospodarka przeszła lepiej, co wiązało się ze znacząco lepszym zarządzaniem kryzysowym.

Pod względem siły militarnej parytet wydaje się być zdecydowanie na korzyść USA. W zeszłym roku poziom ich wydatków wojskowych sięgnął 732 mld dol. podczas gdy ChRL 261 mld. dol. Gdyby jednak ująć te wydatki w postaci parytetu siły nabywczej, bo przecież Chińczycy ogromną większość dóbr na potrzeby armii wytwarzają u siebie, wtedy ten dystans okaże się znacznie mniejszy.

W wymiarze geopolitycznym Chińczycy nie muszą się zresztą ścigać, nie muszą mieć tyle samo lotniskowców czy tyle sam tak nowoczesnych samolotów wielozadaniowych co Amerykanie. Chiny wygrają już w sytuacji, w której zakwestionują kontrolę USA na przybrzeżnymi akwenami Azji Wschodniej i Południowo-Wschodniej oraz strategicznymi cieśninami takimi jak Malakka. Wysepki usypane na Morzu Południowochińskim, znaczne liczby produkowanych łodzi podwodnych, ogromna flota rybacka działająca niczym zwiad chińskiej marynarki wojennej, szybki rozwój wojsk rakietowych – to znacznie tańsze środki rywalizacji na kluczowym teatrze, jakimi mogą posłużyć się Chińczycy, którzy już osiągają sukcesy w regionie.

W 2015 r. roku Korea Południowa zamiast przyszykowanego przez administrację Baracka Obamy Partnerstwa Pacyficznego wykluczającego ChRL wybrała umowę o wolnym handlu z tą ostatnią.

Pod władzą Rodrigo Duterte niegdysiejszy ważny sojusznik Waszyngtonu – Filipiny zbliżył się do Pekinu tak, że Chińczycy rozgościli się na mieliźnie Scarborough.

ChRL występuje więc w tym wielkim konflikcie niczym partyzant, który musi zakwestionować kontrolę przeciwnika tylko nad jednym obszarem. USA natomiast by uchronić swój obecny status muszą bronić swoich wpływów w każdym zakątku globu i to w sytuacji, gdy już znajdują się w stanie „imperialnego przeciągnięcia”, które objawia się coraz bardziej wyśrubowanymi normami eksploatacji lotniskowców czy zarządzaną w latach 2013-2015 sekwestracją wydatków wojskowych. A przecież amerykańska gospodarka właśnie wpada w kryzys najcięższy od lat 30 XX wieku.

Zresztą także i w tym przypadku ostatecznie najbardziej liczy się kultura. Amerykańskie społeczeństwo po prostu uległo dekadencji. Sygnalizują nam to wyniki badania socjologicznego przeprowadzonego przy okazji 50 rocznicy lądowania człowieka na Księżycu przez pracownię Harris Poll wśród 3 tys. dzieci w wieku 8-12 lat z Chin, Wielkiej Brytanii i USA. Wśród młodych mieszkańców USA i Brytyjczyków wymarzoną karierą życia było zostanie popularnym vlogerem. Najrzadziej spośród pięciu kategorii zachodnie dzieci wybierały rolę astronauty. U małych Chińczyków było odwrotnie.

Smok w środku Europy

W wymiarze globalnym hegemonia USA już upada, a to oznacza, że także ich pozycja w naszym regionie będzie coraz słabsza. Europa Środkowowschodnia to dla USA trzeciorzędny teatr strategiczny – po Dalekim i Bliskim Wschodzie. Tymczasem zawiązywanie „sojuszu strategicznego” USA i Polski oznacza dwa procesy. Po pierwsze buduje go obóz polityczny, który ma nadzieję uczynić z protektoratu USA podstawę dla ofensywnej polityki wschodniej. Obóz PiS przyjmuje ten protektorat po to, aby móc realizować politykę odpychania Rosji w całej Europie Wschodniej… na rachunek siły USA, co w perspektywie ich „imperialnego przeciągnięcia” stawia nas w niebezpiecznej sytuacji.

W sposób czytelny uderzamy w rosyjskie interesy poza naszym państwem i sprawiamy wrażenie, że chcemy uderzyć jeszcze bardziej, tymczasem w którymś momencie może za nami zabraknąć „Wielkiego Brata” zza oceanu. Na tym etapie globalnej gry Amerykanie jeszcze dociskają Rosję, uderzają w nią by ją zdyscyplinować i zaprząc w rydwan swojej polityki antychińskiej. „Wypuszczają” obóz PiS do takiej antyrosyjskiej polityki, sugerują, że taka polityka jest dowodem ich lojalności, która może zostać nagrodzona. Tym samym model ten wytwarza bardzo niebezpieczną dynamikę.

Warto zastanowić się czy Chiny nie są dla Polski partnerem lepszym niż USA, oczywiście w przypadku większego zaangażowania się Pekinu w naszym regionie. Równoważenie siły Rosji potęgą USA ma bowiem w naszym regionie obecnie wymiar konfrontacyjny. Jest w nie stale wpisana możliwość eskalacji. Eskalacji, której główne koszty poniesie będąca jej ewentualną areną Polską.

Natomiast w sytuacji, gdy obniża się poziom konfrontacji między USA i Rosją, co jak napisałem może być w interesie obu podmiotów, znika też sama wartość protektoratu USA dla naszych relacji z Rosją. Natomiast równoważenie Rosji przez zaangażowanie Chin może być i skuteczniejsze, i mniej ryzykowne. Chiny są bowiem kooperantem Rosji i to już w roli senior-partnera. To Rosja jest coraz bardziej zależna do Pekinu.

Oznacza to więc, że Pekin może wpływać i moderować politykę rosyjską metodami innymi niż otwarta konfrontacja. Próbkę takiej polityki dają nam relacje ChRL z Białorusią. Chińczycy są w tym kraju na razie umiarkowanie zaangażowani finansowo (choć proporcjonalnie i tak bardziej niż w Polsce), a jednak w szczycie konfliktu o ceny surowców z Rosją w grudniu zeszłego roku, gdy perspektywa była dla Łukaszenki szczególnie niekorzystna, co czyniło go tym podatniejszym na rosyjskie naciski, to właśnie Pekin wydzielił mu w ekspresowym trybie kredytu o wysokości 500 mln dol. Co ważne to właśnie we współpracy z Chińczykami, białoruski przemysł zbrojeniowy opracował swoje własne wyrzutnie rakiet ziemia-ziemia Polonez o zasięgu do 300 km. I to wbrew niechęci Moskwy. Chiński smok pojawił się zatem w środku Europy.

Chińczycy mają już potencjał inwestycyjny większy niż Amerykanie. Ci ostatni, jak do tej pory, nie przedstawili żadnej propozycji, która by nadała stosunkom ekonomicznym z nimi faktycznie pierwszorzędny charakter. Gospodarka USA opiera się na morzu, a Polska, położona właściwie nad jeziorem jakim w punktu widzenia strategii jest Bałtyk, państwem morskim nie jest.

Nie sądzę by Amerykanie w ramach pewnego już przenoszenia łańcuchów produkcji z Chin umiejscowili je akurat w Polsce. Nie ma po temu wyraźnych impulsów ze strony elity politycznej w tym kierunku. Po drugie nawet gdyby takie impulsy się pojawiły politycy w Waszyngtonie mają znacznie mniejszy wpływ na strumień kapitału amerykańskiego niż Pekin na inwestycje chińskie.

Amerykańskie koncerny przez lata, wbrew oczywistym interesom państwowych Stanów Zjednoczonych nakręcały chiński wzrost gospodarczy i dzieliły się z Chińczykami technologią. Także i tym razem amerykański biznes będzie wybierał szybkie zyski, a więc niskie koszty. Wybierać będzie raczej państwa Ameryki Łacińskiej lub te państwa Azji Południowowschodniej, które wybiorą sprzeciw wobec Chin, jak Wietnam. Koszty pracy będą tam znacząco niższe.

Szansą dla Polski mógłby być projekt Pasa i drogi, choć na razie Chińczycy ciągle nie nadali mu rangi i wartości jaką zapowiadał Xi Jinping. Jeśli jednak projekt zostanie zrealizowany na wielką skalę, może ominąć Polskę co będzie oznaczać wielką porażkę rozwojową.

Niedawno pociąg z Chin po raz kolejny ominął Polską kończąc swój bieg w Kaliningradzie, gdzie kontenery trafiły na statki i właśnie nimi przesłano je dalej na zachód. Jeśli chcemy być amerykańskim kordonem dzielącym Eurazję to koszt tego może być znaczący. Już obecnie, mające trzykrotnie mniejszą gospodarkę Węgry przyjęły czterokrotnie więcej chińskich inwestycji.

Po pierwsze kultura

Na poziomie metapolitycznym uzależnienie od USA będzie miało konsekwencje kulturowe. Wpływy tego mocarstwa niemal zawsze, przynajmniej w Europie, legitymizują się ideologią liberalną. Sam system liberalny, czyli utrzymywania wysokiego poziomu rozbicia i konfliktu politycznego w ramach narodów, podziałów i alienacji społecznej jest mechanizmem utrzymywania wpływów politycznych i gospodarczych.

Legitymizacja ta obejmuje całość agendy współczesnego, postmodernistycznego liberalizmu przejawiającego się na płaszczyźnie etyki życia społecznego podważaniem tradycyjnych ról społecznych (a nawet biologicznego statusu płci) oraz tradycyjnego modelu rodziny.

Mówiąc symbolicznie – żadne państwo wasalne USA nie może sobie pozwolić na polityczną i prawną likwidację na przykład ruchu LGBT. To przejawia się zresztą na płaszczyźnie soft power. Żadne europejskie państwo pozostające w bliskich relacjach z USA nie może oprzeć się wpływom na tym poziomie, bo nie jest w stanie podejmować, w razie potrzeby, kroków prawno-instytucjonalnych na rzecz ograniczania możliwości oddziaływanie kinematografii, innej produkcji audiowizualnej, portalów społecznościowych, „kampanii społecznych” amerykańskich koncernów w ramach systemu liberalnego.

Mało tego, to amerykańskie korporacje rozciągają swoją „jurysdykcję” nad obywatelami Polski, czego jaskrawym przykładem jest chociażby regulowania życia społecznego i debaty publicznej milionów Polaków przez amerykańskie portale społecznościowe, prowadzące cenzurę motywowaną liberalną ideologią.

Ujmując więc sprawę najbardziej długofalowo i na najważniejszej cywilizacyjnej płaszczyźnie, utwierdzenie Polski w roli wasala USA oznacza stworzenie warunków dla kulturowej liberalizacji, dekonstrukcji pozostałych jeszcze elementów tradycyjnej kultury.

Karol Kaźmierczak
https://kresy.pl/

Tętniące niegdyś życiem centra handlowe świecą pustkami. Zamknięte kawiarnie, restauracje i zakłady usługowe. Szkoły bez uczniów, biura bez pracowników. I to, co dla katolika jest szczególnie dojmującym znakiem tego czasu – niemal zupełnie puste kościoły. Na wyludnionych ulicach samochody policyjne, z których megafonów płyną nieustannie wezwania: Zostańcie w domach, nie wychodźcie na zewnątrz, trwa epidemia.

Być może w chwili, kiedy czytają Państwo te słowa, obrazy jak z katastroficznego filmu są już tylko wspomnieniem. Być może życie wraca już do normy, bo władze naszego państwa zdecydowały, że największe zagrożenie już minęło i można już zakończyć przymusową kwarantannę milionów obywateli. Ale na razie – w chwili pisania tych słów – niemal cały świat stoi w miejscu i wstrzymuje oddech.

W miejscach, gdzie zawsze panował tłok i gwar, dziś jest pusto i cicho. Kamienna płyta placu Świętego Piotra, wygrzewająca się w blasku słońca późnego kwietniowego popołudnia, na której nie widać ani jednego pielgrzyma, ani jednego turysty. Wall Street – główna ulica nowojorskiego imperium pieniądza niemal całkowicie wyludniona. Tu i ówdzie przemykają pośpiesznie spłoszeni pojedynczy przechodnie.

Permanentny dystans społeczny

A przecież media donoszą, że to dopiero początek. Ekonomiści oceniają, że grozi nam tąpnięcie gospodarcze porównywalne tylko z wielkim kryzysem lat dwudziestych XX wieku, a być może jeszcze gorsze. Inni wieszczą wiszące nad światem zagrożenie totalnej destabilizacji, spowodowanej przerwaniem łańcuchów dostaw, a nawet więcej – globalny konflikt, który miałaby spowodować eskalacja napiętych stosunków między mocarstwami walczącymi o dominację na Ziemi.

Nawet gdyby następstwa epidemii nie miały być aż tak dramatyczne, wszyscy mamy świadomość, że dokonują się na naszych oczach przyspieszone procesy, które zmienią sposób życia milionów mieszkańców naszego globu. Radykalnym restrykcjom wprowadzonym przez władze poszczególnych państw, których wspólnym mianownikiem jest tak zwany dystans społeczny, próbuje się bowiem odebrać charakter tymczasowy i przekonać społeczeństwa, że można, a nawet trzeba tak żyć. World Health Organisation, która stara się pełnić rolę czegoś na kształt światowego ministerstwa zdrowia, zapowiada, że nawet jeśli choroba tymczasowo zostanie uznana za pokonaną, to z pewnością powróci, więc tylko wynalezienie i upowszechnienie szczepionki na nią może zapewnić ludzkości względne bezpieczeństwo. Ale nawet ono nie sprawi, że wszystko powróci do status quo ante, bo przecież mogą nadejść kolejne pandemie, stąd konieczne jest utrzymywanie stanu „podwyższonej gotowości” właściwie bez przerwy. Nie można, ot tak, wyjść sobie z kwarantanny – powtarzają eksperci WHO. Wszystko wskazuje więc na to, że przyjdzie nam żyć w świecie permanentnej walki z epidemią.

Cui bono?

Tak się dziwnie złożyło, że kiedy cały świat rozpędzony w swojej gonitwie za pieniądzem i sukcesem, stanął nagle w miejscu jak pociąg, w którym ktoś szarpnął za hamulec awaryjny, uaktywnili się wszyscy ci, których programem jest odwieczny postulat rewolucyjnego procesu napędzanego egalitarnym obłędem – sformatowanie ludzkości na nowo. Nic tak bowiem nie sprzyja zmianom prawno-instytucjonalnym i ekonomicznym, a zwłaszcza przekształceniom w zakresie stylu życia i mentalności wielkich mas ludzkich, jak wielkie wojny i wielkie kataklizmy.

Szczególnie ewidentny wydaje się sens depopulacyjny tej epidemii. Jeśli bowiem istnieje bardzo wpływowe lobby, które od lat snuje plany kilku lub nawet kilkunastokrotnego zmniejszenia populacji ludzkości na Ziemi i z powodzeniem wykorzystuje do realizacji tego celu powszechne promowanie z jednej strony totalnej seksualizacji odrywającej płciowość od prokreacji przy równoczesnym upowszechnieniu tak zwanych praw reprodukcyjnych (czyli aborcji), z drugiej zaś eutanazję, to nic nie idzie mu w sukurs bardziej niż epidemia tego wirusa.

Więcej – zachowuje się on tak, jakby wręcz został przez chińskich specjalistów od broni biologicznej (bo chyba nikt nie ma wątpliwości, że wirus „wymknął się” z laboratorium w Wuhan) uszyty na zamówienie tegoż lobby. Nie dość, że dokonuje swoistej eutanazji – eliminując osoby starsze i słabe, to jeszcze atakuje męskie narządy rozrodcze, powodując bezpłodność. Jeśli dodamy do tego fakt, że w prace nad szczepionką, której działaniem ubocznym może być na przykład zmniejszenie płodności osób zaszczepionych, zaangażowany ma być miliarder Bill Gates – jeden z najwybitniejszych przedstawicieli depopulacyjnej partii – kompletna teoria spiskowa gotowa.

Ale współczesna rewolucja ma również drugą (też związaną z depopulacją) twarz, którą jest radykalny ekologizm. Jego zwolennicy, którym udało się uzyskać wpływ na organizacje międzynarodowe i największe światowe korporacje, sformułowali program zrównoważonego rozwoju, de facto będący programem zahamowania rozwoju gospodarczego na świecie i upowszechnienia biedy. Czyż koronawirus nie idzie w sukurs tym, którzy zmierzają do ograniczenia produkcji i aktywności gospodarczej człowieka? Już teraz ekolodzy cieszą się, że efektem ubocznym (a może zakładanym?) epidemii jest czyste powietrze w najbardziej uprzemysłowionych regionach świata, które – z racji swojego doskonałego skomunikowania ze światem i gęstości zaludnienia – stały się obszarami najbardziej dotkniętymi przez wirusa.

Taki sposób myślenia – co szczególnie skandaliczne – przejawiają również katoliccy „postępowcy”, jak ojciec Benedykt Mayaki, jezuita, który w artykule na łamach „Vatican News” wyraża radość z faktu, że zmiana zachowania milionów ludzi spowodowana pandemią przynosi wielkie korzyści przyrodzie. Co więcej, sugeruje on, że zaraza jest sposobem, w jaki Ziemia leczy się sama, redukując ludzką aktywność.

Pod obserwacją

Epidemia koronawirusa jest przy tym doskonałą okazją do pacyfikacji krajów, środowisk czy nawet osób, które uwierały światową Rewolucję jak kamień w bucie. Ograniczenie kontaktów, patrole na ulicach, zwiększająca się inwigilacja, skupienie ludzi na zaspokajaniu podstawowych potrzeb własnych i bliskich – wszystko to sprawia, że kurczy się pole działania dla „wrogów systemu”. Wszelka aktywność przenosi się do internetu, który przecież – jak pokazuje zarówno przykład chiński, jak i działania światowych gigantów internetowych, takich jak Google i Facebook – może zostać poddany ścisłej kontroli i reglamentacji treści. Już dziś mówi się o tak zwanej infodemii, czyli rozpowszechnianiu fałszywych informacji na temat pandemii, i wzywa się do jej penalizacji.

Wzorem dla całego świata ma się stać chińskie rozwiązanie cyfrowego monitoringu osób zakażonych, ściśle wszak związane z systemem inwigilacji, który komunistyczne władze Państwa Środka rozwinęły na niespotykaną dotąd skalę, bardzo szybko zresztą znajdując entuzjastycznych naśladowców, nie tylko w rządzonej przez postkagiebowską klikę Rosji, ale i „dojrzałych demokracjach Zachodu”, jak Wielka Brytania.

Czy jakikolwiek nowoczesny rząd wolny jest od pokusy rozszerzania swych uprawnień i rozwijania mechanizmów kontroli społeczeństwa? A przecież w sytuacji zagrożenia zdrowia i życia ludzie chętnie godzą się na odbieranie im praw i wolności, byleby zyskać szansę na przetrwanie.

Zarządzanie strachem

Choć egalitarna Rewolucja światowa każdego dnia postępuje do przodu, jej funkcjonariusze już od lat, od czasu bankructwa oświeceniowej wiary w postęp ludzkości, nie potrafią wygenerować dostatecznie mocnych emocji społecznych, które porwałyby masy i zaangażowały je w budowanie kolejnego Nowego Wspaniałego Świata. Niczym nie udaje się zastąpić nadziei na lepsze jutro, którą oferowały dawne utopie. Trochę lepiej wychodzi kreowanie żywiołowej nienawiści do wrogów całej postępowej ludzkości, ale i ono nie wytrzymuje próby standardów ustanowionych przez totalitaryzmy XX wieku.

Pozostaje więc strach. Dawny lęk przed wojną nuklearną czy terroryzmem zastępują strachy nowe: katastrofa ekologiczna, kryzys gospodarczy, epidemia. Jeśli bliżej się nad tym zastanowić, to właśnie strach przed zarazą wydaje się optymalny dla osiągnięcia celów egalitarnych ideologów.

Po pierwsze bowiem, jest on dość powszechny. Ludzie panicznie boją się już nie tylko śmierci, ale nawet samej choroby. Może dlatego, że zaufali rozmaitym kuglarzom pokroju Harariego, że rozwój nauki i biotechnologii sprawi, iż będą jak bogowie, których atrybutem jest życie wieczne? Może dlatego, że nie wierzą już w życie pozagrobowe, nie tylko w formie, o której naucza ortodoksyjna nauka katolicka, ale i w żadnej innej? Może dlatego, że jako jedyną perspektywę mając wygodne i dostatnie, pełne przyjemności życie, oddają się prawdziwemu kultowi zdrowia i kondycji fizycznej?

Po drugie, strach przed zarazą powoduje osławiony social distance, który jest niczym innym, jak wstępem do alienacji i atomizacji społecznej, wydającej bezbronne jednostki na pastwę tych, którzy sprawują realną władzę (i wcale niekoniecznie musi chodzić o władze polityczne). Wreszcie – z powyższych powodów – prowadzi do depresji, desperacji i rozpaczy. Wówczas łatwo można ulec psychomanipulacji, uwierzyć w każdy program społeczno-polityczny i podporządkować się każdemu systemowi.

Jak się przed tym obronić? Jedne są tylko auxilia, do których można się zwrócić o pomoc. Panie, Ostojo moja i Twierdzo, mój Wybawicielu, Boże mój, Opoko moja, na którą się chronię, Tarczo moja, Mocy zbawienia mego i moja Obrono! (Ps 18, 2) Do człowieka, który naprawdę zaufa Bożej Opatrzności, paraliżujący lęk nie ma przystępu. Bo, jak mówi nasz Wieszcz w pięknej pieśni konfederatów barskich: Bóg jest ucieczką i obroną naszą! Póki on z nami całe piekła pękną! Ani ogniste smoki nas ustraszą, Ani ulękną.

Piotr Doerre 

Artykuł został opublikowany w 74. numerze magazynu Polonia Christiana