Bp Bernard Fellay: Nowe miłosierdzie, bez konieczności skruchy ma uratować reformy soborowe

List do Przyjaciół i Dobroczyńców nr 84

Streszczenie: Podczas konferencji wygłoszonej 20 stycznia 2015 r. kard. Rodríguez Mardiaga stwierdził, że ​​miłosierdzie musi tchnąć nowego ducha w reformy wprowadzone przez II Sobór Watykański, po to, aby otworzyć Kościół na świat współczesny. Ma to być miłosierdzie bez pokuty, które, jak się zdaje, jest tylko pełnym samozadowolenia spojrzeniem na grzesznika i jego przewiny.

W związku z nadchodzącym Rokiem Świętym należy rozróżnić pomiędzy tym jednostronnym miłosierdziem a miłosierdziem prawdziwym, które w pełni zaprasza do nawrócenia, do odrzucenia grzechu. Nasze modlitwy i pokuta muszą w tym roku stanowić odpowiedź na prośbę Bolesnego i Niepokalanego Serca Matki Bożej wyrażoną w Fatimie, czego setną rocznicę będziemy obchodzić w 2017 r.

Drodzy Przyjaciele i Dobroczyńcy!

Doprawdy nie trzeba wiele się rozwodzić, aby skonstatować fakt, że Kościół – nasza święta Matka – jest pogrążony w kryzysie. A jednak w ostatnich miesiącach pojawiło się wiele niepokojących oznak, sugerujących, że oto znaleźliśmy się w jeszcze większych kłopotach i większym zamęcie. Utrata jedności w Kościele staje się coraz oczywistsza, zarówno w odniesieniu do wiary i moralności, jak i do liturgii i dyscypliny; można zatem założyć, że czekają nas ciężkie czasy. Jeśli nie wydarzy się cud, to należy się obawiać, że wierni będą jeszcze bardziej opuszczeni i że ze strony hierarchii jako całości nie będą już mieli żadnego wsparcia, choć jest ono konieczne.

Nowe miłosierdzie ma uratować reformy soborowe

Oto przykład, mający zilustrować co mamy na myśli: konferencja kard. Oskara Andrzeja Rodrígueza Maradiagi, koordynatora grupy kardynałów, której papież Franciszek powierzył przedyskutowanie sprawy reformy Kurii Rzymskiej. Przemówienie to zostało wygłoszone 20 stycznia br. na kalifornijskim Uniwersytecie Santa Clara i jest o tyle pouczające, że pozwala przyjrzeć się poglądom inspirującym najbliższych doradców papieża. Po pierwsze, [papież] zamierza przeprowadzić swoje reformy – przez co powinniśmy rozumieć cały szereg reform podejmowanych od II Soboru Watykańskiego – w taki sposób, by stały się nieodwracalne. Nawiasem mówiąc zamiar, żeby nigdy się nie cofać, został wyrażony także w innych fragmentach tej konferencji.

Jednak już przeprowadzone reformy są w niebezpieczeństwie – jak przyznał honduraski kardynał – bowiem stały się przyczyną poważnego kryzysu w Kościele. Powodem jest fakt, że każda reforma musi być ożywiona przez ducha, który jest jej istotą, a wdrażając soborowe reformy nie szanuje się tej zasady. Wręcz przeciwnie, były one przeprowadzane – jak mówi kardynał – pozostawiając dawnego, tradycyjnego ducha w stanie nienaruszonym, co sprawiło, że niektóre z tych zmian nie zostały zrozumiane, prawie nigdy nie przyniosły efektów oczekiwanych przez reformatorów i spowodowały w Kościele coś w rodzaju schizofrenii.

Kard. Rodríguez twierdzi jednak, że nie ma powrotu. W jego opinii wciąż należy podsycać ducha właściwego dla tych reform, tak, aby je ożywiać i pobudzać. Tym duchem jest miłosierdzie. A papież właśnie ogłosił Święty Rok Miłosierdzia…

Prawdziwe miłosierdzie według Najświętszego Serca Pana Jezusa

O co dokładnie chodzi? Miłosierdzie samo w sobie jest słowem drogim sercu każdego katolika, gdyż oznacza najbardziej wzruszający przejaw miłości Boga do nas. Objawienia Najświętszego Serca w minionych wiekach nie były niczym innym jak jeszcze dobitniejszym okazaniem miłosierdzia Boga wobec ludzkości. To samo trzeba powiedzieć o kulcie Bolesnego i Niepokalanego Serca Maryi. Niemniej jednak prawdziwe miłosierdzie, które oznacza ten początkowy, bardzo wzruszający krok Boga ku grzesznikowi i Jego nędzy, ma miejsce w chwili nawrócenia stworzenia do Niego: „Żyję ja, mówi Pan Bóg, nie chcę śmierci bezbożnego, ale żeby się nawrócił bezbożny od drogi swej, a żył” (Ez 33, 11). Stąd Ewangelie podkreślają obowiązek nawrócenia, pokuty i wyrzeczenia. Nasz Pan posunął się aż do stwierdzenia, że „jeśli pokutować nie będziecie, wszyscy podobnie zginiecie” (Łk 13, 5).

To wezwanie do nawrócenia jest podstawową treścią Ewangelii; znajdujemy je u św. Jana Chrzciciela, jak również u św. Piotra. Kiedy grzesznicy, pod wpływem głoszonego Słowa Bożego, pytają, co muszą zrobić, słyszą tylko to polecenie: „Nawróćcie się i czyńcie pokutę”. Matka Boża w swych objawieniach w ostatnich stuleciach, czy to w La Salette, czy w Lourdes lub Fatimie, nie mówi o niczym innym, jak o modlitwie i pokucie.

Obecnie nowi głosiciele nowego miłosierdzia tak bardzo podkreślają ten pierwszy krok uczyniony przez Boga ku człowiekowi zatraconemu przez grzech, ignorancję, [duchową] nędzę, że zbyt często pomijają krok drugi, który musi pochodzić od stworzenia: pokutę, nawrócenie, odrzucenie grzechu. Ostatecznie nowe miłosierdzie jest niczym innym jak samozadowoleniem w grzechu. Bóg cię kocha… niezależnie od wszystkiego.

Nowe miłosierdzie bez konieczności skruchy

Niestety, przykłady miłosierdzia podane przez kard. Rodrígueza Maradiagę nie pozostawiają miejsca na wątpliwości. Tak więc twierdzi on, że chrześcijanie, którzy złamali przysięgę małżeńską i założyli „nowe rodziny”, mają pełne prawo do miejsca w życiu Kościoła, i to bez zbędnych ceregieli… On nawet głosi, że ci, którzy opuścili Kościół w stanie grzechu, osiągną niebo na równi ze świętymi. Kardynał oczywiście potępia sługi Kościoła za to, że zganili tych nieszczęśników… To jest to nowe miłosierdzie, ta nowa duchowość, które mają na wieki utrwalić reformy kościelnych instytucji i nauczania moralnego – zarówno te przeprowadzone po soborze, jak i te nowe, obecnie rozważane! To jest niezwykle poważna sprawa. Ale to może nam również pomóc zrozumieć, dlaczego jesteśmy tak bardzo przeciwni temu, co nazywa się „duchem soboru”. Rzeczywiście, reformy zostały wprowadzone w imię tego nowego ducha – ducha, który z pewnością nie jest tradycyjny. Możemy powiedzieć, że ten duch zepsuł wszystko na soborze, nawet te jego postanowienia, które mogą być rozumiane po katolicku… Ten duch jest dostosowaniem do świata, jest pełną samozadowolenia wizją własnych upadków i pokus w imię dobroci, miłosierdzia i miłości. Zatem na przykład ludzie nie mówią już, że inne religie są fałszywe, co przecież głosi Magisterium wszystkich czasów. Już nie naucza się o niebezpieczeństwach tego świata. W ciągu ostatnich 50 lat nawet diabeł niemal całkowicie zniknął z kościelnego słownika. Ten duch wyjaśnia obecne cierpienia Kościoła, którego autorytet maleje pomimo otwarcia na świat; każdego dnia traci więcej członków, więcej kapłanów, i stwierdza, że ​​ma coraz mniejszy wpływ na współczesne społeczeństwo. Irlandia, niegdyś tak katolicka, gdzie właśnie zalegalizowano „małżeństwa” osób tej samej płci, jest tego smutnym przykładem.

Czy można okroić miłosierdzie, odciąć je od niezbędnej pokuty, jak to czyni kard. Rodríguez, po to, aby nadać nowego ducha reformom soborowym i zerwać z duchem tradycyjnym? Zdecydowanie nie! Czy podczas tej konferencji, która miała miejsce trzy miesiące przed wydaniem bulli ogłaszającej Rok Święty, kardynał był interpretatorem myśli papieża Franciszka? To trudno orzec, ponieważ od dwóch lat komunikaty pochodzące z Rzymu są tak bardzo sprzeczne, co prywatnie przyznają niektórzy kardynałowie, a wielu watykanistów – publicznie.

Konieczność odróżniania miłosierdzia jednostronnego od prawdziwego

Czy zatem mamy pozbawić się łask Roku Świętego? Wprost przeciwnie. Kiedy źródło łaski wytrysnęło, wówczas musimy przyjąć ją w obfitości! Rok Święty jest wielką łaską dla wszystkich członków Kościoła. Przecież żyjemy dzięki prawdziwemu miłosierdziu, jak nas o tym pouczają wszystkie karty Ewangelii i tradycyjna liturgia. Zgodnie z „wstępnym rozeznaniem”¹, na którym abp Lefebvre oparł prowadzenie Bractwa Świętego Piusa X, w tych czasach zamętu odrzucamy jednostronne miłosierdzie i żyjemy dzięki miłosierdziu w całej jego pełni.

Łacińskie słowo, które napotykamy tak często i które oczywiście musimy mieć na ustach, to miserere. Oznacza ono, że sami uznajemy naszą nędzę, ale jest ono także wołaniem o Boże miłosierdzie. Świadomość naszej nędzy sprawia, że prosimy o przebaczenie, napełnia nas skruchą i towarzyszy pragnieniu niepopełniania grzechów. Prawdziwa miłość, która do tego pobudza, sprawia że rozumiemy konieczność zadośćuczynienia za nasze grzechy – stąd zatem ofiara przebłagania i zadośćuczynienia. Wszystko to jest konieczne przy nawróceniu, aby uzyskać przebaczenie miłosiernego Boga, który rzeczywiście nie chce śmierci grzesznika, ale żeby ten się nawrócił i żył. Jeśli człowiek rości sobie pretensje do wiecznej szczęśliwości, jednak brak mu woli zerwania z grzesznymi przyzwyczajeniami, nie chce unikać okazji do grzechu i nie postanawia poprawy, to żyje w całkowitej fikcji.

Głoszenie miłosierdzia bez konieczności nawrócenia się grzeszników byłoby przesłaniem pozbawionym znaczenia ze względu na niebo, diaboliczną pułapką, która uspokaja świat w jego szaleństwie i jego coraz bardziej otwartym buncie przeciwko Bogu, podczas gdy dla niebios sprawa jest zupełnie jasna: „Nie błądźcie: Bóg nie pozwoli naśmiewać się z siebie” (Gal 6, 7). Życie człowieka w dzisiejszym świecie to wzywanie gniewu Bożego. Idąca w miliony masakra niewinnych dzieci w łonach matek, legalizacja związków sprzecznych z naturą oraz eutanazja – nie wspominając o innych niesprawiedliwościach – są zbrodniami, które wołają o pomstę do nieba.

Miłosierdzie według Bolesnego i Niepokalanego Serca Maryi

Potraktujmy ten apel do [Bożego] miłosierdzia tak poważnie, jak to zrobili mieszkańcy Niniwy! Idźmy w poszukiwaniu zagubionej owcy, módlmy się o nawrócenie dusz, czyńmy wszelkie dzieła miłosierdzia, jakie tylko możemy – te materialne, a szczególnie te duchowe, bowiem bardzo ich brakuje.

Jeśli Matka Boża ponad sto lat temu mogła powiedzieć, że to było wszystko, co mogła zrobić, żeby powstrzymać karzącą rękę swego Syna, to co powiedziałaby dzisiaj?

Gdy chodzi o nas, drodzy Bracia i Siostry w wierze, to musimy wykorzystać ten Rok Święty, aby prosić miłosiernego Boga o coraz głębsze nawrócenie ku świętości oraz błagać łask i odpustów płynących z Jego nieskończonego miłosierdzia. Przygotujmy się na setną rocznicę objawień Matki Bożej w Fatimie, praktykując nabożeństwo do Jej Bolesnego i Niepokalanego Serca oraz krzewiąc je ze wszystkich sił, tak, jak tego żądała.

Nieustannie będziemy błagać, żeby Jej prośbom stało się zadość – a w szczególności żeby poświęcenie Rosji zostało wreszcie właściwie przeprowadzone. Nie ma sprzeczności między myślami zwróconymi ku Maryi a tymi na Rok Miłosierdzia – wręcz przeciwnie! Nie dajmy rozdzielić tego, co Bóg chce, by było połączone: dwa Serca, Jezusa i Maryi – jak nasz Pan wyłożył to siostrze Łucji w Fatimie. Każdy dystrykt Bractwa będzie Was informować o konkretnych inicjatywach podejmowanych dla skorzystania ze wszelkich łask, które Boże Miłosierdzie zapewnia nam podczas tego Roku Świętego.

W ten sposób możemy zaoferować, tak dalece jak to tylko możliwe, naszą współpracę z miłosiernym Bogiem dla zbawienia wszystkich ludzi dobrej woli.

Niech Pan Wam błogosławi za Waszą hojność i, w tę Niedzielę Zesłania Ducha Świętego, obficie obdarzy łaskami wiary i miłości.

Bp Bernard Fellay

w Niedzielę Zesłania Ducha Świętego, 24 maja 2015 r.