JUDEOPOLONIA II

Tytul Judeopolonia II czyli anatomia zniewolenia Polski Autor Dr Andrzej Leszek Szcześniak Miejsce wydania Radom Wydano w roku 2002 ISBN 83-88822-26-8 Wydawnictwo Polskie Wydawnictwo Encyklopedyczne – POLWEN Adres wydawnictwa 26-606 Radom ul. Wiejska 21 Tel: (048) 366 56 23 Fax: (048) 384 66 66 Adres wydawnictwa w internecie http://www.polwen.pl/ Email polwen@polwen.pl Elektroniczna wersja ksiazki

Informacja o książce z okładki:

Historia dążeń komunistów do zdobycia władzy nad Polakami – od wojny polsko-bolszewickiej aż do zwycięskiego finału w 1945 roku:

§ Jaką rolę odegrali w tym procesie działacze żydowscy?
§ Jaki był związek tych dążeń z wcześniejszym fiaskiem planu utworzenia Judeopolonii – żydowskiego państwa na ziemiach polskich?
§ Jaki był związek komunizmu z nacjonalizmem żydowskim?

Wyróżnienia w tekście poniżej pochodzą od autora.

Rozdział 5 (s. 63-67):

PODSUMOWANIE PIERWSZEGO OKRESU DZIAŁALNOŚCI WYWROTOWEJ

Przeanalizowane powyżej materiały dotyczące prób zniszczenia odrodzonego Państwa Polskiego i stworzenia na jego ziemiach dywersyjnego tworu, zwanego umownie Judeobolszewią, upoważniają nas do dokonania poniższego podsumowania:

* fiasko utworzenia Judeopolonii, czyli antypolskiego tworu państwowego przy pomocy cesarskich Niemiec i w ramach niemieckiej Mitteleuropy, skłoniło żydowskie partie polityczne działające na ziemiach polskich oraz finansujący je międzynarodowy kapitał żydowski do szukania oparcia we władzach bolszewickich, zdominowanych przez Żydów;

* współpraca niemiecka z bolszewikami reprezentowanymi w większości przez Żydów, a których działalność wymierzona była przeciwko Polsce, rozpoczęła się zaraz po objęciu w Rosji władzy przez bolszewików, tj. od końca 1917 roku i była pierwszą sprawą, co do której obie strony dogadały się w toku rokowań pokojowych. Już w dniu 16 stycznia 1918 roku zawarte zostały dwa równoległe układy antypolskie: w Brześciu nad Bugiem o zwalczaniu mającego powstać dopiero za dziesięć miesięcy Państwa Polskiego (istniało w tym czasie tzw. Królestwo Polskie pod patronatem państw centralnych) oraz drugi układ zawarty w kwaterze sowieckiej Gwardii Czerwonej o wspólnym zwalczaniu przez Niemców i bolszewików Polskiej Organizacji Wojskowej POW i polskiego ruchu narodowego. Przedłużeniem tej współpracy wymierzonej przeciwko Polsce był układ zawarty w listopadzie 1918 roku między niemieckim dowództwem Oberkommando der Ost a sowieckim dowództwem Armii Zachodniej o przekazywaniu bolszewikom sprzętu wojskowego przez wycofujące się do Rzeszy oddziały niemieckie;

* żydowski ruch polityczny pod względem swego stosunku do istniejącego ustroju społecznego i Państwa Polskiego, dzielił się na dwa odłamy: 1. odłam społecznie-umiarkowany, 2. odłam społecznie wywrotowy.

Do ugrupowań, które opierały swój program społeczny na walce klas i dążyły do zmiany ustroju w Polsce przy pomocy rewolucji bolszewickiej, czyli do tzw. ugrupowań społecznie wywrotowych w Państwie Polskim należały: Bund, Kombund, Feranigte, Niezależni Socjaliści, Poale Syjon, Cejre Syjon, Komunistyczna Partia Polski (KPP), Komunistyczna Partia Zachodniej Ukrainy (KPZU) oraz Komunistyczna Partia Zachodniej Białorusi (KPZB). Warto tu także wspomnieć o Fołkistach, którzy nie mieli w programie przewrotu społecznego, ale ich cel końcowy był zbliżony do wymienionych wyżej partii. Celem tych wszystkich partii, niezależnie czy chcących budować żydowskie państwo w Palestynie (syjoniści), czy „Jerozolimę w każdym kraju” (fołkiści), była ochrona interesów żydowskich w diasporze poprzez stworzenie żydowskiej autonomii narodowej (czasem terytorialnej), personalnej i kulturalnej z własnymi konstytucjami i własnymi władzami. Wywrotowe organizacje żydowskie zakładały przy tym, że taka sytuacja korzystna dla Żydów nastąpić może wyłącznie po obaleniu ustroju kapitalistycznego drogą krwawego przewrotu, czyli rewolucji bolszewickiej i wprowadzeniu dyktatury proletariatu w postaci władzy Rad. W przypadku ziem polskich oznaczało to likwidację niepodległego Państwa Polskiego;

* świadome międzynarodowego poparcia żydowskie partie w Polsce już w pierwszym dniu formalnej niepodległości, tj. 11 listopada 1918 zgłosiły wobec Naczelnika Państwa żądanie stworzenia dla Żydów autonomii narodowo-personalno-kulturalnej i odrębnego żydowskiego rządu – Sekretariatu Stanu, działającego na podstawie separatystycznej konstytucji żydowskiej. Żądania te jako niedorzeczne zostały zdecydowanie odrzucone. Takich instytucji i przywilejów żydowska diaspora nigdy i nigdzie nie miała.

* w odniesieniu do ludności żydowskiej, Państwo Polskie realizowało zasady równouprawnienia. Na przełomie lat 1918/1919 Naczelnik Państwa wydał kilka dekretów przyznających Żydom m.in. odrębne szkolnictwo, prawo zakładania seminariów duchownych, zwolnienie duchownych od służby wojskowej, autonomię organizacyjną, kulturalną i gospodarczą gmin żydowskich, zniesienie ograniczeń w dzierżawieniu i nabywaniu majątków oraz dopuszczenie w sądach i urzędach języka hebrajskiego i żargonu jidysz jako równoprawnych z językiem polskim. W roku 1925 Żydzi otrzymali przywilej, jakiego nie mieli Polacy – możność tworzenia organizacji paramilitarnych bez konieczności uzyskania zezwolenia Ministerstwa Spraw Wewnętrznych;

* Żydowskie partie wywrotowe udzielały wsparcia bolszewikom w czasie rozpoczęcia przez nich „czerwonego marszu” na Zachód (od 17 listopada 1918), współtworzyły Czerwoną Gwardię w Zagłębiu (listopad 1918), ich członkowie brali udział w komunistycznym puczu w Zamościu (28 grudnia 1918), w wydarzeniach w Wilnie i w Pińsku (kwiecień 1919) oraz włączyli się aktywnie do wielkiego najazdu bolszewickiego na Europę w lipcu i sierpniu 1920 roku. W szeregach Armii Czerwonej wzięły one czynny udział w walce z odrodzonym Państwem Polskim, chcąc na jego miejsce utworzyć Judeobolszewię i realizować własne cele;

* głoszenie przez żydowskie ugrupowania wywrotowe haseł przewrotu społecznego i wprowadzenia dyktatury bolszewickiej z pozoru było zgodne z hasłami i celami III Międzynarodówki Komunistycznej. Zasadnicza różnica polegała jednak na przyszłej wizji społeczeństw. Dla ideologów komunistycznych miały to być w przyszłości społeczeństwa bezklasowe i beznarodowe, składające się z bezdusznych homo sovieticus; w programach partii żydowskich niepodzielnie panował nacjonalizm: zakładano, iż obowiązkiem proletariatu żydowskiego jest objęcie kierowniczej roli w akcji rewolucyjnej, a po zwycięstwie rewolucji – stworzenie dla Żydów specjalnych praw i przywilejów w postaci wyjątkowej „autonomii” wśród spacyfikowanych innych narodowości. Zapewnienie wyjątkowej pozycji Żydów po zwycięstwie rewolucji „proletariackiej” uzasadniano także innymi argumentami. Dla proletariatu żydowskiego, z powodu jego specjalnych właściwości kulturalnych, ujawniła się konieczność zaspokojenia wszystkich jego potrzeb socjalnych i narodowych. O zaspokojenie tych „specjalnych potrzeb” miał walczyć polski proletariat likwidując własne państwo. Przeciwko takiemu stawianiu sprawy zdecydowanie wystąpił nawet Komintern, który ostro potępiał nacjonalizm żydowski i nie chciał uwzględnić jego „wyjątkowej roli” w przyszłej socjalistycznej społeczności. W tej sprawie jednomyślni byli Plechanow i Lenin, Daszyński i Marchlewski;

* o tym, jak w tworzonym przez bolszewików społeczeństwie socjalistycznym miała wyglądać „równość”, świadczyć może przykład Białostockiego w 1920 r., gdzie Żydzi stali się warstwą rządzącą i gdzie rewolucyjne komitety usuwały język polski z życia publicznego, zastępując go językiem rosyjskim i żargonem jidysz. Jeszcze bardziej drastycznym przykładem, jak miało funkcjonować przyszłe „sprawiedliwe” społeczeństwo, były próby utworzenia w 1924 roku państwa żydowskiego na Krymie. Państwo to miało obejmować pas najżyźniejszych ziem ukraińskich od Kaukazu do granic Rumunii i rozciągać się na obszarach należących kiedyś do wymordowanych w czasie rewolucji rosyjskich właścicieli ziemskich oraz do miejscowej ludności. O to, co się stanie z autochtonami zamieszkującymi te ziemie, nikt się nie troszczył;

* zarówno rewolucja bolszewicka w Rosji w 1917 roku, działalność wywrotowa organizacji żydowskich głoszących likwidację kapitalizmu drogą przewrotu, jak i plany wielkich przedsięwzięć typu: państwo żydowskie w Palestynie, żydowska republika krymska czy „Jerozolima w każdym kraju” – finansowane były przez wielki, międzynarodowy kapitał żydowski, jak „Joint Distribution Committee” („J.D.C.”), „Trust Fundacyjny”, banki Otto Kuhna, Marcusa Samuela, Louisa Morgana, Maxa Breitunga, Mendelsona, Loeba, Kurta von Schroedera oraz przez całą rodzinę niemiecko-amerykańskich Warburgów. Ci sami bankierzy finansowali również Hitlera, aż do roku 1939, a niektórzy do roku 1942 (John David Rockefeller).