W E S O Ł E G O A L L E L U J A !!!
Niechaj biją wszystkie dzwony,
I nie milkną zawstydzone,
Kiedy Jezus dziś zmartwychwstał
I cierniową zdjął koronę!
Płótna zwinął i porzucił,
Kamień grobu sam odwalił,
A zstąpiwszy do piekieł
Od grzechu nas ocalił.
Zbawco świata, Ty jedyny,
Nie pamiętasz naszej winy,
Ani wartych potępienia czyny!
Z radością dzisiaj do Ciebie się tulimy,
I wyznając Twoje zmartwychwstanie
Oczekujemy Twego przyjścia w chwale,
Z mocą wielką, wspaniałością wszelką,
Sprawiedliwym sądem ostatecznym…
I teraz nic już nie będzie nam straszne,
Kiedy Twoje bóstwo zajaśnieje
Jak dzisiaj, tej nocy – jedynej,
Tej Wielkiej Noc

Warszawa,kwiecień 2018
Marian RETELSKI

Od Wielkiego Czwartku, który w tym roku przypada 29 marca, Kościół rozpoczyna uroczyste obchody Triduum Paschalnego, w czasie którego będzie wspominać mękę, śmierć i zmartwychwstanie Pana Naszego Jezusa Chrystusa.

Wielki Czwartek jest szczególnym świętem kapłanów. Rankiem, jeszcze przed wieczornym rozpoczęciem Triduum Paschalnego, ma miejsce szczególna Msza św. We wszystkich kościołach katedralnych biskup diecezjalny wraz z kapłanami odprawia Mszę św. Krzyżma. Podczas niej biskup święci oleje (chorych i krzyżmo), które przez cały rok służą przy udzielaniu sakramentów chrztu, święceń kapłańskich, namaszczenia chorych. Kapłani koncelebrujący ze swoim biskupem odnawiają przyrzeczenia kapłańskie.

Wieczorem w kościołach parafialnych i zakonnych Mszą Wieczerzy Pańskiej rozpoczyna się Triduum Paschalne. Po liturgii opróżnia się tabernakulum, w którym przez cały rok przechowywany jest Najświętszy Sakrament. Odtąd aż do Nocy Zmartwychwstania pozostaje ono puste. Msza św. ma charakter bardzo uroczysty. Jest dziękczynieniem za ustanowienie Eucharystii i kapłaństwa służebnego.

W liturgii podczas śpiewu hymnu “Chwała na wysokości Bogu”, którego nie było przez cały Wielki Post, biją dzwony. Po homilii ma miejsce obrzęd umywania nóg. Główny celebrans (przeważnie jest to przełożony wspólnoty – biskup, proboszcz, przeor), umywa i całuje stopy dwunastu mężczyznom. Przypomina to gest Chrystusa i wyraża prawdę, że Kościół, tak jak Chrystus, jest nie po to, żeby mu służono, lecz aby służyć. Po Mszy św. rusza procesja do tzw. ciemnicy. Tam rozpoczyna się adoracja Najświętszego Sakramentu.

Wielki Piątek

Wielki Piątek to dzień Krzyża. Po południu odprawiana jest niepowtarzalna wielkopiątkowa Liturgia Męki Pańskiej. Celebrans i asysta wchodzą w ciszy. Przed ołtarzem przez chwilę leżą krzyżem, a po modlitwie wstępnej czytane jest proroctwo o Cierpiącym Słudze Jahwe i fragment Listu do Hebrajczyków. Następnie czyta się lub śpiewa, zwykle z podziałem na role, opis Męki Pańskiej według św. Jana. Po homilii w bardzo uroczystej modlitwie wstawienniczej Kościół poleca Bogu siebie i cały świat, wyrażając w ten sposób pragnienie samego Chrystusa: aby wszyscy byli zbawieni. Szczególnie przejmujące są modlitwy o jedność chrześcijan, prośba za niewierzących i za Żydów.

Centralnym wydarzeniem liturgii wielkopiątkowej jest adoracja Krzyża. Zasłonięty fioletowym suknem Krzyż wnosi się przed ołtarz. Celebrans stopniowo odsłania ramiona Krzyża i śpiewa trzykrotnie: “Oto drzewo Krzyża, na którym zawisło zbawienie świata”, na co wierni odpowiadają: “Pójdźmy z pokłonem”. Po liturgii Krzyż zostaje w widocznym i dostępnym miejscu, tak by każdy wierny mógł go adorować. Jest on aż do Wigilii Paschalnej najważniejszym punktem w kościele. Przyklęka się przed nim, tak, jak normalnie przyklęka się przed Najświętszym Sakramentem. Po adoracji Krzyża z ciemnicy przynosi się Najświętszy Sakrament i wiernym udziela się Komunii.

Ostatnią częścią liturgii Wielkiego Piątku jest procesja do Grobu Pańskiego. Na ołtarzu umieszczonym przy Grobie lub na specjalnym tronie wystawia się Najświętszy Sakrament w monstrancji okrytej białym przejrzystym welonem – symbolem całunu, w który owinięto ciało zmarłego Chrystusa. Cały wystrój tej kaplicy ma kierować uwagę na Ciało Pańskie. W wielu kościołach przez całą noc trwa adoracja. W Wielki Piątek odprawiane są także nabożeństwa Drogi Krzyżowej. W wielu kościołach rozpoczyna się ono o godzinie 15.00, gdyż właśnie około tej godziny wedle przekazu Ewangelii Jezus zmarł na Krzyżu.

Wielka Sobota

Wielka Sobota jest dniem ciszy i oczekiwania. Dla uczniów Jezusa był to dzień największej próby. Według Tradycji apostołowie rozpierzchli się po śmierci Jezusa, a jedyną osobą, która wytrwała w wierze, była Bogurodzica. Dlatego też każda sobota jest w Kościele dniem maryjnym.

Po śmierci krzyżowej i złożeniu do grobu wspomina się zstąpienie Jezusa do otchłani. Wiele starożytnych tekstów opisuje Chrystusa, który “budzi” ze snu śmierci do nowego życia Adama i Ewę, którzy wraz z całym rodzajem ludzkim przebywali w Szeolu.

Tradycją Wielkiej Soboty jest poświęcenie pokarmów wielkanocnych: chleba – na pamiątkę tego, którym Jezus nakarmił tłumy na pustyni; mięsa – na pamiątkę baranka paschalnego, którego spożywał Jezus podczas uczty paschalnej z uczniami w Wieczerniku oraz jajek, które symbolizują nowe życie. W zwyczaju jest też masowe odwiedzanie różnych kościołów i porównywanie wystroju Grobów. Wielki Piątek i Wielka Sobota to jedyny czas w ciągu roku, kiedy Kościół nie sprawuje Mszy św.

Wielkanoc – Niedziela Zmartwychwstania Pańskiego

Wielkanoc zaczyna się już w sobotę po zachodzie słońca. Rozpoczyna ją liturgia światła. Na zewnątrz kościoła kapłan święci ogień, od którego następnie zapala się Paschał – wielką woskową świecę, która symbolizuje zmartwychwstałego Chrystusa. Na paschale kapłan żłobi znak krzyża, wypowiadając słowa: “Chrystus wczoraj i dziś, początek i koniec, Alfa i Omega. Do Niego należy czas i wieczność, Jemu chwała i panowanie przez wszystkie wieki wieków. Amen”. Umieszcza się tam również pięć ozdobnych czerwonych gwoździ, symbolizujących rany Chrystusa oraz aktualną datę. Następnie Paschał ten wnosi się do okrytej mrokiem świątyni, a wierni zapalają od niego swoje świece, przekazując sobie wzajemnie światło. Niezwykle wymowny jest widok rozszerzającej się jasności, która w końcu wypełnia cały kościół. Zwieńczeniem obrzędu światła jest uroczysta pieśń (Pochwała Paschału) – Exultet, która zaczyna się od słów: “Weselcie się już zastępy Aniołów w niebie! Weselcie się słudzy Boga! Niech zabrzmią dzwony głoszące zbawienie, gdy Król tak wielki odnosi zwycięstwo!”.

Dalsza część liturgii paschalnej to czytania przeplatane psalmami. Przypominają one całą historię zbawienia, poczynając od stworzenia świata, przez wyjście Izraelitów z niewoli egipskiej, proroctwa zapowiadające Mesjasza aż do Ewangelii o Zmartwychwstaniu Jezusa. Tej nocy powraca po blisko pięćdziesięciu dniach uroczysty śpiew “Alleluja”. Celebrans dokonuje poświęcenia wody, która przez cały rok będzie służyła przede wszystkim do chrztu. Czasami, na wzór pierwotnych wspólnot chrześcijańskich, w noc paschalną chrzci się katechumenów, udzielając im zarazem bierzmowania i pierwszej Komunii św. Wszyscy wierni odnawiają swoje przyrzeczenia chrzcielne wyrzekając się grzechu, Szatana i wszystkiego, co prowadzi do zła oraz wyznając wiarę w Boga Ojca, Syna i Ducha Świętego.

Wigilia Paschalna kończy się Eucharystią i procesją rezurekcyjną. Procesja ta pierwotnie obchodziła cmentarz, który zwykle znajdował się w pobliżu kościoła, by oznajmić leżącym w grobach, że Chrystus zmartwychwstał i zwyciężył śmierć. Ze względów praktycznych w wielu miejscach w Polsce procesja rezurekcyjna nie odbywa się w Noc Zmartwychwstania, ale przenoszona jest na niedzielny poranek.

Oktawa Wielkiej Nocy

Ponieważ cud Zmartwychwstania jakby nie mieści się w jednym dniu, dlatego też Kościół obchodzi Oktawę Wielkiej Nocy – przez osiem dni bez przerwy wciąż powtarza się tę samą prawdę, że Chrystus Zmartwychwstał. Ostatnim dniem oktawy jest Biała Niedziela, nazywana obecnie także Niedzielą Miłosierdzia Bożego. W ten dzień w Rzymie ochrzczeni podczas Wigilii Paschalnej neofici, odziani w białe szaty podarowane im przez gminę chrześcijańską, szli w procesji do kościoła św. Pankracego, by tam uczestniczyć w Mszy św. Jan Paweł II ustanowił ten dzień świętem Miłosierdzia Bożego, którego wielką orędowniczką była św. Faustyna Kowalska.

Wielkanoc jest pierwszym i najważniejszym świętem chrześcijańskim. Apostołowie świętowali tylko Wielkanoc i każdą niedzielę, która jest właśnie pamiątką Nocy Paschalnej. Dopiero z upływem wieków zaczęły pojawiać się inne święta i okresy przygotowania aż ukształtował się obecny rok liturgiczny, który jednak przechodzi różne zmiany.

Obchody Triduum Paschalnego, choć trwają od Wielkiego Czwartku do Niedzieli Wielkanocnej, wbrew pozorom nie trwają cztery, lecz trzy dni. Jest to związane z żydowską rachubą czasu. Każde święto rozpoczyna się już poprzedniego dnia wieczorem po zachodzie słońca.

Tak więc pierwszy dzień świętego Triduum (Trzech Dni) Paschalnego rozpoczyna się od Mszy Wieczerzy Pańskiej w czwartek a kończy Liturgią Męki Pańskiej w piątek jeszcze przed wieczorem. Jest to zgodne z Ewangelią, która mówi, że Ciało Jezusa spoczęło w Grobie jeszcze przed nastaniem szabatu.

Drugi dzień to czas liturgicznej ciszy i smutku. Kościół nie sprawuje Mszy św., a Komunię św. mogą, w formie wiatyku, przyjmować jedynie umierający. Właściwie nie sprawuje się żadnych sakramentów, choć m.in. polskie doświadczenie uczy, że to czas wzmożonej posługi kapłanów sprawujących sakrament pojednania. Wieczorem kończy się “dzień żałoby”.

Rozpoczyna się trzeci dzień, w którym Chrystus zmartwychwstał. Nastaje święta Noc Zmartwychwstania, podczas której powstaje z martwych Chrystus Pan – Słońce, które nie zna zachodu. Noc Paschalna oraz cała Niedziela Wielkanocna to największe święto chrześcijańskie, pierwszy dzień tygodnia, uroczyście obchodzony w każdą niedzielę przez cały rok.

KAI

Publikujemy rozmowę red. Piotra Falkowskiego z biblistą ks. prof. Waldemarem Chrostowskim z Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie, laureatem Nagrody Ratzingera. Wywiad ukazał się w Naszym Dzienniku, 15.02.2018r.

Red. Piotr Falkowski: Specyficzne rozumienie przez Żydów losów swojego narodu jest faktem. Spotykamy się z nim już wtedy, gdy próbujemy zrozumieć Pismo Święte. W jaki sposób to się przejawia?

Ks. prof. Waldemar Chrostowski: – Najważniejszym bohaterem Biblii jest Bóg, ale to nie znaczy, że nie ma w niej pierwiastka ludzkiego. Wręcz przeciwnie, równie ważnymi bohaterami Biblii są ludzie, przede wszystkim Izraelici. Historia tego narodu została ukazana, obok innych aspektów, pod kątem nieustannych zmagań, napięć i konfrontacji ze światem pogańskim. Nam, współczesnym czytelnikom Biblii, bardzo trudno jest zrozumieć to, że do narracji o tym, co naprawdę się zdarzyło, są włączane rozmaite wydarzenia fikcyjne, jak dziś powiedzielibyśmy – rzeczywistość wirtualna. Silnie uwypukla się też znaczenie wydarzeń, podporządkowując je nie tyle zgłębianiu przeszłości, co kształtowaniu przyszłości.

Roman Brandstaetter pisze, że w myśleniu judaistycznym nie liczy się treść zjawisk, ale ich znaczenie.

– Właśnie z takim myśleniem mamy do czynienia w Biblii, a zostało jeszcze bardziej wyostrzone w pobiblijnej historii żydowskiej. Dochodzi ono również do głosu w żydowskim spojrzeniu na historię obecności Żydów w Polsce. To myślenie przypomina hagadę, opowieść pełną emocji i uczuć, które są ważniejsze niż to, co się naprawdę wydarzyło, a więc niż docieranie do prawdy. Tym bardziej że w świetle żydowskiej aksjologii celem nie jest docieranie do prawdy obiektywnej, ponieważ każdy ma swoją prawdę. Istnieje więc prawda Żydów o własnej historii i istnieje prawda nie-Żydów. Sądzę, że żydowskiej filozofii poznania i naszej, wyrosłej na gruncie greckim, nie da się ze sobą uzgodnić ani pogodzić. Na pytania, na które nasze odpowiedzi wydają się oczywiste, Żydzi odpowiadają zupełnie inaczej. My pytamy, co jest dobre, oraz szukamy obiektywnego dobra i zasad, które można uogólnić na wszystkich ludzi. Natomiast Żydzi pytają, co jest dobre dla Żydów. Także w odpowiedzi na pytanie, co jest prawdziwe, interesuje ich to, co jest prawdziwe dla Żydów, a więc co wybrać z tego, co się wydarzyło, by interpretacja historii i teraźniejszości oraz wizja przyszłości były korzystne z perspektywy żydowskiej.

To zakłada przekonanie Żydów o absolutnej wyjątkowości ich narodu.

– Tak, ale pozostaje pytanie, jaki jest nasz stosunek do tego rodzaju roszczeń. Jedni je podziwiają i stają się fanami żydowskiej tożsamości i wrażliwości, inni czują wobec nich rezerwę, a dla jeszcze innych takie roszczenia są niezrozumiałe czy wręcz gorszące. Dużo więc zależy od tego, co jest w nas i jakimi wartościami się kierujemy, a nie tylko od żydowskiego patrzenia na własną historię.

Religia Żydów czasów Jezusa jest nam z pewnością bardzo bliska, bo przecież Bóg naprawdę objawił się Abrahamowi, Mojżeszowi, mówił przez proroków itd.

– Ta religia już nie istnieje. Istnieje ona tylko i wyłącznie na kartach Pisma Świętego jako zapis doświadczeń wiary i pobożności biblijnego Izraela. Na gruncie religii biblijnego Izraela wyłoniły się dwie religie. Najpierw chrześcijaństwo, które narodziło się po śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa, a następnie, w dużym stopniu w odpowiedzi na chrześcijaństwo, wyłonił się judaizm rabiniczny, co miało miejsce po zburzeniu Świątyni Jerozolimskiej i utracie niepodległości w roku 70 po Chrystusie. Judaizm rabiniczny nie pokrywa się z religią biblijnego Izraela. Jest od niej, wbrew wszystkim pozorom, bardziej odmienny niż chrześcijaństwo. Jak chrześcijaństwo patrzy na Stary Testament przez pryzmat osoby i misji Jezusa Chrystusa oraz Nowego Testamentu, tak judaizm rabiniczny patrzy na Biblię Hebrajską (która dla nas jest Starym Testamentem) przez pryzmat Miszny, Talmudu i nauczania rabinów ukształtowanego w dużej mierze w silnej opozycji do chrześcijaństwa. Nasz stosunek do judaizmu rabinicznego jest więc ambiwalentny: uznajemy w nim rozmaite elementy ciągłości z religią biblijnego Izraela i są one na pewno bardzo ważne, ale stwierdzamy także liczne przejawy braku ciągłości. Zasadniczą nowością w obydwu religiach jest stosunek do Jezusa Chrystusa. Judaizm rabiniczny mówi Jezusowi swoje zdecydowane „nie”. Przy czym najczęściej nie jest to „nie” wypowiadane głośno i otwarcie – przeciwnie, Jezus został postawiony poza nawiasem żydowskiego życia. Żydzi swoje przekonania na temat chrześcijan maskują i przemilczają, wyrażając je w specyficznie żydowskich kategoriach, zazwyczaj zawoalowanych i dla nas nieczytelnych czy wręcz dezorientujących. Gdy na przykład ze strony żydowskiej pojawia się słowu „Jeszu”, to myślimy, że chodzi o Jezusa i odbieramy to pozytywnie. Tymczasem hebrajskie imię Jezusa brzmi „Jeszua”, natomiast „Jeszu” to akronim pochodzący od pierwszych liter hebrajskich słów „niech przepadnie jego imię i pamięć”!

Możemy zdefiniować przyczyny tych uprzedzeń Żydów do chrześcijan?

– Chrześcijaństwo w swoich początkach miało wyłącznie żydowskich wyznawców, ale kiedy się rozszerzyło, objęło również pogan, z czasem coraz liczniejszych. To spowodowało sprzeciw i krytykę rabinów. Obawiali się, że na skutek przyjęcia chrześcijaństwa judaizm i życie żydowskie utracą swoją specyfikę i zamaże się granica między Żydami a nie-Żydami. Rabini nie chcieli uznać, że religia Starego Testamentu była ukierunkowana aż tak bardzo uniwersalistycznie, że Bóg wybrał Abrahama i jego potomków nie tylko ze względu na nich samych i dla ich duchowego dobra, ale ze względu na duchowe dobro całej ludzkości. W czasach Starego Testamentu to duchowe dobro dokonywało się przez świadectwo Izraela o Bogu Jedynym. W czasach Nowego Testamentu na jego przedłużeniu znalazło się wszczepienie pogan w przywileje ludu Bożego wybrania.

Co w tym stosunku Żydów do chrześcijan jest szczególnie charakterystyczne dla ich spojrzenia na Polskę i Polaków?

– Te relacje zawsze były złożone, ale na tyle poprawne i dobre, że Żydzi nazywali Polskę „paradisus Iudaeorum”, czyli „żydowski raj”. Natomiast nabrały one ostrości w XIX wieku. Po pierwsze, nie było wtedy Polski, ale byli Polacy. Nie było więc odniesienia Żydów do Polski jako państwa, natomiast były odniesienia wobec Polaków jako tych, z którymi pozostawali w rozmaitych relacjach. Po drugie, w drugiej połowie XIX wieku w kontekście narastających ruchów narodowowyzwoleńczych pojawiła się idea utworzenia państwa żydowskiego. Plany z tym związane były rozmaite, ale od Theodora Herzla i Kongresu Syjonistycznego w Bazylei w 1897 roku przeważyła i była stopniowo realizowana opcja utworzenia tego państwa w Palestynie. Ponieważ Żydów było tam bardzo mało, zatem należało pozyskać ich z innych rejonów świata. Żydzi z Europy Zachodniej niechętnie emigrowali do biednej Palestyny, wobec tego szukano ich w Rosji i na zagrabionych przez carat ziemiach dawnej Rzeczypospolitej. Trzeci czynnik wiąże się z emigracją Żydów z Europy do Stanów Zjednoczonych. Włączyli się tam w budowanie amerykańskiej państwowości, zdobywając na nowym kontynencie mocne wpływy, widoczne zresztą do dzisiaj. Żeby tę ponawianą migrację uzasadnić, dotychczasowy świat przedstawiano jako gorszy i nieprzyjazny, o którym należało zapomnieć. To wszystko nasiliło się z początkiem XX wieku, a później w kontekście pierwszej wojny światowej oraz pojawienia się socjalizmu, najpierw czerwonego, a potem brunatnego. Do tego dodajmy narastające napięcia polityczne i ekonomiczne, w których niezupełnie bez winy była część Polaków, podobnie jak inne narodowości.

Obecnie to wszystko jest wyraźnie przesłonięte przez doświadczenie holokaustu.

– Dochodzą w nim do głosu żywe i prawdziwe doświadczenia, zarówno ocalania Żydów i przychodzenia im z pomocą, jak też mniej szlachetne, a czasami bardzo naganne. Z tymi rozmaitymi doświadczeniami trzeba się poważnie liczyć pod warunkiem, że relacje o nich są rzetelne. Ale nie zawsze tak jest. Są Żydzi, którzy po prostu konfabulują o tym, co rzekomo przeżyli podczas Zagłady, a ofiarą tych konfabulacji częściej padają Polacy niż Niemcy, co jest fenomenem dla nas niezrozumiałym i nie do przyjęcia. Są Żydzi, którzy wyjechali z Polski w latach 1946-1948, a potem w roku 1956. W ich narracji pojawia się motyw pogromu kieleckiego i niechęci wobec Żydów w powojennej Polsce. Jednak głównego nurtu narracji o holokauście nie tworzą ani ci, którym udało się przeżyć, ani też ci, którzy wyjechali zaraz po wojnie, lecz ci, którzy wyjechali z Polski po 1968 roku. I to jest największy problem, bo przedstawiają wydarzenia, jakie skutkowały ich emigracją, nie jako silny konflikt wewnątrz partii komunistycznej, ale jako konflikt między Żydami a Polakami, co jest wielkim i niesprawiedliwym zafałszowaniem historii. W tamtym czasie wielu Polaków chciałoby wyjechać za granicę, ale nie mogli, tymczasem z tego komunistycznego „dobrobytu” mogli się wyzwolić Żydzi, z których wielu komunizm budowało i go umacniało. Wkrótce zaczęli przedstawiać siebie jako ofiary, co miało zamazać i wybielić rzeczywistą przeszłość wielu z nich.

W debatach o holokauście stykamy się ciągle z przekonaniem strony żydowskiej, że Zagłada stanowi moralny przełom w dziejach ludzkości.

– Ludobójstwo popełnione na Żydach było czymś przerażającym i bezprecedensowym ze względu na jego rasowe przesłanki, starannie przez Niemców opracowane i zrealizowane, a także z powodu skali sięgającej milionów zamordowanych ofiar. Pamiętajmy jednak, że przedtem zaistniało ludobójstwo Turków na Ormianach w latach 1915-1916, a później ludobójstwa popełniane na Dalekim Wschodzie, zaś w bliższych nam czasach ludobójstwo w Rwandzie w 1994 roku, gdzie w ciągu 100 dni wymordowano około miliona ludzi. Żydzi przedstawiają Zagładę jako absolutną cezurę w dziejach ludzkości, by uogólnić i zmonopolizować swój punkt widzenia oraz sprawić, że uznają go także inni. To roszczenie wynika z wielkiej zadanej im rany, bo skoro zginęła jedna trzecia wszystkich Żydów, to zginęła jedna trzecia każdego Żyda. Ale losu żydowskich ofiar niemieckiego ludobójstwa nie można całkowicie izolować od cierpienia i losów ofiar innych ludobójstw popełnionych w różnych częściach świata. Co więcej, na ich tle wyraźniej widać to, czego dopuścili się niemieccy oprawcy.

Jaki jest obecnie stan relacji polsko-żydowskich?

– Często powtarzam, że przypomina relację męża i żony – po rozwodzie. Wtedy wszystko, co wspólnie przeżyli, zaczyna ich dzielić i staje się powodem do wzajemnych oskarżeń i wyrzutów. Nawet to, co ich łączyło i było dobre, jest wypierane z pamięci oraz przeinaczane. Nas, Polaków i Polskę, z Żydami dramatycznie podzielił Hitler i jego ideologia. Ten „rozwód”, którego symbolem stał się Auschwitz, został zaplanowany i zrealizowany przez Niemców. Problem w tym, że jedni i drudzy tego nie widzimy albo nie chcemy uznać. Paradoks polega przede wszystkim na tym, że nie widzą tego Polacy. Ostatnie wydarzenia pokazują, na jakim etapie wzajemnych relacji naprawdę się znajdujemy. Te relacje były dotąd pudrowane, bo na wysokich szczeblach zagłaskiwano i zaklinano rzeczywistość. Dialog, który często w gruncie rzeczy był pozorowany, miał być politycznie poprawny. A więc dotychczas taki był, ale kiedy ta poprawność doszła do ściany, czego zresztą należało się spodziewać, okazało się, że owoców owego dialogu nie ma. W ciągu kilku dni to wszystko, co było skrywane i maskowane po obu stronach, nagle wybuchło i nadal nas głęboko dzieli. To świadczy, że z pisania historii przez polityków, z czym mieliśmy do czynienia, nic dobrego nie wynika. Teraz staje przed nami zadanie odpowiedzi na pytanie, czy obecna sytuacja zostanie spetryfikowana, czy też uczynimy z niej dobry punkt wyjścia do czegoś nowego, a mianowicie „resetu” wzajemnych relacji przy wzajemnym uznaniu tożsamości, historii i wrażliwości obu stron.

Żydzi – jak Ksiądz Profesor wspomniał – mają większe wyrzuty i pretensje do Polaków niż do prawdziwych sprawców holokaustu.

– Psychologowie twierdzą, że nierzadko łatwiej jest przebaczyć sprawcom niż świadkom cierpienia i upokorzenia oraz zapomnieć o miejscu, gdzie się ono wydarzyło. Ale w tym przypadku dochodzi jeszcze jeden element. Niemcy już od rządów Konrada Adenauera w połowie ubiegłego wieku zadbali o to, żeby konsekwentnie oczyszczać żydowską pamięć o Niemczech i Niemcach. Zapłacili ogromne odszkodowania finansowe i postarali się, by Żydzi, mówiąc o holokauście, nie używali słowa „Niemcy”, które zastąpili wyrażeniem „naziści i ich sojusznicy/sprzymierzeńcy”. A to jest wytrych, bo kiedy ktoś zapyta, kto był sojusznikiem nazistów, to już nie mówi się nawet, że byli dobrzy i źli Polacy, tylko się mówi ogólnie o Polakach. Kilka tygodni temu byłem w Rwandzie i oglądałem w Kigali muzeum upamiętniające wzajemne mordy plemion Hutu i Tutsi. Dwie sale poświęcone są tam holokaustowi. I jest także mapa, na której pokazano obozy śmierci, w których Niemcy mordowali Żydów, ale o Niemcach nie ma tam ani słowa, zaś obozy zostały pokazane w granicach powojennej Polski. Niby drobiazg, ale wymowny. Patrząc na tę mapę, zwiedzający, którzy nie znają historii Europy, otrzymują sugestię, że sprawcami holokaustu byli Polacy. Dobrze, że nareszcie wzięto się za prostowanie tych szkodliwych i krzywdzących stereotypów. Jednak ostatnie napięcia mają i ten dotkliwy skutek, że niestety w wyniku nagłośnienia konfliktu holokaust stał się sprawą między Żydami a Polakami, podczas gdy w zagranicznych przekazach medialnych o Niemcach najczęściej nie ma ani słowa.

Dziękuję za rozmowę.

Źródło: Radio Maryja (20 lutego 2018)

To, że Kościół w minionych wiekach żył w nieustannym konflikcie i w nieustannym niebezpieczeństwie nie powinno być dla katolika niczym szokującym ani przygnębiającym. To normalna sytuacja dla Kościoła. Niebezpieczeństwo nie było z tych banalnych; było realnym niebezpieczeństwem rozpadu, jak przypomina Hilaire Belloc, przywołując następujące po sobie potężne herezje: arianizm, „wielką i uporczywą herezję Mahometa”, atak albigensów, wreszcie nadejście reformacji i herezję naszych czasów, nowożytne antychrześcijaństwo. „[Kościół] był nieustannie atakowany przez wrogów z wewnątrz i z zewnątrz. A powód jest prosty: nie jest z tego świata”.

Nie zostało w tej sprawie powiedziane jeszcze ostatnie słowo. Nawet po pięciu do głębi poruszających latach pontyfikatu obecnego papieża. Nie wiemy, jaka będzie sytuacja i stan Kościoła za rok, za kilka lat. A przecież – tak wiele przerażających wstrząsów jest już za nami.

„Ostateczne rozbicie europejskiej jedności w czasie reformacji – jeśli tak naprawdę miałoby ono być ostateczne – było jedynie zamknięciem epizodu długiego rejsu, w trakcie którego stale groziło widmo roztrzaskania się na skałach”. Antyklerykalnie nastawieni historycy Kościoła zazwyczaj ignorują tę prawidłowość w dziejach Kościoła, prezentując w ten sposób oderwanie od rzeczywistości. Dlatego na to, co dzieje się dzisiaj z Kościołem trzeba patrzeć w perspektywie historycznej, inaczej ulegniemy przygnębieniu, które nigdy nie prowadzi do dobrych wniosków i do jedynej postawy, jaka katolikowi przystoi: walczącej.
Po ostatniej, zakończonej parę dni temu Konferencji Episkopatu Polski, abp. Henryk Hoser wyjaśniał, że biskupi dyskutowali nad treścią dokumentu dotyczącego duszpasterstwa rodzin „w świetle adhortacji papieża Franciszka Amoris Laetitia„. Jak podały media hierarcha stwierdził: „Zajmujemy się tym tak długo, ponieważ jest to dokument wielowątkowy”. I dodał, że uważna lektura dokumentu pokazuje potwierdzenie nauczania poprzednich papieży. Powiedział także, że ludziom żyjącym w związkach niesakramentalnych „potrzebne jest towarzyszenie i włączanie ich do wspólnoty Kościoła po rozeznaniu ich sytuacji”.

„Sytuacja związków niesakramentalnych jest szczególna i wymaga rozeznania – także co do stwierdzenia ważności samego sakramentu małżeństwa czy też obecnej sytuacji, czy są wszystkie warunki do dopuszczenia do komunii sakramentalnej – i tego nie można dekretować jakimś jednym zapisem. Doktryna jest jasna, natomiast sytuacje poszczególnych osób są różne i trzeba stwierdzić, jakie są warunki dopuszczania do sakramentu Eucharystii”.

Trudno o bardziej dobitne zadeklarowanie, że teraz obowiązuje w Kościele etyka sytuacyjna. Czyli: „Tak, ale”. Jest to nic innego jak kontynuacja tego, co rozpoczęło się wraz z pontyfikatem Jana XXIII i wybrzmiało mocnym głosem na Soborze: Teraz Kościół odchodzi od wszelkich potępień, na rzecz „dialogu”. Odchodzi od potępienia zła komunizmu, ale i generalnie, od potępienia zła, jakie niesie w każdej epoce świat, który człowieka sprowadza tylko do bytu materialnego.

Oczywiście, żeby tę oczywistą prawdę o przyjęciu przez hierarchów etyki sytuacyjnej ukryć wprowadza się tysiące zastrzeżeń wobec „literalnego stosowania” prawa. A jednak prawo – także prawo moralne – to nie litera a sens. Trzeba go wydobyć odnosząc go do danego przypadku. Indywidualne sumienie, czyli poczucie odpowiedzialności „zachowuje oczywiście należne mu miejsce, ale trzeba je rozumieć jako coś, co podlega osądowi, a nie coś co stanowi kryterium osądu”, przypomina szwajcarski filozof i teolog, Romano Amerio. „Człowiek kieruje się głosem sumienia nie w zależności od zmiennych kolei swego losu, lecz uwzględniając to, czego wymaga prawo, ponieważ wie, że za tym kryje się wola Boga”.

W Komunikacie wydanym przez Konferencję Episkopatu czytamy:

„Trwa pogłębiona refleksja nad formami troski o małżeństwo i rodzinę w świetle adhortacji Amoris laetitia. Zachowując nauczanie Kościoła, biskupi zwracają uwagę na konieczność towarzyszenia małżeństwom, zarówno na drodze ich wierności sakramentalnej, jak i w rozeznawaniu ich sytuacji nieregularnych. Podkreślając niezastąpioną rolę sakramentu małżeństwa, dziękują małżonkom za ich świadectwo trwałej miłości i zaangażowanie w życie Kościoła”.

Niezależnie od użytej tu dużej ilości starannie dobranych słów – „niezastąpiona rola sakramentu małżeństwa” i „podziękowanie małżonkom” brzmią jak nekrolog – normalnie myślący katolik wyciągnie z tego komunikatu jeden wniosek: grzechu już nie ma. Grzech został właśnie przez hierarchię zniesiony. Doktryna moralna Kościoła katolickiego oparta o stałe, niezmienne nauczanie Kościoła, zakorzenione w Piśmie Świętym, Tradycji i dogmatach została zakwestionowana przez tych, których zadaniem jest chronić ją i przekazywać w niezmiennym stanie. Dlatego abp. Hoser już nie powołuje się na nauczanie Kościoła, ale na „nauczanie poprzednich papieży”. Nie wymienia ich, bo musiałby powiedzieć: „Wszystkich tych, którzy przyszli po śmierci Piusa XII”. Był to ostatni papież, który bronił doktryny katolickiej w całej jej integralności.

A po nim nastąpił „czas miłosierdzia”. Jan XXIII oderwał miłosierdzie od sprawiedliwości – i rozpoczął długi, prowadzący donikąd „dialog z komunizmem”; Jan Paweł II oderwał miłosierdzie od prawdy, wprowadzając do Kościoła fenomenologię i naukę Teilharda de Chardin w miejsce św. Tomasza – a Franciszek oderwał miłosierdzie od moralności.

Dlatego można dziś robić tak zaskakujące rzeczy z językiem, jako narzędziem myślenia, jak te, które wyraża kwestia: „Doktryna jest jasna, natomiast sytuacje poszczególnych osób są różne i trzeba stwierdzić, jakie są warunki dopuszczania do sakramentu Eucharystii”. Uchodzi to na sucho. Nie budzi żadnych sprzeciwów, bo jesteśmy już do kłamstw i kłamstewek przyzwyczajeni wieloletnim treningiem. Pokrętność tej myśli, jej, w dosłownym sensie antykatolickość, jest wyrazem zamętu, jaki zapanował w ludzkich umysłach.

Jak przypomina Amerio, krytykując pojęcie tzw. kreatywnego sumienia, już w latach 70. ub. wieku moralność sytuacyjna w Kościele propagowana była przez Akcję Katolicką na Zachodzie, przy aprobacie, czasem lekkim tylko zdenerwowaniu lokalnych episkopatów. „Są zatem biskupi, którzy nie chcą spoglądać na sprawy ludzkie z perspektywy wiekuistych zasad, lecz wychodzą od konkretnych sytuacji, by po ich zanalizowaniu próbować przypasować je do zasad Ewangelii”, podsumowywał Amerio. Sumienie zaczęto traktować jako charyzmat, „dzięki któremu człowiek ma nie tylko umiejętność rozeznawania, lecz nadto może przejawiać kreatywność, czyli jest w stanie wymyślić w każdej sytuacji oryginalne adekwatne rozwiązanie”, jak napisano w tekście zamieszczonym w ICI na temat metod Akcji Katolickiej w Brazylii w 1982 roku. Tego nie wymyślił Franciszek. Biskup Hoser ma rację przypominając, że obecny papież ma się na kim oprzeć – nie jest takim rewolucjonistą za jakiego powszechnie się go uważa.

Hilaire Belloc u schyłku lat trzydziestych ubiegłego wieku widział zbliżający się kryzys Kościoła. Był przekonany, że będzie on całkowicie inny od wszystkich poprzednich. Będzie związany z pewnym ogólniejszym kryzysem, utratą przez część społeczeństwa – spadkobierców naszej łacińskiej cywilizacji – zdolności logicznego, klarownego rozumowania.
„Cechą charakterystyczną nadciągającej fali – o charakterze ateistycznym – jest odrzucenie przez nią ludzkiego rozumu. Taka postawa wydawałaby się sprzeczna sama w sobie: gdyż jeśli kwestionuje się wartość ludzkiego umysłu, jeśli mówi się, że swoim rozumem nie można dojść do żadnej prawdy, wówczas nawet takie stwierdzenia nie mogą być prawdziwe. Nic nie może być prawdziwe i nie ma niczego, co warto powiedzieć. Jednak wielki atak nowożytny (który jest czymś więcej niż herezją) jest obojętny na przeczenie sobie samemu. On tylko stwierdza. Atakuje jak zwierzę, licząc jedynie na siłę. W istocie warto mimochodem zauważyć, że może to równie dobrze być przyczyną jego ostatecznej klęski; gdyż dotąd rozum zawsze pokonywał swoich przeciwników, a człowiek jest panem zwierzęcia dzięki rozumowi. W każdym razie – oto atak nowożytny w swej głównej cesze charakterystyczne, ateistycznej i materialistycznej; a będąc ateistycznym jest on z konieczności obojętny na prawdę. Gdyż Bóg jest Prawdą” (H. Belloc, Wielkie herezje).
W słowach polskiego arcybiskupa – który wziął na siebie zadanie przekazania katolikom w naszym kraju, iż Kościół hierarchiczny, biskupi (zapewne jest wśród nich nadal wielu, którzy głęboko się z tym moralnym nadużyciem nie zgadzają, pozostają jednak mniejszością, która „się nie liczy”) nie będą już przeciwstawiać się tezie, że grzech to nic takiego, że trzeba iść z postępem, z duchem czasu, który śmieje się z grzechu, uważa za pomylonych tych, którzy przywiązują do niego jakiekolwiek znaczenie – jest obecna ta niesłychana obojętność wobec Prawdy, ten zimny straszliwy ton, który dźwięczał w głosie Piłata. I to wszystko w Wielkim Poście, gdy katolicy w każdy piątek odprawiają drogę krzyżową! Niemal w przeddzień uroczystości św. Józefa Oblubieńca, patrona czystości. Zamiast jednoznacznego powołania się na nauczanie Chrystusa podsuwa się katolikom fałszywą drogę, propaguje się pokrętne rozwiązanie; zamiast klucza do wytrwania w prawdzie i cnocie, jakim jest krzyż, pokazuje się wytrych, który nosi imię: „rozeznanie”. I nazywa się tę działalność „duszpasterską”.

W Kościele wielką rolę odgrywa posłuszeństwo wobec przełożonych. Ze względu na szacunek wobec ich urzędu. Ze względu na hierarchiczny charakter Kościoła. Przełożony reprezentuje samego Boga. Jest tylko jeden wyjątek od tej reguły: gdy przełożony nakłania do grzechu. Nic i nikt nie może wtedy zmusić osoby duchownej – ani też świeckiej – do okazania posłuszeństwa. Posłuszeństwo prawdziwe w takiej sytuacji jest posłuszeństwem jedynie Bogu, okazanie Bogu bezwzględnej wierności i zaufania. Inaczej mamy do czynienia z posłuszeństwem fałszywym. Nikomu nie przynosi ono chluby.

„A jakie jest wasze zdanie na temat papieża Franciszka?”, zapytano niedawno jednego z księży Bractwa św. Piusa X. „Dla nas Franciszek nie jest ani gorszy, ani lepszy od innych soborowych czy posoborowych papieży”, padła odpowiedź. „W istocie kontynuuje on jedynie proces zainicjowany przez Jana XXIII, proces demontażu Kościoła katolickiego, który ma umożliwić zbudowanie całkowicie nowego Kościoła – przystosowanego do liberalnego ducha naszych czasów. Powiedziałbym nawet więcej: obecny papież ponosi znacznie mniejszą odpowiedzialność niż Paweł VI. To Paweł VI przewodniczył obradom soboru, zatwierdził jego dokumenty i autoryzował wszystkie późniejsze reformy. To właśnie wywołało w Kościele bardzo poważny kryzys, którego świadkami obecnie jesteśmy. Oczywiście to, co mówi i czyni Franciszek, sprawia wrażenie bardziej przełomowego niż akty jego poprzedników. Tak jednak nie jest. Po prostu dziś media posiadają znacznie większe możliwości i są w stanie bardziej nagłośnić pewne wydarzenia. W istocie jednak to, co uczynił Paweł VI, miało skutki znacznie bardziej doniosłe niż obecne działania Franciszka”.

Na temat Amoris lætitia, duchowny ten stwierdził: ”Choć wszystkie inicjatywy mające na celu doprowadzenie do poprawienia tego dokumentu i obronę nierozerwalności uświęconego przez sakrament małżeństwa katolickiego są bez wątpienia godne pochwały, źródła całego problemu poszukiwać należy gdzie indziej. Czy wie Pan, na czym się opiera Amoris lætitia? Na jednym z dokumentów II Soboru Watykańskiego, Gaudium et spes. Tak więc, jak powiedziałem już wcześniej, przyczyną tego straszliwego kryzysu w Kościele, jego >DNA<, jest Vaticanum II. Czy myśli Pan, że pojawienie się dokumentu tak szkodliwego jak Amoris lætitia byłoby możliwe, gdyby miejsce Gaudium et spes zajęła encyklika Piusa XI Casti connubii?”*

Abp Hoser w jednej kwestii powiedział prawdę: istotnie, w dokumencie, który wyszedł spod pióra Franciszka znajdujemy odniesienie się do nauczania poprzednich, soborowych i posoborowych papieży i potwierdzenie tego nauczania. Żaden jednak z tych papieży nie określił swojego nauczania nieomylnym nauczaniem Kościoła. („Nieomylność” jest zresztą pojęciem zaciekle zwalczanym przez modernizm, tak jak zwalczany jest autorytet urzędu, władzy – na rzecz kolegializmu, wspólnoty, demokracji, uśredniania, zniwelowania wszelkich różnic…). Żaden nie wydał dokumentu, który ogłoszony zostałby w sposób uroczysty i dotyczyłby jednocześnie spraw wiary i moralności. Dlatego nie obowiązują one w sumieniu katolików. Podobnie jak w istocie nie obowiązuje nauczanie Soboru, który sam siebie nazwał duszpasterskim, a nie dogmatycznym, nie obowiązuje w tych wszystkich kwestiach, które kłócą się z niezmienną doktryną Kościoła.

W 1936 roku wydawało się, że kondycja Kościoła jest świetna; modernizm został przez Piusa X zdemaskowany i napiętnowany, komunizm potępiony przez jego następcę, dyscyplina wśród duchowieństwa przywrócona, świat katolicki był skonsolidowany i skupiony przy Ojcu Świętym. A jednak Hilaire Belloc ostrzegał: To coś – jakiś duch wykorzystujący ludzką rozpacz i wściekłość – „jest u naszych bram”.

„Ostatecznie jest to oczywiście owoc pierwotnego rozbicia chrześcijaństwa w czasach reformacji”, pisał. „Zaczęło się to od zakwestionowania centralnego autorytetu, a zakończyło wmówieniem człowiekowi, że wystarczy sam sobie i ustawieniem wszędzie wielkich bałwanów, którym należy oddawać cześć jak bogom”. Pisarz zauważył rzecz dość często pomijaną w rozważaniach na temat przyczyn obecnego kryzysu: Kościół nie jest czymś niezależnym od otaczającej go rzeczywistości. Gdy mentalność świeckiego świata zostaje gruntownie przekształcona, znajduje to swoje odzwierciedlenie w realiach i życiu Kościoła.

„Nie dzieje się tak tylko po stronie komunistycznej – zauważa trzeźwo angielski pisarz – pojawia się również w organizacjach przeciwnych komunizmowi, wśród ras i narodów, gdzie zwykłą siłę umieszcza się w miejscu Boga. Tam również ustawia się bałwany, którym składa się ohydną ofiarę z ludzi. Tam także kwestionuje się sprawiedliwość i właściwy porządek rzeczy”.
Belloc podkreśla, że natura obecnej batalii – tej jaką jawiła mu się ona w 1936 roku – wymierzonej w cywilizację Zachodu jest czymś wyjątkowym w dziejach, a sytuacja Kościoła katolickiego wobec takich przeciwników nie może być dobra.
Soborowa rewolucja już nadciągała; nastąpiła ona trzydzieści lat później i polegała także na tym, że ten świat, szczerzący nieustannie zęby wobec cywilizacji chrześcijańskiej, pokazujący kły, zaczęto obłaskawiać. Nie jest tak źle, zaczęto mówić w postępowych kręgach Kościoła, w gruncie rzeczy jesteśmy sojusznikami. Chodzi nam w końcu o to samo, o człowieka! Żeby był na ziemi szczęśliwy. Na Soborze postawiono kropkę nad „i”, zadeklarowano, że między Kościołem a światem nie ma już rozłamu. Kościół odszedł od potępień w atmosferze entuzjazmu grona postępowych teologów, mediów, obserwatorów, dużej części prasy katolickiej. Co nie znaczy, że nie było głosów sprzeciwu i wyraźniej linii oporu. „Gaudium et spes” określiło, że tak jak dotąd Kościół był przeciw światu, teraz będzie szedł razem z nim. W dokumentach i wypowiedziach utrzymano ten sam katolicki styl, nawet te same słowne formuły, te same pojęcia. Podłożono pod nie inną treść. Wprowadzono kilka zastrzeżeń. Sprowadzają się one do nieśmiertelnego: „Tak, ale”, znanego z dialogu w Ogrodzie Eden. „Spójrzmy na to inaczej, a przez to głębiej”, to charakterystyczny zwrot soborowego języka. Wszystko miało być takie samo z pozoru, ale znaleziono miejsca, gdzie można dokonać wyłomu: ekumenizm – wolność religijna – kolegializm (czyli odejście od autorytetu papieża i biskupa). Rozrywano kolejne związki. Dziś już ten „stary” język maskujący intencje jest niepotrzebny. Obecny papież mówi wprost, co czyni i co zamierza uczynić, by przekształcić doktrynę – a raczej sam organizm Kościoła, bo doktryny przekształcić nie jest w stanie. Szokuje nas to dziś, przeraża, przygnębia, ale to nie zaczęło się wraz z jego pontyfikatem.

Wszystko zaczęło się tak naprawdę jeszcze przed pontyfikatem św. Piusa X.

Belloc zauważał już w latach trzydziestych ubiegłego wieku, że klasycznym przejawem nowożytnego ataku na wiarę jest to, co czyni się z ludzkim rozumem, a czego symptomem jest zniekształcanie języka pojęć, tak dotąd precyzyjnego i jasnego. „Mowa ludzka staje się nasycona wyrażeniami, które wszędzie przywołują na myśl pogardę wobec stosowania inteligencji. Jednak wiara i stosowanie inteligencji są nierozerwalnie powiązane. Stosowanie inteligencji jest główną częścią – albo raczej fundamentem – wszelkiego dociekania związanego ze sprawami najwyższymi. To właśnie dlatego, że rozum otrzymał ten boski autorytet, Kościół ogłosił tajemnicę – to znaczy przyznał, że rozum ma swoje granice. Musiało tak być, aby absolutna władza przypisywana rozumowi nie doprowadziła do wykluczenia prawd, które rozum mógłby przyjąć, ale których nie mógłby dowieść. Rozum został ograniczony przez tajemnice tylko po to, aby jeszcze bardziej zwiększyć suwerenność rozumu w jego własnej sferze”.

„Jednak istnieją pewne siły – kończy swój wywód Belloc – popierające Kościół, mogące doprowadzić ostatecznie do reakcji, dzięki której Kościół ponownie odzyska swoją władzę nad ludzkością”. Takie stwierdzenie budzą w nas niedowierzanie, bo już od tylu lat żyjemy w atmosferze, w której tak wielu ludzi Kościoła nieustannie przeprasza, że żyje, a także tyle razy za naszego życia, uroczyście, wśród dymu kadzideł, przepraszano za „grzechy Kościoła” .Wśród tak niesłychanych upokorzeń ludzie wierzący mogli utracić wiarę w to, że Kościół, tak jak Chrystus jest zwycięski, że stanowi rzeczywistość nadprzyrodzoną i nie może zachowywać się jak bankrutująca instytucja świecka, która podlicza swoje mizerne wpływy na koncie, głośno lamentuję licząc swoje straty, i tłumaczy się gęsto z nieudanych inwestycji, ze złej „polityki”.

A jednak te siły bez wątpienia istnieją. W Polsce mamy szczególny przywilej, szczególną łatwość mówienia o nich swobodnie, bez skrępowania. Wierzymy i ufamy naszej Matce, naszej Królowej, Pani Nieba i Ziemi, która jest także Matką Kościoła. Obietnica triumfu Jej Niepokalanego Serca jest bez wątpienia także zapowiedzią zwycięstwa Kościoła na ziemi. Zwycięstwa w nim tych, którzy są w nim obecni, są jego częścią, choć dziś tak często wyklęci, wyśmiani i wzgardzeni, a którzy stanowią serce Kościoła. Dochowali bowiem wierności Bogu i Jego prawu oraz Mszy świętej, w jej niezmienionej formie.

Św. Ludwik Maria Gringon de Montfort zapowiedział w swoich pismach, że pod koniec czasów pojawią się w Kościele ludzie, którzy będą godnymi następcami Apostołów Jezusa Chrystusa. Ludzie, którzy złożyli swój los w ręce Matki Najświętszej. „Lecz któż to będą owi słudzy, niewolnicy i dzieci Maryi? To będą kapłani Pańscy, co jak ogień gorejący rozpalać będę wszędzie żar miłości Bożej. Będą „jako strzały w ręku mocarnej” [Ps 127,4] Maryi, by przebić Jej nieprzyjaciół. Będą jako synowie pokolenia Lewi, którzy dobrze oczyszczeni ogniem wielkich utrapień, a ściśle zjednoczeni z Bogiem, nosić będą złoto miłości w sercu, kadzidło modlitwy w duchu i mirrę umartwienia w ciele. Dla biednych i maluczkich będą oni wszędzie dobrą wonią Chrystusową [2 Kor 2,15]; dla „wielkich” zaś tego świata, dla bogaczy i pysznych, będę wonią śmierci. Będą jakoby chmury gromonośne, które za najmniejszym powiewem Ducha Św. polecą hen, by rozsiewać słowo Boże i nieść życie wieczne, nie przywiązując się do niczego, nie dziwiąc się niczemu, nie smucąc się niczym. Grzmieć będą przeciw grzechowi, huczeć przeciwko światu, uderzą na diabła i jego wspólników i przeszyją obosiecznym mieczem słowa Bożego [Ef 6,17] na życie lub śmierć wszystkich, do których Najwyższy ich pośle.
Będą to prawdziwi apostołowie czasów ostatecznych, którym Pan Zastępów da słowo i siłę działania cudów i odnoszenia świetnych zwycięstw nad Jego nieprzyjaciółmi. Będą spoczywali bez złota i srebra, a co ważniejsza, bez troski pośród innych kapłanów i duchownych, „inter medios cleros” [Ps 68,14], a jednak będą mieli „srebrzące się skrzydła gołębicy”, by z czystą intencją chwały Bożej i zbawienia dusz pójść wszędy, dokąd Duch Św. zawoła. A wszędzie, gdzie głosić będą słowo Boże, pozostawią po sobie tylko złoto miłości, będącej dopełnieniem wszelakiego prawa [Rz 13,10]. Wiemy wreszcie, że będą to prawdziwi uczniowie Jezusa Chrystusa, idący śladami Jego ubóstwa, pokory, wzgardy dla świata, a pełni miłości bliźniego. Będą nauczali jak iść wąską drogą do Boga, w świetle czystej prawdy, tj. wedle Ewangelii, a nie według zasad świata, bez względu na osobę, nie oszczędzając nikogo, bez obawy przed kimkolwiek ze śmiertelnych choćby najpotężniejszym. Będą mieli w ustach obosieczny miecz słowa Bożego; na ramionach nieść będą zakrwawiony proporzec krzyża, w prawej ręce krucyfiks, różaniec w lewej, święte imiona Jezusa i Maryi na sercu, a skromność i umartwienie Jezusa Chrystusa zajaśnieje w całym ich postępowaniu. Takimi oto będą owi wielcy mężowie, którzy się pojawią a których Maryja ukształtuje i wyposaży na rozkaz Najwyższego, by Królestwo Jego rozprzestrzeniali nad krainą bezbożnych, bałwochwalców i mahometan. Kiedy i jak to się stanie?… Bogu to Jedynemu wiadomo. Co do nas, milczmy, módlmy się, prośmy, wyczekujmy; „Exspectans exspectavi: Z upragnieniem wyglądałem”” [Ps 40,2] (św. Ludwik Maria Grignon de Montfort: Traktat o prawdziwym nabożeństwie do Najświętszej Maryi Panny).

Po ostatnim komunikacie Konferencji Episkopatu Polski widać wyraźnie, że nie mamy żadnych podstaw, by obawiać się tych fałszywych bóstw i fałszywych proroków, których się nam wciąż stawia przed oczami, i do których słuchania się nas nakłania. Są jak papierowe figurki, jak wydmuszki; wystarczy dmuchnąć, a przewrócą się.

Nieziemskie siły wiążą Polaków z Matką Najświętszą, potężną Królową Nieba i Ziemi. Obietnice Gietrzwałdu i Fatimy się wypełnią. Zaufajmy tej, która jest Demaskatorką wszystkich kłamstw o Chrystusie i Jego Kościele, wszystkich herezji, także tej najgroźniejszej, modernistycznej, która dziś roztacza swe fałszywe, zwodnicze blaski wśród hierarchów Kościoła. Zaufajmy tej, która jest Matką Odkupiciela rodzaju ludzkiego.

Ewa Polak-Pałkiewicz

*) Ks. Faust Buzzi, asystent przełożonego dystryktu włoskiego Bractwa św. Piusa X w rozmowie z „Il Giornale”

Pozostałe cytaty za:

Romano Amerio, Iota unum, Komorów 2003

Hilaire Belloc, Herezja reformacji, Kraków 2017