Miesięczne archiwum: Grudzień 2017
Chanukowe niespodzianki – Grzegorz Braun
My tu gadu, gadu o rekonstrukcji rządu, a tymczasem Amerykanie zdecydowali nie czekać dłużej na lepszy pretekst do wojny i samemu „odpalić” Bliski Wschód. Przeniesienie ambasady amerykańskiej z Tel Awiwu do Jerozolimy to działanie gwarantujące natychmiastowy wzrost napięcia – i w sposób oczywisty na taki właśnie efekt obliczone. Tym samym rozpoczęło się właśnie odliczanie dni i godzin do wybuchu kolejnej „misji pokojowej”. Bo doprawdy trudno wyobrazić sobie inny rozwój scenariusza skierowanego niniejszym do realizacji.
To historyczny moment budzący grozę, a jednocześnie na swój sposób fascynujący – bo wszak po potrąceniu tego akurat kamienia, lawiny nie da się już w żaden sposób powstrzymać. Pytanie, na kogo przekierowany zostanie pierwszy jej impet.
Politycy państwa Izrael nie zdają się wojenną perspektywą w najmniejszym stopniu stremowani, wręcz przeciwnie – sądząc z gromkich wezwań premiera Netanjahu do tego, by wszystkie inne przedstawicielstwa poszły w ślady Amerykanów. Nikt tu z pewnością niczego nie improwizuje – jedni i drudzy (Amerykanie i Żydzi) w ścisłym porozumieniu i synchronizacji sztabów i gabinetów przystąpili najwyraźniej do realizacji wielkiego planu. Grand dessein – jak się to mówiło w minionych epokach, gdy językiem dominującym w dyplomacji był francuski. Jednoczesne eskalowanie na pozostałych teatrach wojny (Korea i Ukraina) ma zapewne na tyle absorbować strategicznych przeciwników (Chiny i Rosję), aby wykluczać bezpośrednią interwencję w sprawę blisko-wschodnią. Co jednak, jeśli te rachuby zawiodą?
Do gry sukcesywnie wciągani będą kolejni gracze, a może nawet ten i ów z postronnej publiki. Kiedy przyjdzie kolej na nas? Na razie poczmistrz Waszczykowski nie rzucił się od razu do organizowania przeprowadzki naszego poselstwa – ale może jego następca wykrzesze ze siebie więcej entuzjazmu. Zresztą i bez tego jesteśmy już od dawna stroną wojującą de facto – od kiedy nasze oddziały specjalne i lotnictwo mają nikłą, ale jednak stałą reprezentację w tamtych stronach. A przecież nie chodzi o ich znaczenie w bilansie strategicznym – chodzi o wymowę propagandową sojuszniczego zaangażowania po stronie państwa żydowskiego. Choć więc nie było w tej sprawie żadnej debaty parlamentarnej, a Polaków nikt nie pytał, czy chcą iść na wojnę perską (tj. razem z Żydami bić się z Iranem) – to wiele wskazuje na to, że właśnie wkroczyliśmy na tę wojenną ścieżkę bez odwrotu.
Wszak geopolitycznie Bliski Wschód i Europa Środkowa stanowią parę naczyń połączonych (co można ilustrować szeregiem koincydencji z ostatnich stuleci – w rodzaju: Suez i Budapeszt 1956). Jeśli dojść ma do daleko idącej rearanżacji tam, nad rzekami Babilonu – to znaczy, że i u nas szykuje się przemeblowanie. Czyż nie temu zawdzięczamy niedawną reaktywację Saakaszwilego w Kijowie? To karta mocno już zgrana i aż nadto wyraźnie znaczona, ale na użytek tej kampanii wystarczy. Również roszada personalna w rządzie warszawskim – czyż nie oznacza przejścia naszych imperialnych kuratorów na bardziej bezpośrednie, ręczne sterowanie? Tak gwałtowne ruchy, podejmowane mimo niewątpliwych strat wizerunkowych partii (o uszczerbku prestiżu rządu nie mówiąc) – tłumaczyć mogą tylko bardzo ważne względy mobilizacyjne. Względy, których notabene mogą być do końca nieświadomi ani Szydło, ani Morawiecki jr, ani nawet prezes-premier-naczelnik Kaczyński, któremu może ktoś (JE ambasador Paul Jones czy starszy sierżant sztabowy Jonny Daniels) przekonująco przedstawił nieodzowność takiego, nie innego moderowania „dobrej zmiany”.
Ale do czegóż właściwie zmierzać ma ten scenariusz, którego momentem inicjującym jest przeprowadzona właśnie „prowokacja jerozolimska”? Jakie strategiczne cele warte są dla elity żydowskiej wystawienia własnego narodu na podwyższone ryzyko działań odwetowych? Są dwa rozwiązania: albo teraz właśnie oceniają jako realną perspektywę stoczenia zwycięskiej wojny o „Wielki Izrael”, albo szukają przekonującego pretekstu do przeprowadzenia operacji „Most 2”, tj. masowej ewakuacji do Europy Środkowej. Przy czym, zauważmy, jedno bynajmniej nie wyklucza drugiego – bo wszak i bez zwijania chorągiewki w Palestynie potrzeba pozyskania bezpiecznej bazy na kontynencie europejskim musi być dla żydowskich sztabowców paląca i ewidentna.
Tu właśnie w sukurs przychodzą im niezawodni w swej naiwności tubylcy – którzy wytrwale angażują się w instalowanie u siebie zrębów żydowskiej suwerenności wyspowej (z akcentem na duże miasta), a w dodatku czynią to najczęściej z własnej inicjatywy i na własny koszt (patrz: Muzeum POLIN, na którego utrzymanie do końca świata łożyć ma naród polski, nie mając jednocześnie prawa głosu w kwestiach programowych ani personalnych). Jakże chętnie podchwytują i reprodukują nasi mężowie i żony stanu fałszywe klisze propagandowe i powtarzają suflowane im narracje pseudohistoryczne (patrz: „Rzeczpospolita przyjaciół” prez. Dudy czy „wspólnota historyczna” min. Glińskiego). Również we własnym zakresie liderzy tubylczych gojów podejmują działania prewencyjne (cenzorskie i prokuratorskie), zawsze gotowi rytualnie odciąć się od „teorii spiskowych” i stanowczo potępić wszelkie „przejawy antysemityzmu”. Co de facto oznacza poddanie życia publicznego kontroli tych bliżej niezdefiniowanych instancji, które dzierżą monopolistyczny przywilej nominowania na „antysemitów”.
W rezultacie trwającej już kolejną dekadę obróbki i selekcji elit (kandydatów do przyszłych „Polenratów”) mało kto uchyla się od udziału w nowych rytuałach dominacji i podległości, które niepostrzeżenie stały się stałym elementem naszego życia (w rodzaju przywdziewania „żonkili” na rocznice powstania w Getcie Warszawskim). I mało kto zastanawia się nad istotnym znaczeniem przedstawianych nam w sentymentalnym duchu „tradycji” – nie tylko obcych, ale istotowo sprzecznych z zasadami naszej cywilizacji. Warto w końcu wiedzieć, co się właściwie celebruje – a wszak kiedy pan Prezydent belwederski asystować będzie po raz kolejny w obrzędzie zapalania „chanukowych świec”, wówczas na całym świecie rabini powtarzać będą słowa modlitwy dziękczynnej: „Ty wydałeś potężnych w ręce słabych, nieczystych w ręce czystych, złych w ręce prawych i swawolnych grzeszników w ręce tych, którzy zajmują się Twoją nauką”.
Rzecz w tym, że Najwyższego, do którego adresowane są te słowa, ortodoksja żydowska traktuje bez cienia wątpliwości jako Boga „na wyłączność”, którego obietnice odnoszą się ekskluzywnie do własnego plemienia. Ludziom tym, dla których drogowskazem pozostaje sytuacyjna etyka projektowana przez Talmud, obce są fundamentalne zasady organizujące naszą kulturę. Nie ma mowy o dostrzeganiu bliźniego w każdym człowieku – są „nasi” i „nie nasi”. Nota bene: ci ostatni, tzw. goje, z punktu widzenia ortodoksji nie są ludźmi, ale człekokształtnymi istotami powołanymi do istnienia dla pożytku Żydów (sic). Zapyta może Sz. Czytelnik, jakie praktyczne przełożenie na nasze życie mieć mogą tego rodzaju rasistowskie przesądy. Ano, całkiem dosłowne – jeśli i u nas ziści się prognoza, jaką podobno sformułował ostatnio premier Netanjahu (wg źródła cytowanego przez „The Jerusalem Post” 3 grudnia 2017) – że mianowicie np. w Stanach Zjednoczonych do roku 2040 dotrwać mają WYŁĄCZNIE Żydzi ortodoksyjni.
Jeśli tak, to mamy kłopot, bo to są ludzie święcie przekonani, że dzieje świata zmierzają do happy endu, który polegać ma na tym, że poddana im będzie cała Ziemia, a nie-Żydzi pozostaną na niej wyłącznie po to, aby służyć Żydom. Ponieważ jednak nie ma wśród nich jednego urzędu nauczycielskiego, więc też występują na tym tle spore kontrowersje – co do liczby gojów, jaka przypadać ma na jednego Żyda. Jedni rabini powiadają, że stosunek sług do panów będzie się kształtował jak 800 do 1, a inni twierdzą nawet, że 2800 do 1 (sic – patrz np.: https://www.youtube.com/watch?v=0Ji_Y7YEbKY – Israelis: Do you believe that gentiles (goys) will be slaves for the Jews?). Jako zapobiegliwy mąż stanu niechże więc prezydent Duda zapyta rabina Schudricha przy najbliższej okazji, która nadarzy się jak znalazł przy zapalaniu chanukowych świeczek, jaką właściwie liczbę gojów spodziewa się on (Schudrich) mieć w przyszłości do swej
wyłącznej dyspozycji.
Żarty żartami, ale fakt faktem: głowa państwa polskiego w żadnym wypadku nie powinna patronować obskuranckim rytuałom, których istotą po bliższym zbadaniu okazuje się prymitywny rasistowski przesąd.
Grzegorz Braun
Za: Polska Niepodlegla (18 grudzień 2017) — [Org. tytuł: «Tylko u nas! Grzegorz Braun: Chanukowe niespodzianki»]
„Ojcze Nasz” wymaga korekty? Odpowiada ks. prof. Chrostowski
Czy należy zmienić słowa „I nie wódź nas na pokuszenie”? Nie sądzę, aby jakakolwiek zmiana była konieczna, potrzebne jest natomiast cierpliwe objaśnianie głębokiego znaczenia tej prośby. Modlitwa, odmawiana w tym brzmieniu przez setki lat, a więc miliony razy przez miliony ludzi, bardzo mocno się utrwaliła. Także w obecnym brzmieniu, kiedy jest właściwie rozumiana, jej sens jest głęboki i teologicznie poprawny – mówi w rozmowie z Arkadiuszem Stelmachem ksiądz profesor Waldemar Chrostowski komentując informacje o planach zmiany fragmentu Modlitwy Pańskiej.
W związku z doniesieniami medialnymi o sugestii Ojca Świętego Franciszka, jakoby należało zmodyfikować fragment modlitwy „Ojcze Nasz”, chcielibyśmy poprosić Księdza Profesora o komentarz. Czy należy zmienić coś w tekście Modlitwy Pańskiej?
Wszelkie sugestie dokonywania zmian w modlitwach należy przyjmować z ogromną ostrożnością. Może się bowiem okazać, że za postulatem zmiany w jednej modlitwie pójdą żądania kolejnych zmian, aż po zmiany w samym Credo. To niebezpieczeństwo jest realne, także i dlatego, że zwolennikom politycznej poprawności, mówiąc najdelikatniej, nie wszystko się w chrześcijaństwie podoba.
Jeśli chodzi o tę konkretną sprawę, czyli treść modlitwy „Ojcze Nasz”, najlepiej wrócić do Ewangelii.
Jest to Modlitwa Pańska, bo nauczył jej nas sam Pan Jezus, a więc stoi za nią Jego autorytet. Powiedział: „Kiedy się modlicie, mówcie”. Słowa tej modlitwy ważą więc bardzo wiele i trzeba się pilnie starać, żeby w rozmaitych językach, gdy ją tłumaczymy, wiernie wyrazić treść oryginału.
Oryginał modlitwy, który zachował się w kanonie Nowego Testamentu, jest w języku greckim. Zawiera najpierw wezwanie, niejako „adres”, czyli: „Ojcze Nasz, któryś jest w Niebie”, a następnie siedem próśb. Przedostatnia brzmi po grecku: „Kaí mē eisenénkes hēmás eis peirasmón”.
Słowo „peirasmós” w biblijnym języku greckim oznacza „próbę”, i „doświadczenie”, a także „pokusę”. Po polsku można tę prośbę przetłumaczyć: „I nie wystawiaj nas na próbę”, co znaczy: Boże, nie wystawiaj nas na próbę, z której nie wyszlibyśmy zwycięsko, a jeżeli ją dopuszczasz, daj nam moc do jej przezwyciężenia.
Ta grecka modlitwa z Nowego Testamentu została już w starożytności przełożona na język łaciński. Po łacinie ów werset brzmi: „Et ne nos inducas in tentationem”.
Mamy tutaj wyrażenie „temptatio”, które w języku łacińskim ma dwa zasadnicze znaczenia, a mianowicie „próba” i „pokusa”. Pochodzi od czasownika „tempto”, który ma podstawowe znaczenie „macać”, „dotykać”, a stąd „próbować”, „wystawiać na próbę” i „(wy)badać” oraz „wieść na pokuszenie”, „przerobić”. W tradycyjnym brzmieniu Modlitwy Pańskiej, jakie mamy w języku polskim oraz w innych językach, słuchać drugie znaczenie.
„Et ne nos inducas in tentationem” zostało więc w dawnym języku polskim przetłumaczone jako: „I nie wódź nas na pokuszenie”. Ten przekład może sugerować, że tym, kto nas wodzi na pokuszenie, czyli kusi, jest Bóg, co jest teologicznie niepoprawne. Jednak staropolskie „pokuszenie” znaczyło również „próba”, „trudne doświadczenie”.
Mając na względzie oryginalny, grecki sens „Nie wystawiaj nas na próbę”, nasuwa się pytanie: Czy Bóg może nas wystawiać na próbę?
Znowu wracamy do Pisma Świętego. Mamy przykład Abrahama w 22. rozdziale Księgi Rodzaju, który przeżył Bożą próbę, z której wyszedł zwycięsko. Mamy przykład Hioba, który został wystawiony na ciężką próbę, z której też wyszedł zwycięsko. Szósta prośba modlitwy „Ojcze Nasz” nawiązuje do tych starotestamentowych wzorców i przypomina postawę wielkich bohaterów wiary, którzy w trudnych okolicznościach pozostali wierni Bogu.
Czy zatem należy zmienić słowa „I nie wódź nas na pokuszenie”? Nie sądzę, aby jakakolwiek zmiana była konieczna, potrzebne jest natomiast cierpliwe objaśnianie głębokiego znaczenia tej prośby. Modlitwa, odmawiana w tym brzmieniu przez setki lat, a więc miliony razy przez miliony ludzi, bardzo mocno się utrwaliła. Także w obecnym brzmieniu, kiedy jest właściwie rozumiana, jej sens jest głęboki i teologicznie poprawny.
Papież Franciszek sugeruje jednak zmianę w brzmieniu.
Ta sprawa była już w Polsce poruszana. Dyskusja miała miejsce kilkanaście lat temu, gdy pojawił się nowy przekład Pisma Świętego dokonany przez Paulistów, tzw. Biblia Paulistów, a w nim tłumaczenie: „I nie dopuszczaj do nas pokusy”. Reakcje wówczas, tak jak dzisiaj, były różne, lecz najczęściej przeciwne wprowadzaniu jakichkolwiek zmian do modlitwy od wieków utrwalonej w polskiej tradycji.
Czyli mamy do czynienia z problemem pewnej ostrożności, jaką należałoby zachować. Mamy bowiem z jednej strony całe dziedzictwo kanonicznych modlitw, którymi Kościół posługuje się od wieków i pojawiłoby się niebezpieczeństwo, że nagle będzie jakiś nurt reformatorski i zaczniemy wnikać i korygować więcej tekstów, a to groziłoby zamętem.
W naszej wierze i pobożności utrwaliło się „I nie wódź nas na pokuszenie”. Dojrzali katolicy wiedzą o co chodzi, a ci, którzy nie rozumieją tych słów, powinni dołożyć starań, by je poprawnie rozumieć. Wszelkie próby majstrowania, jeżeli tak można powiedzieć, przy tej modlitwie są dwuznaczne. Na ich przedłużeniu, co widać w środkach masowego przekazu, chodzi nie o utwierdzanie wiary chrześcijańskiej, lecz o jej rozmywanie i rozmontowywanie. Wyjmując jedną cegiełkę z potężnej konstrukcji wiary i pobożności Kościoła stwarza się precedens do wyjmowania kolejnych cegiełek, co zresztą na rozmaite sposoby się odbywa.
Ksiądz Profesor wspomniał, że Bóg dopuszcza pewne próby i stawia nas w ich obliczu. Czy nie dałoby się również tutaj takiego porównania zrobić między tym, co Pan Jezus nauczył nas w Modlitwie Pańskiej, z tym, co sam przeżył w Ogrodzie Oliwnym, kiedy modlił się o „odsunięcie tego kielicha”, czyli próby, przed którą miał stanąć. Czy tutaj jest uprawnione porównanie, że sam Jezus był wystawiony na próbę?
Jezus, człowiek i Syn Boży, przeszedł przez wszystko, co jest udziałem Jego wyznawców – z wyjątkiem grzechu. Jezus, prawdziwy człowiek, przeżył w Ogrójcu bardzo ciężką próbę, z której wyszedł zwycięsko okazując zaufanie i posłuszeństwo Ojcu.
Szósta prośba Modlitwy Pańskiej niejako antycypuje, czyli wyprzedza to, co wydarzyło się w Ogrójcu i zostało dopełnione na Krzyżu.
Skoro już takie słowa padły, skoro już jest to elementem debaty publicznej, być może należałoby, żebyśmy nawzajem zachęcali się do pogłębienia katechezy na temat Modlitwy Pańskiej. Myślę, że jest dobra okazja ku temu, czyli Adwent.
Od 32 lat prowadzę konferencje biblijne w kościele Zwiastowania Pańskiego w Warszawie. Raz w miesiącu spotykamy się z wiernymi, których jest około pół tysiąca. Temat tegorocznych konferencji brzmi: „Biblijna medytacja nad Modlitwą Pańską”. Do tej pory, podczas dwóch kolejnych konferencji, omawialiśmy wspomniany na początku naszej rozmowy „adres”, czyli „Ojcze nasz, któryś jest w Niebie”. Na początku grudnia rozważaliśmy pierwszą prośbę, czyli „Święć się Imię Twoje”. W styczniu będzie „Przyjdź Królestwo Twoje” i tak dalej. W maju dojdziemy do prośby „I nie wódź nas na pokuszenie”.
Każda konferencja na temat poszczególnych wezwań Modlitwy Pańskiej trwa godzinę. Wszystkie konferencje są dostępne również w Internecie. Wiem, że zainteresowanie tegorocznymi konferencjami jest bardzo duże i mam odrobinę satysfakcji, że na kilka miesięcy przed tym, zanim zaczęła się obecna dyskusja, podjęliśmy pogłębioną katolicką refleksję nad modlitwą „Ojcze Nasz”.
Kiedy będzie najbliższe takie spotkanie?
15 stycznia 2018 roku o godzinie 19.15 w kościele pod wezwaniem Zwiastowania Pańskiego na ulicy Gorlickiej w Warszawie. Przedmiotem refleksji będzie, jak wspomniałem, druga prośba Modlitwy Pańskiej, czyli „Przyjdź Królestwo Twoje”.
Poprzednie konferencje są dostępne w Internecie na stronie Parafii Zwiastowania Pańskiego oraz na stronie internetowej „konferencje biblijne” z moim imieniem i nazwiskiem (http://wch-biblijne.pl/).
Dziękuję za rozmowę.
Rozmawiał Arkadiusz Stelmach
Boże Narodzenie 2017
Boże Narodzenie 2017
Bp Voderholzer do Francuzów: nie fałszujcie Modlitwy Pańskiej
Biskup Ratyzbony Rudolf Voderholzer przestrzega przed fałszowaniem Modlitwy Pańskiej. Słowa „…i nie wódź nas na pokuszenie” trzeba wyjaśniać, ale nie wolno ich zmieniać, co byłoby niedopuszczalnym korygowaniem naszego Pana.
By Fridolin Leiber (1853–1912) [Public domain], via Wikimedia Commons
Ratyzboński biskup Rudolf Voderholzer ostrzegł przed próbami fałszowania Modlitwy Pańskiej. Słowa „…i nie wódź nas na pokuszenie” zostały przekazane zarówno przez św. Mateusza jak i przez św. Łukasza i nie wolno nam korygować Pana Jezusa. Jego słowa należy tłumaczyć i wyjaśniać, ale tak, by nie zaciemniać przy tym obrazu Boga.
W ocenie biskupa rzeczywistym zagrożeniem dla wiernych nie jest bynajmniej nazbyt powierzchowne rozumienie tych słów, ale raczej postępujące zakłamywanie kościelnej nauki o grzechu pierworodnym.
To ci, którzy nie chcą uzasadniać grzechu – a tym samym konieczności odkupienia człowieka – ułomnością ludzkiej wolności, czynią samego Boga odpowiedzialnym za zło, i to nie tyle nawet w sensie przyzwalania na nie, ale bycia jego przyczyną. Stoi to tymczasem w całkowitej sprzeczności z chrześcijańskim obrazem Boga.
Krytyka biskupa jest odpowiedzią na decyzję francuskiego episkopatu, który zmienił oficjalne tłumaczenie Modlitwy Pańskiej, proponując zamiast jezusowych inne słowa: „…i nie pozwól, byśmy ulegli pokusie”.
Zmienione francuskie tłumaczenie zostało zaaprobowane przez watykańską Kongregację ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów już w 2013 roku.
Weszło w życie w Belgii, Beninie i Togo, a od pierwszej niedzieli Adwentu będzie używane także we Francji i na Wybrzeżu Kości Słoniowej. Od wiosny 2018 roku nową wersję stosować się będzie także w Szwajcarii.
Zwolennicy francuskiej zmiany przekonują, że dopiero ona oddaje to, co powiedział Jezus. Jednak, tak jak zauważył bp Voderholzer, grecki oryginał, dosłownie przetłumaczony później w Wulgacie, jest jednoznaczny i dotychczas używana wersja wiernie oddaje słowa naszego Pana.
Pach
Źródła: kath.net, katholisch.de
[Wybrane wypowiedzi internautów pod w/w tekstem na stronie źródłowej:]
W wulgacie jest ” i nie wódź nas na pokuszenie”. Wulgata jest przekładem katolickim. Tysiąclatka zwana Biblią tysiąca błędów była redagowana przy olbrzymim wkładzie wpływowych protestantów i przy ich aktywnym udziale. Najlepsze wydanie moim zdaniem obecnie to “Biblia Pierwszego Kościoła”, z wydawnictwa Vocatio. Czyli grecka Septuaginta oraz przekład Nowego Testamentu z Wulgaty. Co ciekawe w tym przekładzie, zgodnie z prawdą nie pada słowo Żyd/żyd, bo też takiego słowa wtedy nie było.
Nasa
Aktualizacja: 2017-12-9 11:02 am
Papież Franciszek opowiedział się za zmianą w tekście Modlitwy Pańskiej. Chodzi o rezygnację ze sformułowania „I nie wódź nas na pokuszenie” i zastąpienie go bardziej precyzyjnie oddającym sens prośby.
– „Nie pozwól, abym uległ pokusie”, ponieważ to ja upadam, to nie Bóg wiedzie mnie na pokuszenie, a potem patrzy, jak upadłem. Ojciec tego nie robi, ojciec pomaga ci natychmiast wstać – powiedział papież w rozmowie z włoską telewizją katolicką TV2000.
Zgodnie z sugestią Franciszka, obowiązujące dziś wezwanie należy zastąpić innym: „i nie pozwól, byśmy ulegli pokusie”. Papież zauważył, że używa się go już w niektórych kościołach francuskich.
Kwestię znaczenia tego wezwania Modlitwy Pańskiej precyzyjnie wyjaśnia Katechizm Kościoła Katolickiego. Mówi on: „Prośba ta [i nie wódź nas na pokuszenie” – red.] nawiązuje do poprzedniej, ponieważ nasze grzechy są skutkiem przyzwolenia na pokusę. Prosimy naszego Ojca, by nas nie „wodził na pokuszenie”. Pojęcie greckie, które występuje w tym miejscu, jest bardzo trudne do przetłumaczenia. Ma ono wiele znaczeń: „abyśmy nie ulegli pokusie” , „nie pozwól, byśmy doznali pokusy”. „Bóg nie podlega pokusie ku złemu, ani też nikogo nie kusi” (Jk 1, 13); przeciwnie, chce nas wszystkich wyzwolić. Prosimy Go, by nie pozwolił nam wejść na drogę, która prowadzi do grzechu. Jesteśmy zaangażowani w walkę „między ciałem a Duchem”. Prośba ta jest błaganiem o Ducha rozeznania i mocy (2846)”.
Źródło: bbc.com, Katechizm Kościoła Katolickiego
